Άλλη διέξοδος από την αναδιάρθρωση υπάρχει;
Αφού λοιπόν η αναδιάρθρωση –επί το… ελληνικότερον κούρεμα– είναι τόσο κακό πράγμα, αυτοί ασφαλώς κάτι περισσότερο θα ξέρουν από μας τους αδαείς, να στοιχηθούμε μαζί τους και να την κάψουμε, όπως την Ιωάννα της Λωραίνης.
Πριν όμως ανάψουμε τη φωτιά, ας μας πουν γιατί είναι καταστροφή ακόμη και η συζήτηση για αναδιάρθρωση; Δηλαδή χρωστάς χρόνια κάποια λεφτά σε έναν, βλέπει ότι με δυσκολία παίρνει κάπου κάπου κάποιο μικροποσό έναντι, και δεν ξέρει πότε και τι θα του δώσεις, και ένα πρωινό τού λες, ξέρεις, σου χρωστάω 100, να σου δώσω 70, σε 2 μήνες, συμφωνείς να το κλείσουμε; Και σου απαντάει ναι. Και αυτό θα είναι καταστροφή; Τρελαθήκατε, κύριοι οικονομολογούντες;
Αν δεν είναι έτσι απλά, τότε πέστε μας πρώτον, τι θα χάσει η Ελλάδα από ένα κούρεμα και δεύτερον, ποια είναι η εναλλακτική λύση που έχουμε, από τη στιγμή που το Μνημόνιο μας βύθισε μέχρι τον λαιμό και από ώρα σε ώρα τίποτε δεν θα μας σώζει…
Τι; Θα χάσουν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία; Εδώ οι μεν πρώτες έχουν θησαυρίσει και έγιναν μεγάλες και τρανές από τον λαουτζίκο. Ας σκεφτούν λίγο και αυτόν που κοντεύει να τρελαθεί και να πηδήξει από το παράθυρο… Και ο πόνος για τα ασφαλιστικά ταμεία τώρα τους έπιασε; Πόσα δισ. έχασαν από την καταλήστευση των αποθεματικών τους από τις τράπεζες, που χρόνια τα είχαν άτοκα, και από τα περιβόητα δομημένα ομόλογα, όπου… τουφεκιά δεν έπεσε…
Πάνω απʼ όλα αυτές τις ώρες προέχει η Ελλάδα και ο λαός να κρατηθούν ζωντανοί. Αν δεν υπάρξει Ελλάδα και λαός, κανένας δεν θα έχει αύριο…
Δεν είναι βέβαια από μόνη της πανάκεια η αναδιάρθρωση του χρέους. Ούτε πρόκειται για μια αυτόματη διαδικασία. Και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται οι δανειστές μας να μας κάνουν χατίρια. Χρειάζεται σκληρό παζάρι. Διαπραγμάτευση με όρους. Και όχι στο πόδι, όπως έγινε με το Μνημόνιο, όπου μόνος του ο Παπανδρέου έβαλε τη θηλιά στην Ελλάδα και σʼ όλους μας. Και μας καταδίκασαν σε ισόβια… Σε μόνιμα κάτεργα.
Προϋπόθεση κάθε συζήτησης για αναδιάρθρωση και επαναδιαπραγμάτευση των λεόντειων όρων του Μνημονίου είναι η ύπαρξη ενός δημιουργικού σχεδίου. Με κόκκινες γραμμές. Και διαπραγματευτές που θα το υπερασπιστούν. Και θα αντισταθούν σε μια νέας μορφής κατοχή… Και στην παράδοση αυτών που έχουν βάλει στο μάτι και θέλουν να τα αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί… Όπως καλά γνωρίζουν εκεί στο Μαξίμου…
ΥΓ.1: Όταν μιλάμε για διαπραγμάτευση δεν εννοούμε εκείνη που έκανε ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου για το ευρωομόλογο, που όχι μόνο δεν το πάλεψε καθόλου, αλλά και δεν το έθεσε στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, γιατί δεν τον άφησε η Μέρκελ!
ΥΓ.2: Ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι παζάρεψαν, τι μου δίνεις, τι σου δίνω. Ο γάλλος Πρόεδρος δέχθηκε να στηρίξει την εκλογή του διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας για τη θέση του Τρισέ και ο ιταλός πρωθυπουργός συναίνεσε στην αναθεώρηση της Συνθήκης Σένγκεν. Αυτά δηλαδή που δεν κάνουμε εμείς, κ. Παπανδρέου.