Βυζάντιον

Σοβαρολογώ, τώρα γράφω από το laptop πάνω στα γόνατα. Βέβαια μπορεί το δίκτυο της Sony να αποδείχθηκε διάτρητο, μπορεί ο αριθμός της κάρτας μου να είναι στα χέρια κάποιου τύπου στην Ταϊβάν, εγώ όμως επιμένω να τρομοκρατούμαι από τον Οσάμα και την παρέα του. Ήταν άξιος της μοίρας του. Σε άλλες εποχές το κορμί του θα σερνόταν από άρματα μπροστά στο εξαγριωμένο πλήθος. Δικαίως το κουφάρι του ταΐζει τα ψάρια στα ζεστά νερά της αραβικής θάλασσας. Και πάλι καλά να λέτε που δεν κρυβόταν σε κανένα Καπανδρίτι και να τρέχαμε τώρα.

***

Χαζεύω το καταφύγιό του. Μια τριώροφη βίλα με μεγάλο μαντρότοιχο. Μέσα στη βίλα εκτός από τον Οσάμα υπάρχουν γυναίκες και άνδρες της ασφάλειάς του. Ένα προκλητικό πακέτο, που είναι λογικό να τραβήξει την προσοχή στο Πακιστάν. Νομίζω ότι αν αποφάσιζε να εγκατασταθεί σε ελληνικό νησί δεν επρόκειτο να τον βρει κανείς. Δεν χρειαζόταν καν να έρθει στην Αθήνα, στο Ψυχικό ή στην Εκάλη. Σε νησί. Εν προκειμένω στη Μύκονο. Τι πιο φυσιολογικό από έναν πλούσιο που ζει μέσα στη βίλα μαζί με οπλισμένα αγόρια και μερικές κυρίες; Μέχρι και ξαπλώστρα στο
Super Paradise θα έκλεινε, όπως κάνουν τόσοι άλλοι κύριοι από τον αραβικό κόσμο. Δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω από ένα καλό ξύρισμα και ένα σκάφος αρόδο στο Αιγαίο. Όμως πάει, τελείωσε κι αυτό. Είχαμε τους βασιλικούς γάμους, ακολούθησε η εκτέλεση του Οσάμα, νομίζω πως αν δεν αρχίσουν οι πυρκαγιές θα πρέπει να χρεοκοπήσουμε για να ταΐσουμε τον πλανήτη με σπουδαίο θέαμα.
•••
Ξεκινώ, λοιπόν, να γράψω για όλα αυτά τα σπουδαία και θεαματικά, αλλά να που εμφανίζεται (στην τηλεόραση, ευτυχώς, όχι μπροστά μου) ο Κίτσος Τεγόπουλος και καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα για την υπόθεση Κοσκωτά. Νομίζω ότι και ο ίδιος ο Κοσκωτάς έχει ξεχάσει την υπόθεσή του, αλλά ο μακαρίτης ο Κίτσος παραμένει επίκαιρος. Η κατάθεσή του στο Ειδικό Δικαστήριο δίδεται σήμερα ως δώρο με την «Ελευθεροτυπία». Καλό, αλλά μάλλον δείχνει ότι ξεμείναμε από προσφορές. Μετά σκέφτηκα ότι, γερός να είναι, ωραίο θα ήταν να δώσουμε κι εμείς κάτι με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του εκδότη μας που, αν μη τι άλλο, μιλούν στην ψυχή του μέσου Έλληνα. Προς Θεού, θα συνεχίσουμε να δίνουμε απομνημονεύματα αγωνιστών, απλώς έχω αρχίσει να φαντασιώνομαι ένα σετ με εμφανίσεις του εκδότη, ψαλμούς του Μακαριστού και λεύκωμα με εγκαίνια σχολείων στην Κύπρο από τον Τάσσο. Και μετά ας δώσουμε ολόκληρο το
DVD με τη συνέντευξη του Στρος-Καν, να μπουν τα πράγματα σε μια σωστή βάση.
