ΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΤΟΝ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ!

Με απανωτά άρθρα στον «Ριζοσπάστη» εξορκίζεται κάθε συνεργασία με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατά το ΚΚΕ η πρόταση της Κουμουνδούρου για ανάπτυξη ενός μετώπου ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που «θα επιδιώκει την ανατροπή της κυβέρνησης και θα προωθεί την ιδέα κυβερνητικής λύσης από έναν συνασπισμό δυνάμεων με βάση ένα κοινό αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα» παραπέμπει με άλλη φρασεολογία στα κεντροαριστερά σενάρια που έχουν δοκιμαστεί στην Ευρώπη.
Η Κεντροαριστερά, κατά τον Περισσό, όπου δοκιμάστηκε (Ιταλία, Γαλλία) προκάλεσε νέα δεινά στους λαούς, αφού οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις εκλέχθηκαν με φιλολαϊκές εξαγγελίες, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στη λήψη βάρβαρων μέτρων τα οποία θα δυσκολεύονταν να πάρουν «δεξιές κυβερνήσεις».
Με αφορμή τη δήλωση του στελέχους του ΣΥΝ Ν. Βούτση ότι «στην Πορτογαλία οι χώροι της Αριστεράς, ακόμα και ξεχωριστά, δίνουν άνετα ένα ποσοστό πάνω από το 20%, άρα μπορεί να διαμορφωθεί ένας τρίτος πόλος ελπίδας», κάτι που μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα, στελέχη του ΚΚΕ εκτιμούν ότι ο ΣΥΝ «ρίχνει δολώματα και ό,τι πιάσει». Ανάγουν, λένε, σε αυτοσκοπό ένα καλό εκλογικό ποσοστό και μια καλύτερη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, δηλαδή τη συμμετοχή στη διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος από όσο γίνεται καλύτερη θέση.
Κρύβουν, τονίζουν, ότι στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος τα χειρότερα θα είναι πάντα μπροστά στον λαό και έχουν το θράσος να καλούν τον λαό να διαλέξει «το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν» και στην πραγματικότητα ζητάνε από το ΚΚΕ να αρνηθεί τον εαυτό του, τη θεωρία και την ιδεολογία του και να παραιτηθεί από τη στρατηγική του.
Στο ΚΚΕ δεν χάνουν την ευκαιρία να θυμίσουν ότι «ο πολιτικός βίος και η πολιτεία» του χώρου που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΝ είναι γνωστά και πηγαίνουν σε βάθος χρόνου, πάντα με ενέργειες που στο τέλος είχαν στόχο την ίδια την ύπαρξη του ΚΚΕ.
Είναι αυτοί, λένε, που όντας στο ΚΚΕ όταν η ΕΔΑ (τη δεκαετία του ’50) συγκροτήθηκε ως συνασπισμός κομμάτων τη μετέτρεψαν σε ενιαίο κόμμα ενάντια στο ΚΚΕ.
Είναι αυτοί, υπενθυμίζουν, που οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, αφού δεν μπόρεσαν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του από τα μέσα και στη συνέχεια το πολέμησαν με λύσσα.
Φτάνουν δε μέχρι και τα πρόσφατα γεγονότα, αφού τονίζουν ότι είναι αυτοί που με τη δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝ (το 1989) ως συνεργασίας κομμάτων επιδίωξαν, μαζί με τα στελέχη του ΚΚΕ που έφυγαν από το κόμμα το 1991, να μετατρέψουν τον ΣΥΝ σε ενιαίο κόμμα δρομολογώντας τη διάλυση του ΚΚΕ.
Εν κατακλείδι, ξεκαθαρίζουν ότι με αυτές τις δυνάμεις «που προσπαθούν στην ουσία να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό με την προβιά του αριστερού το ΚΚΕ δεν πρόκειται ποτέ να συμπράξει».
Σήμερα, λένε, αναγκαία και ρεαλιστική δεν είναι μια εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο, αλλά η λαϊκή συμμαχία από κάτω, το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στα βάρβαρα μέτρα στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης «της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας».
Στην κατεύθυνση αυτή, αναφέρουν, το ΚΚΕ θα συνεχίσει να μάχεται με όλες του τις δυνάμεις ώστε ο λαός να κατανοήσει βαθύτερα αυτήν την αναγκαιότητα και να απορρίψει προτάσεις διαχείρισης του συστήματος, με όποια μάσκα κι αν παρουσιάζονται.