ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ; ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Μίλησε γενικά, χωρίς να ανακοινώσει τα συγκεκριμένα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση και χωρίς να μας πει το στρατηγικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση. Ήταν τόσο αόριστα αυτά που είπε, ώστε όταν πριν από δύο ημέρες ο υπουργός Οικονομικών υπέβαλε το σχέδιο της ομιλίας στο Eurogroup, αυτό απερρίφθη με τη σύσταση μέχρι τις 15 Μαΐου να υποβληθεί με συγκεκριμένα μέτρα.

H κυβέρνηση δεν θέλει να ανακοινώσει συγκεκριμένα μέτρα για να ηρεμήσει ο λαός και να περάσει χαρούμενο Πάσχα. Κι εμείς ευχόμαστε σε όλους τους φίλους αναγνώστες να περάσουν ένα ειρηνικό Πάσχα, με υγεία και χαρά.

Όμως θα ήταν χρήσιμο να δούμε τι θα πρέπει να συγκεντρώσει το δημόσιο ταμείο την περίοδο 2011 – 2015, για να μπορέσει η οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Το 2011 πρέπει να εισπραχθούν επιπλέον έσοδα για να καλυφθεί η μείωση των εσόδων που παρατηρήθηκε το 2010, καθώς και αυτή που προβλέπεται για το 2012. Εάν υπολογίσουμε και το δημοσιονομικό έλλειμμα που θα παρουσιαστεί φέτος, τότε, σύμφωνα με τους πλέον μέτριους υπολογισμούς, το 2012 θα πρέπει η κυβέρνηση να δανειστεί 25 δισ. ευρώ, πέραν των όσων θα εισρεύσουν από το δάνειο της «τρόικας». Από πού θα βρεθούν δανειστές για να προσφέρουν αυτά τα 25 δισ.; Η εσωτερική αγορά και οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν πλέον περιθώρια να δανείσουν το κράτος. Να γιατί η κυβέρνηση στρέφει το βλέμμα της προς τον διεθνή χρηματοπιστωτικό στίβο και δηλώνει ότι από το 2012 η Ελλάδα θα αρχίσει να δανείζεται από την αγορά. Βέβαια αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τοκογλυφικό επιτόκιο. Και επιπλέον αποδεικνύει την οικτρή αποτυχία του Μνημονίου και της ακολουθούμενης, καθ’ υπόδειξιν της «τρόικας», οικονομικής πολιτικής.

Την πλήρη αποτυχία του Μνημονίου αναγνώρισε έμμεσα και ο υπουργός των Οικονομικών της Γερμανίας. Σε συνέντευξή του στους «Financial Times» και σε σχετική ερώτηση για τις προβλέψεις του καθ’ όσον αφορά τις δημοσιονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ο κ. Σόιμπλε απάντησε ότι «προκύπτει ανάγκη εξεύρεσης άλλων λύσεων».

Η εφημερίδα, γνωστό όργανο των αγορών του City του Λονδίνου, ερμήνευσε τη δήλωση του γερμανού αξιωματούχου ως προάγγελο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Όμως ο γερμανός υπουργός δεν είχε υπόψη του την αναδιάρθρωση του χρέους. Εννοούσε απλώς ότι έπρεπε να εναντικοποιηθούν τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα στο πλαίσιο του Μνημονίου. Φυσικό είναι η «τρόικα» -και κυρίως η ΕΚΤ- να μη δέχεται συζήτηση για αναδιάρθρωση του ποσού του ελληνικού χρέους. Όμως για να πούμε την αλήθεια, όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα οι οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας, το δημόσιο χρέος θα είναι πολύ σύντομα μη διαχειρίσιμο. Αυτό άλλωστε το είπε καθαρά και ο κ. Παπακωνσταντίνου στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου, ως γνωστόν, συζητήθηκε ο «οδικός χάρτης» εξόδου από την κρίση.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου έθεσε τρεις όρους και προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Οι όροι είναι: α) Δημιουργία πλεονασμάτων γύρω στο 6% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, στις πρωτογενείς δαπάνες, δηλαδή στις δαπάνες που δεν περιέχουν τοκοχρεολύσια. β) Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης κατ’ έτος, πάνω από 2%. Και γ) τεράστια έσοδα αποκρατικοποίησης, με ελάχιστο όριο τα 50 δισ. ευρώ. Εάν αυτές οι τρεις προϋποθέσεις ικανοποιηθούν σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργείου Οικονομικών, το ύψος του δημόσιου χρέους μπορεί να φτάσει στο 90% του ΑΕΠ ύστερα από 12 χρόνια.

Ας δούμε όμως αν αυτές οι προϋποθέσεις μπορούν να εκπληρωθούν στο σύνολό τους.

Ο πρώτος όρος, που αναφέρεται στη δημιουργία πλεονασμάτων στις πρωτογενείς δαπάνες, είναι δυνατόν να επιτευχθεί με τη λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.

Όπως για παράδειγμα, μείωση για άλλη μια φορά των αποδοχών των εργαζομένων στο Δημόσιο και των συνταξιούχων, με την απόλυση πολλών από τη στρατιά των συμβούλων, με την κατάργηση του ΕΣΥ και με πολλά άλλα μέτρα που μπορούν να σκεφτούν ορισμένοι από τους συμβούλους. Και είναι πρόθυμοι οι κ. Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδος, πειθήνια όργανα του Μνημονίου και της «τρόικας», να τα υλοποιήσουν. Είναι αδιάφορο και στον κ. πρωθυπουργό και στους ανωτέρω υπουργούς εάν με τα μέτρα αυτά ο ελληνικός λαός οδηγείται στην εξαθλίωση και η φτώχεια πολλαπλασιάζεται στη χώρα μας. Απλώς επιθυμούν να καλύψουν αυτήν την ωμή αντιλαϊκή πολιτική τους με το τέχνασμα ότι τάχα δεν τους ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Εδώ δεν πρόκειται για πολιτικό κόστος, πρόκειται για απελπισμένο αγώνα των εργαζομένων να επιβιώσουν. Αν αναλύσει κανείς τη σημερινή πολιτική που ακολουθούν τα κράτη της Ευρώπης διαπιστώνει ότι βαδίζουμε στην οικοδόμηση του κράτους-πράκτορα, που οικοδομεί μια εξουσία η οποία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις μιας μικρής ελίτ, διαπλεκόμενης με το πολιτικό σύστημα.