•••
Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει φυσιογνωμικά τον Ντομινίκ Στρος-Καν; Υποθέτω πως ναι. Αν έχεις ανήλικο κορίτσι, δεν το αφήνεις μόνο μαζί του ούτε για δέκα δευτερόλεπτα. Επίσης αν αποφασίσεις να πουλήσεις την ψυχή σου στον διάολο, είναι η μορφή που θα δανειστεί ο ακατονόμαστος όταν προσέλθει για το deal. Όχι άδικα. Η φύση είναι σοφή και ο Θεός κρατάει μολύβι σκιτσογράφου. Ο έκφυλος Γάλλος δεν ψεύδεται στο απόσπασμα που κόπηκε από το ντοκιμαντέρ. Ασφαλώς και υπήρχε υπόγεια διαβούλευση με την ελληνική κυβέρνηση. Εδώ ο Καραμανλής γνώριζε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν αναπόφευκτη, λέτε ο Γιώργος να αιφνιδιάστηκε; Απλώς δεν μπορείς να ενημερώνεις τον ελληνικό λαό (τον όποιο λαό τέλος πάντων) ότι συζητάς με το ΔΝΤ γιατί θα βγεις μια μέρα από το Μαξίμου και θα είναι άδειοι οι δρόμοι, θα έχουν φύγει όλοι. Σας παρακαλώ μη διαψεύδετε τα αυτονόητα, κι εσείς, Μιχελάκη, μην κάνετε σπέκουλα με τα αναπόφευκτα. Το σενάριο προσφυγής στο ΔΝΤ ήταν ανοιχτό πριν καν γίνουν οι εκλογές. Απλώς αργότερα επενδύθηκε με την ιδέα του μηχανισμού στήριξης. Οι διαπραγματεύσεις όντως άρχισαν το 2009 και ολοκληρώθηκαν μέσα σε τρεις μήνες, διάστημα που θεωρείται σύντομο σε σύγκριση με άλλες παρεμβάσεις του Ταμείου στον κόσμο. Το αντίθετο θα ήταν χειρότερο. Αν η χώρα προσέφευγε στο ΔΝΤ χωρίς να έχουν προηγηθεί υπόγειες συζητήσεις, θα ήταν κάτι που αξίζει να το στηλιτεύσεις, λέγοντας στον λαό ότι οι κυβερνήτες του άνοιξαν την πρώτη πόρτα που βρήκαν μπροστά τους. Στο τέλος, βέβαια, όταν φτάνεις να τα βάζεις με τον Λαζόπουλο, γίνεσαι πιο αστείος και από το σόου του.
•••
Παρακολουθώντας, λοιπόν, τηλεόραση, θα έχετε προσέξει ότι δεν προβάλλονται πλέον τόσο πολλές διαφημίσεις με προϊόντα αδυνατίσματος. Μην πείτε απλοϊκά ότι η κρίση οδηγεί σε υποχρεωτικό αδυνάτισμα γιατί θα σας μαλώσω. Η κρίση οδηγεί σε πάχυνση. Οι άνθρωποι αγοράζουν φθηνότερα τρόφιμα, καταναλώνουν junk food, αντί να βγουν για φαγητό τρώνε πίτσα στο σπίτι. Θα πρόσθετα επίσης ότι η κρίση οδηγεί σε αύξηση της τηλεθέασης, αφού δύσκολα σηκώνεσαι από τον καναπέ.
Όμως παρά την αύξηση τηλεθέασης, η ύφεση προκαλεί πτώση της διαφημιστικής δαπάνης. Τα προϊόντα καλλωπισμού και αδυνατίσματος περιλαμβάνονται σε αυτά που δεν διαφημίζονται. Ποια γυναίκα θα αγοράσει προϊόντα για ένα κορμί το οποίο κανείς δεν έχει όρεξη να αγγίξει; (Σοβινιστικό κάπως, αλλά δεν νομίζω να με διαβάζουν κυρίες.) Αυτό, λοιπόν, που πουλάει περισσότερο σε περίοδο κρίσης είναι η ελπίδα και οι γενναιόδωρες υποσχέσεις. Γι’ αυτό και το «Ζάππειο 2» του Σαμαρά βγαίνει με φιλοδοξίες αντίστοιχες του «Dancing with the Stars». Το πρόβλημα είναι πως κανένας δεν έχει διάθεση να το παρακολουθήσει.
•••
Ένας από τους ανθρώπους που εργάστηκαν στη σύνταξη του σχεδίου είναι της άποψης ότι δεν μπορείς να έχεις ανάπτυξη μέσα από νόμους, είναι καλύτερο να απελευθερώνεις μια αγορά παρά να της θέτεις περιορισμούς. Ασφαλώς δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν κάτι τέτοιο μέσα. Τι έβαλαν; Θα σας πω. Τείνω να πιστέψω ότι στη Βουλή υπάρχει μια κρύπτη όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός αφήνει στον αρχηγό της αντιπολίτευσης σχέδια και επιχειρήματα ομιλιών. Κοινώς, αυτά που θα πει ο Σαμαράς στο Ζάππειο είναι μια παραλλαγή όσων είπε ο Παπανδρέου στην
Έκθεση το 2009. Θα πει ότι η περιοριστική πολιτική στραγγαλίζει την ανάπτυξη, θα ζητήσει μείωση φόρων, επαναδιαπραγμάτευση Μνημονίου, τα γνωστά. Και αν του πεις ότι οι δανειστές καθορίζουν τους όρους λειτουργίας στο μαγαζί, θα σε κοιτάξει αυστηρά, θα φτιάξει τα γυαλιά και θα πει κάτι ωραίο αλλά αφηρημένο. Κάτι σαν το «Επανεκκίνηση». Για να μου ανάψει τα κινέζικα λαμπάκια.
•••
Ο Σαμαράς υποτίθεται ότι κομίζει κάτι καινούργιο. Αλλά επικοινωνιακά είναι τόσο μοντέρνος όσο οι βιντεοταινίες του Ψάλτη.
Απλό, κατανοητό, ιδανικό για πολιτικά ακροατήρια όπως το αφελές ελληνικό. «Επανεκκίνηση». Το λες και εύκολα στα αγγλικά: «Restart». Δηλαδή, τι ακριβώς θα πει «Επανεκκίνηση»; Νομίζω αυτό που έλεγε και η «Υπέρβαση» της Πολιτικής Άνοιξης, απολύτως τίποτα. Είναι όμως εύκολο, πιασάρικο και μπορεί να χωρέσει τα πάντα, όπως κάνουν όλα τα πολιτικά συνθήματα του συρμού. Επανεκκίνηση. Όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή. Θα βαδίσουμε όλοι μαζί προς μια καινούργια αρχή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι χρειαζόμαστε ένα τέλος. Και αυτό το τέλος, Αντώνη μου, δεν έρχεται όταν υιοθετείς φρασεολογία και επικοινωνιακή τακτική των ’80s. Δεν έρχεται μέσα από πολιτικό lifting ούτε μέσα από παρωχημένες υποσχέσεις και αυστηρό ύφος. Έρχεται συνομιλώντας ευθέως με εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που παραμένει σιωπηρό. Δεν τους ακούς επειδή δεν φωνάζουν. Αλλά κατά βάθος έχουν γίνει συντηρητικοί, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τομές, έχουν θυμώσει με τον Παπανδρέου όχι επειδή προσέφυγε στο ΔΝΤ, αλλά επειδή δεν τόλμησε καν να νεκροτομήσει το πτώμα.
•••
Πάντα στο τέλος της στήλης προσπαθώ να βάζω κάτι αισιόδοξο, αν και συνήθως στον θάνατο καταλήγω, ως ασφαλή (και ήσυχη) καταφυγή. Ένας φίλος μού έλεγε ότι η ζωή είναι υπερτιμημένη. Ευτυχώς ζεις για λίγο και πεθαίνεις για πάντα. Τον μάλωσα. Του είπα ότι είναι απίστευτη τύχη να δεις το σύμπαν. Εκείνος απάντησε πως γεννιόμαστε για να είμαστε μικροί. Όμως μόνο αν είσαι μικρός μπορείς να ικανοποιηθείς από την Άνοιξη. Αλλά ο βλάκας επέμενε να μου λέει ότι όταν φεύγει ο χειμώνας πάει και κρύβεται μέσα μας.