Η «Συνωμοσία του Ντιτρόιτ» και ο κ. Δ. Ρέππας

Τι εστί «Συνωμοσία του Ντιτρόιτ»; Είναι η σχεδιασμένη από τους μεγιστάνες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας (Τζένεραλ Μότορς, Φορντ κ.λπ.) εξαγορά των δικτύων των τραμ και των προαστιακών σιδηροδρόμων των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, και στη συνέχεια η αναστολή της λειτουργίας τους προκειμένου να κυριαρχήσει το αυτοκίνητο στη διακίνηση του κοινού.

Αμερικανοί Πολίτες στηριζόμενοι στον «Νόμο περί καρτέλ», ενήγαγαν ενώπιον των δικαστηρίων τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις κατηγόρησαν για εσκεμμένη χρεοκοπία (συνωμοσία) των εταιρειών (τραμ, προαστιακών σιδηροδρόμων κ.λπ.) και επακολούθησε η δίκη, που έμεινε γνωστή ως η «Συνωμοσία του Ντιτρόιτ», από την έδρα των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, η οποία κατέληξε και στην καταδίκη για «συνωμοσία» των αυτοκινητοβιομηχανιών.

Την ίδια εποχή, στην καθημαγμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια από τον πολυαίμακτο Εμφύλιο Ελλάδα, εκτυλίσσεται μια ανάλογη «Συνωμοσία», με πρωταγωνιστές τη δυτικογερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, την αμερικανική επικυριαρχία επί της Χώρας, και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο, ο οποίος εν μια νυκτί και μόνη «εξήλωσε» το δίκτυο των τραμ από την Αθήνα.

Το δυστύχημα είναι ότι ο Τύπος του μεταπρατικού κεφαλαίου και των «παγωμένων πιστώσεων», εκτός εκείνων των εφημερίδων της Αριστεράς που τελούσαν υπό καθεστώς «πειθαρχημένης διαβίωσης», εξύμνησε το «μεγαλοφυές»… επίτευγμα του Κ. Καραμανλή του Α’!

Ας σημειωθεί ότι τριάντα χρόνια αργότερα, σε παγκόσμιο συγκοινωνιακό συνέδριο στο Παρίσι, το δίκτυο των τραμ των Αθηνών, αν και δεν λειτουργούσε, κρίθηκε ως το ιδανικότερο δίκτυο σταθερής τροχιάς μεγαλουπόλεως. Και βεβαίως στον μαύρο ουρανό του κλεινού άστεως από τα καυσαέρια των αυτοκινήτων, «πώς να πετάξει χελιδόνι», κατά την αποστροφή του Ποιητή…

Αλλά το έγκλημα για την υγεία των κατοίκων της Αθήνας και την οικονομία της Χώρας είχε και συνέχεια…

• Η αμερικανόπνευστη δικτατορία των συνταγματαρχών έδρασε… δραστικότερα του Κ. Καραμανλή του Α’. Κατάργησε σειρά από δευτερεύουσες γραμμές του σιδηροδρομικού δικτύου της Χώρας: τρενάκι Πηλίου, το κόσμημα αυτό της τεχνικής που έχει τη σφραγίδα του Ντε Κήρυκο, γραμμή Πύργου – Κατακόλου, γραμμή Καλλιδώνας – Αγρίνιου. Μάλιστα από την εποχή της κατασκευής της γραμμής αυτής είχε προγραμματισθεί η επέκταση του δικτύου μέχρι την Πρέβεζα, ώστε το λιμάνι της πόλης ν’ αποτελέσει την «πύλη προς τη Δύση» για τις ελληνικές εξαγωγές κ.λπ.

• Στην οκταετία Α. Παπανδρέου του Β’ το σιδηροδρομικό δίκτυο αντιμετωπίσθηκε ως χώρος ρουσφετολογικών εξυπηρετήσεων, αντί του εκσυγχρονισμού του με τις τεράστιες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Στην περίοδο του «εκσυγχρονιστή» Σημίτη τα μέσα σταθερής τροχιάς (Σιδηρόδρομος) γνώρισαν την πλέον σκοτεινή περίοδο. Αφέθησαν στο μαρτύριο του αργού θανάτου με έτι ακόμη συρρίκνωση. Και το εγκληματικότερο όλων: Με την κατασκευή της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου, και παρά τις ενστάσεις του τεχνικού κόσμου της Χώρας (ΤΕΕ κ.λπ.), δεν προβλέφθηκε και λωρίδα σιδηροδρόμου επί της γέφυρας!

• Στην περίοδο Κ. Καραμανλή του Β’ επεκράτησε γενική απραξία. Προγραμματίστηκε, παρ’ όλα αυτά η Ιονία οδός, προς δόξα των μεγαλοεργολάβων, ιδιοκτητών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά παρά τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης το προβλεπόμενο παράλληλο σιδηροδρομικό δίκτυο Αντίρριο – Ηγουμενίτσα «αναθεματίστηκε»!

• Στην περίοδο Νεο-ΠΑΣΟΚ, υπουργούντος του κ. Δ. Ρέππα, εκ των «σοβαρών», υποτίθεται, πολιτικών, το σιδηροδρομικό δίκτυο ζει τη «Συνωμοσία του Ρουρ» (γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών) στο απόγειό της. Ο Σιδηρόδρομος δέχεται τη χαριστική βολή. Ο κ. Ρέππας, αντί της δραστικής παρέμβασής του για τη διόρθωση των «κακώς κειμένων» –και υπήρξαν πολλά– εξεφώνησε τον επικήδειο για το σημαντικότερο συγκοινωνιακό δίκτυο της Χώρας.

Και να ληφθεί υπόψη ότι με τη λειτουργία προαστιακών δικτύων είναι εμφανής η κερδοφόρα πορεία του Σιδηροδρόμου. Όμως, το Νεο-ΠΑΣΟΚ και ο κ. Ρέππας πρόσφεραν «γην και ύδωρ» στους νεοαποικιστές της Χώρας («τρόικα»), οι οποίοι φροντίζουν μόνο για τα συμφέροντα της γερμανικής και γενικότερα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας!

Η «Συνωμοσία του Ρουρ» καλά κρατεί…

Η εν Ελλάδι αντιμετώπιση του Σιδηροδρόμου, του φιλικότερου για το περιβάλλον συγκοινωνιακού μέσου, αλλά και του οικονομικότερου για την καθόλου οικονομία της Χώρας, αποτελεί ένα διαρκές εκ προμελέτης έγκλημα!

Οι ένοχοι θα αντιμετωπίσουν κάποιον Τιμωρό; Ιδού η απορία…

Τρεις είναι οι αδιάσειστοι λόγοι που καθιστούν το έγκλημα κατά του Σιδηροδρόμου διαρκές και ειδεχθές για το μέλλον της Χώρας:

Α) Οικονομικοί: Την εποχή της ηλεκτροκίνησης των τρένων δεν δαπανάται πολύτιμο συνάλλαγμα για την εισαγωγή καυσίμων. Η ζωή των ηλεκτροκίνητων συγκοινωνιακών μέσων, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι το μίνιμουμ πενταπλάσια εκείνης των αυτοκινήτων (π.χ. ένα λεωφορείο, φορτηγό κ.λπ. έχει ζωή μάξιμουμ δεκαετία, ενώ ένας συρμός τρένου υπερβαίνει την τριακονταετία). Η κατασκευή σημαντικού μέρους του τροχαίου υλικού μπορεί να κατασκευασθεί στις εγχώριες βιομηχανικές μονάδες (ναυπηγεία κ.λπ.) επ’ ωφελεία, λόγω της προστιθέμενης αξίας, της Εθνικής Οικονομίας, ενώ ενισχύονται οι θέσεις εργασίας. Η μεταφορική ικανότητα του δικτύου σταθερής τροχιάς παραμένει ασύγκριτη σε σύγκριση με το αυτοκίνητο κάθε μορφής.

Β) Περιβαλλοντικοί: Το τρένο παραμένει το φιλικότερο για το Περιβάλλον μεταφορικό μέσο, ενώ από άποψη χρόνου κάλυψης των αποστάσεων διακινείται σε σταθερό χρόνο και κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβάλλει στην αποκέντρωση του υδροκεφαλισμού των μεγαλουπόλεων. Αψευδής μάρτυρας τα λειτουργούντα προαστιακά δίκτυα (π.χ. η απόσταση Τριπόλεως – Αθηνών υπολογίζεται να καλύπτεται σε μιάμιση ώρα, όσο χρειάζεται ο Αθηναίος να κατέλθει από τα βόρεια προάστια στο κέντρο της Αθήνας!).

Γ) Εμπορευματικοί: Η διακίνηση των εμπορευμάτων και ειδικότερα της γεωργικής παραγωγής, από την πηγή στην κατανάλωση, και στο εσωτερικό και προς το εξωτερικό, καθιστά τα μέσα σταθερής τροχιάς τον σημαντικότερο δείκτη ως προς τον πολλαπλασιασμό των εξαγωγών, αλλά κυρίως ως προς το κόστος μεταφοράς. Επακόλουθο, κέρδος για τον παραγωγό, αλλά και τον καταναλωτή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη δεκαετία του 1950 και εντεύθεν, όταν το σιδηροδρομικό δίκτυο λειτουργούσε σε ικανοποιητικό βαθμό, τα ασύγκριτα λόγω κλίματος γεωργικά μας προϊόντα έφθαναν σε χρόνο, σχεδόν, ρεκόρ στις κεντρικές αγορές της δυτικής και ανατολικής Ευρώπης. Το σιδηροδρομικό δίκτυο πιστώνεται για τη συμβολή του στην οικονομική ανάπτυξη της Χώρας. Από την Ψωροκώσταινα στη σύγχρονη ευημερούσα Ελλάδα…

Κύριε Ρέππα, ως οδοντίατρος γνωρίζεις ότι η ανάπτυξη της επιστήμης σου στηρίζεται σήμερα στον οδοντοτροχό των λέιζερ και όχι στον ποδοκίνητο. Καιρός είναι να εγκύψεις και στο πρόβλημα του Σιδηροδρόμου.

Στην αντίθετη περίπτωση, η Πολιτική και Οικονομική Ιστορία της Χώρας θα σε καταχωρίσει στις δέλτους των σκοτεινών διακινητών της «Συνωμοσίας του Ρουρ» των εξωχώριων συμφερόντων…