Ο δεύτερος όρος αφορά την επανάκαμψη της ανάπτυξης, και μάλιστα με ετήσιους ρυθμούς πάνω από 2%. Εδώ είναι που η κυβέρνηση, δέσμια της μνημονιακής πολιτικής της, δεν μπορεί να ακολουθήσει αναπτυξιακή πολιτική.

Δυστυχώς βρίσκει τρόπους να φορολογεί τον λαό και να αφαιρεί χρηματικούς πόρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την τόνωση της ζήτησης και να ωθήσουν την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Για παράδειγμα αναφέρουμε ότι το υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει πέρα από τα άλλα μέτρα να επιβάλει και έναν φόρο επί των αυθαιρέτων κτισμάτων. Και επίσης ρίχνονται ιδέες ένα ορισμένο ποσοστό των μισθών και των συντάξεων να εξοφλείται με ομόλογα του Δημοσίου.

Αν παραμείνει αυτή η κυβέρνηση, σίγουρα θα καταντήσει η Ελλάδα να έχει νόμισμα το ομόλογο του Δημοσίου και θα κυκλοφορούν μόνο ελάχιστα ευρώ. Μέχρι στο σημείο αυτό έφτασε η φαντασία ορισμένων νοσηρών εγκεφάλων! Το συμπέρασμα είναι ότι η ανάπτυξη θα αργήσει να επανέλθει στην Ελλάδα. Επομένως ο δεύτερος όρος που έθεσε ο κ. Παπακωνσταντίνου προκειμένου να φτάσει το δημόσιο χρέος στο 90% του ΑΕΠ ύστερα από 12 χρόνια, δεν πρόκειται να εκπληρωθεί. Και επομένως τη μείωση του χρέους θα πρέπει να την περιμένουμε ύστερα από αρκετές δεκάδες χρόνια, και φυσικά εάν δεν ανατραπούν οι σημερινές συνθήκες.

Ο τρίτος όρος αφορά τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και τις μετοχοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Και μάλιστα τα έσοδα πρέπει να είναι πολύ υψηλά και πολύ πέραν των 50 δισ. που ήδη έχουν προγραμματιστεί, για να μπορέσουν να συμβάλουν στη μείωση του δημόσιου χρέους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, οι αποκρατικοποιήσεις και οι μετοχοποιήσεις που έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ απέδωσαν στο Δημόσιο 18 δισ. ευρώ. Αλλά τα έξοδα για την πραγματοποίηση της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας υπερέβησαν τελικά τα έσοδα. Θυμηθείτε τα έξοδα που καταβάλλονται στους συμβούλους των αποκρατικοποιήσεων και στους μεσάζοντες για τις πωλήσεις. Τα έξοδα που κατέβαλε το κράτος για την εθελουσία έξοδο των υπαλλήλων των τραπεζών και των

ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν, την επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων από την πρόωρη συνταξιοδότηση και την αναγνώριση εικονικών χρόνων ασφάλισης, το τι παραχώρησε το κράτος στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ και του ΟΤΕ ώστε να προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις.

Όλα αυτά τα έξοδα εάν τα υπολογίσει κανείς υπερβαίνουν τα 18 δισ. που εισπράχθηκαν. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση της ιδιωτικοποίησης της ΟΑ. Το κράτος για να καλύψει τις παραπάνω δαπάνες πλήρωσε περίπου 1,5 δισ. ευρώ. Και κατάφερε να εισπράξει μόνο 200 εκατ. Να γιατί οι αποκρατικοποιήσεις δεν έφεραν μείωση του δημόσιου χρέους. Και την περιουσία του έχασε το Δημόσιο, και το χρέος αντί να μειωθεί αυξήθηκε.

Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας έτσι όπως εξελίχθηκε σε όλα τα κράτη που την εφάρμοσαν μοιάζει να είναι μια μεγάλη απάτη, από τις πολλές της παγκοσμιοποίησης. Όπου εφαρμόστηκε δεν κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος. Ίσως θα έπρεπε όσοι διετέλεσαν υπουργοί Οικονομικών και διαχειρίστηκαν τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις να παρουσιάσουν απολογισμό των εσόδων και εξόδων.

Μετά την κραιπάλη με τη διαχείριση των πιστώσεων για εξοπλισμούς και επίσης για την εκτέλεση δημόσιων έργων, έχουμε και το φαγοπότι από τις ιδιωτικοποιήσεις. Το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς που κυριαρχεί σήμερα και η συσσώρευση κερδών είναι που προκάλεσαν και αυτό το φαγοπότι, που η πολιτική ηγεσία δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να το ματαιώσει.

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι όλη αυτή τη ζημιά που προκάλεσαν οι διαπλεκόμενοι με την πολιτική εξουσία κλήθηκαν οι λαοί, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά κι σε όλα τα κράτη, να την αποκαταστήσουν με το ισχνό εισόδημά τους. Αυτή η συμπεριφορά είναι η αισχρότερη εφεύρεση της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς.