Εκκωφαντική απουσία εν ώρα μάχης

ΤΗΝ ώρα που ο μέσος Έλληνας βιώνει την τραυματική κατολίσθηση του παρόντος και φοβάται ως αναπόδραστη την ταπεινωτική χρεοκοπία του εθνικού αύριο, εκκωφαντική κυριολεκτικώς είναι η απουσία της λεγόμενης πνευματικής του ηγεσίας. Πλην των συνήθων εξαιρέσεων. Οι οποίες κάμνουν ακόμη πιο αισθητή τη λιποταξία. Γιατί περί αυτής πρόκειται. Όση επιείκεια και αν επιστρατευθεί, τίποτε δεν δικαιολογεί αυτό που συμβαίνει.
Πλην κάποιων λοιπόν συνταγματολόγων –προς τιμήν τους– και κάποιων άλλων που ενεργούν γύρω από τον αγέραστο (και ανήσυχο) Μίκη Θεοδωράκη, ο λαός διερωτάται πού «έχουν λακίσει» κάποιοι άλλοι. Κατʼ ακρίβειαν, οι πλείστοι άλλοι. Που διασφαλίζουν την ησυχία τους με τον ωχαδελφισμό του «δεν βαριέσαι» και την ομφαλοσκοπική ενασχόληση με τον αμπελοφιλοσοφούντα (και αγραυλούντα) εαυτούλη.
Αλλά εάν τώρα δεν είναι η ώρα των πνευματικών ταγών –ώστε και να στηρίξουν τα αιτήματα των καιρών και ταυτοχρόνως να επιβεβαιώσουν τον τίτλο που θέλουν να δίδουν στον εαυτό τους– πότε θα είναι; Και αν την ώρα της οδύνης και των κινδύνων δεν χωροθετήσουν εαυτούς στην πρωτοπορία των αντιστάσεων που οι περιστάσεις απαιτούν, πώς θα μπορέσουν να κοιτάξουν στα μάτια τους πολίτες;
Όταν η κοινωνία (και το έθνος ευρύτερα) αναζητούν εναγωνίως ερείσματα στηρίξεως αναγκαίων αγώνων και αποτροπής όσων διαβρωτικών συντελούνται, η πνευματική ηγεσία του τόπου θα έπρεπε πρώτη νʼ αρθρώσει γενναιόφρονα λόγον. Και αν έστω και τώρα δεν το πράξει, απλώς θα έχει αυτοακυρωθεί.
Ίων Ελληνικός