Πάρε… Δώσε…

Ένας «τσάρος»
από… την Goldman!
FΣε αυτήν τη χώρα τα έχουμε δει όλα, γιʼ αυτό και η στήλη θα μεταφέρει με πάσα επιφύλαξη και αυτήν την πληροφορία, που εσχάτως κυκλοφορεί σε κύκλους στελεχών της Εθνικής Τράπεζας, τα οποία έχουν κοινή αναφορά στο λεγόμενο «καθεστώς Αράπογλου» της περιόδου μέχρι τα τέλη του 2009: Ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρόεδρος του ΟΔΔΗΧ σήμερα, λέγεται ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να αναλάβει καθήκοντα «τσάρου» της οικονομίας στη θέση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου!
FΣε αυτήν τη χώρα, όπως είπαμε ήδη, τα έχουμε δει όλα. Γιατί να μη δούμε και αυτό; Άλλωστε, μια χώρα που κυβερνάται ουσιαστικά από τους πιστωτές της δεν βλέπουμε γιατί θα ήταν άσχημο να δει στο πηδάλιο της οικονομικής πολιτικής έναν πρώην τραπεζίτη, που άρχισε την καριέρα του από την Goldman Sachs και ευδοκίμησε σε κορυφαία θέση της Εθνικής Τράπεζας επί ημερών Τ. Αράπογλου.
FΜε πολλές δόσεις (μαύρου) χιούμορ τα αναφέρουμε όλα αυτά, βέβαια, αλλά και για να έχουμε ένα μέτρο των (αστείων) συζητήσεων που έχουν καταλήξει να γίνονται σήμερα στους τραπεζικούς κύκλους: Ελλείψει σοβαρών πολιτικών προσώπων, κάποιοι φαίνεται ότι οραματίζονται μια κυβέρνηση τραπεζιτών, που θα είναι και το τελευταίο στάδιο κατάπτωσης αυτής της χρεοκοπημένης χώρας…
Αδιαφανής διαχείριση δισεκατομμυρίων…
FΣτο μεταξύ, πάντως, έχουν ενδιαφέρον οι κινήσεις που γίνονται από τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους του κ. Χριστοδούλου, τις οποίες οι ταπεινοί υπήκοοι του Ελλαδιστάν πληροφορούνται από διαρροές (προφανώς από τον ίδιο τον κ. Χριστοδούλου) στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Είπε, λοιπόν, κάποιο μη κατονομαζόμενο στέλεχος στο Dow Jones NewsWires ότι ήδη ο ΟΔΔΗΧ έχει προχωρήσει σε αγορές ομολόγων του Δημοσίου από τη δευτερογενή αγορά, δαπανώντας 2,5 δισ. ευρώ. Προφανώς δεν είναι κακό να αγοράζει το Δημόσιο ομόλογα στις «χτυπημένες» τιμές που διαπραγματεύονται σήμερα: Πρόκειται για μια πράξη έμμεσου «κουρέματος» του χρέους με όρους αγοράς. Όμως, δεν παύουν να υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για αυτές τις εξίσου σοβαρές διαχειριστικές πράξεις, που καλό θα είναι σε μια Δημοκρατία να απαντώνται έγκαιρα.
FΓια παράδειγμα, όταν το Δημόσιο δίνει μέσω του περιβόητου προγράμματος «Διαύγεια» σε «ηλεκτρονική» δημοσιότητα ακόμη και δαπάνες λίγων δεκάδων ευρώ για τις πιο ασήμαντες δραστηριότητες, δεν θα πρέπει και ο ΟΔΔΗΧ να υποχρεωθεί να δίνει με τον ίδιο τρόπο (μέσω διαδικτύου, δηλαδή) όλα τα στοιχεία για τις τεράστιες συναλλαγές στις οποίες προχωρά στη δευτερογενή αγορά ομολόγων με αντισυμβαλλόμενους μεγάλες τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια; Δεν πρέπει να μάθουμε από ποιους αγόρασε, πότε και σε ποιες τιμές αυτά τα ομόλογα των 2,5 δισ. ευρώ ο κ. Χριστοδούλου; Δεν πρέπει κάπως αυτά τα στοιχεία να εκτίθενται στη δημοσιότητα και να αξιολογούνται, για να μπορούν και να κριθούν οι διαχειριστικές πράξεις του «άρχοντα του ΟΔΔΗΧ»; Το θέμα διαφάνειας και ελέγχου της διαχείρισης δισεκατομμυρίων δημοσίου χρήματος είναι πολύ σοβαρό και θα περιμένουμε από τον κ. Παπακωνσταντίνου να εξηγήσει πώς ακριβώς θα καθιερωθεί ένα καλύτερο σύστημα ενημέρωσης των «ιθαγενών» για τα πεπραγμένα του ΟΔΔΗΧ. Εκτός αν οι «ανώνυμες» διαρροές σε διεθνή πρακτορεία κρίνονται επαρκείς από τον κ. Παπακωνσταντίνου για την ενημέρωσή μας…
Οι business της χρεοκοπίας
FΗ χρεοκοπία της χώρας και οι έκτακτες οικονομικές συνθήκες φαίνεται ότι ανοίγουν σε κάποιους την όρεξη για business. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι πολύ έντονα έχει αρχίσει να προωθείται η ιδέα (την υποστήριξε εσχάτως και ο Γ. Στουρνάρας του ΙΟΒΕ) της ιδιωτικοποίησης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, για να τελειώνουμε κάποτε (υποτίθεται…) με τους διεφθαρμένους και ανίκανους δημοσίους υπαλλήλους και να αναθέσουμε τη δουλειά σε ιδιώτες με εμπειρία, γνώση και ηθική ακεραιότητα. Ιδιώτες προερχόμενους προφανώς από τις τάξεις των λεγόμενων «Πέντε Μεγάλων» οίκων ορκωτών ελεγκτών, οι οποίοι θησαυρίζουν επί ημερών Παπακωνσταντίνου, παίρνοντας από το υπ. Οικονομικών τη μια ανάθεση πίσω από την άλλη.
FΕπειδή έχουμε κουραστεί με αυτήν τη μυθολογία περί «καλών» ιδιωτών και «κακών» δημοσίων υπαλλήλων, έχουμε μερικά απλά ερωτήματα να θέσουμε στους εισηγητές της: Πόσο έχει αναβαθμισθεί, άραγε, το θεσμικό πλαίσιο και ο μηχανισμός του υπουργείου Οικονομικών από τότε που άρχισε ο κ. Παπακωνσταντίνου να αναθέτει όλες τις κρίσιμες δουλειές σε ιδιωτικές εταιρείες; Ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτής της «αναβάθμισης»; Μήπως ήταν η «απογείωση» των εσόδων και η οριστική νίκη κατά της φοροδιαφυγής και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Πόσο αξιόπιστοι «κυνηγοί» εσόδων από μεγάλες εταιρείες και πολυεθνικές θα αποδειχθούν οι «σοφοί» και «ενάρετοι» των ιδιωτικών εταιρειών, όταν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες εταιρείες που τους αμείβουν με τεράστια ποσά για ελέγχους ισολογισμών και παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση κρύβει σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες;