Παθογένειας αφετηρίες
Το πλαίσιο αυτής της κρίσης και παρακμής συζητήθηκε πρόσφατα στη Λευκωσία σε ένα εξαιρετικού επιπέδου συνέδριο που οργάνωσε το Κέντρο Μελετών «Τάσσος Παπαδόπουλος» και είχε ως θέμα του «Το Κυπριακό και το διεθνές σύστημα, 1945-1974: Αναζητώντας θέση στον κόσμο».
Η αναζήτηση των αφετηριακών στιγμών της σύγχρονης κρίσης του Ελληνισμού ανατρέχει στη δεκαετία του 1950, στη γένεση της κυπριακής υπόθεσης ως διεθνούς προβλήματος και στις παλινωδίες και προχειρότητες της ελληνικής πολιτικής του ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους, το οποίο εμφανίστηκε ανίκανο να συγκροτήσει μια εθνική στρατηγική αποτελεσματικής προβολής και διαχείρισης ενός διεθνούς ζητήματος που είχε όλα τα εχέγγυα μιας νικηφόρας κατάληξης. Ετέθη, όπως επανειλημμένα προβλήθηκε από έγκριτους ακαδημαϊκούς ομιλητές του συνεδρίου, το ζήτημα της παραβίασης της διεθνούς αρχής της αυτοδιάθεσης στην περίπτωση της Κύπρου και της καταστρατήγησης εν τέλει του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού στο σύνολό του, πράγμα που παραβίασε τη δημοκρατική αρχή, δηλαδή τον θεμελειώδη πολιτικό νόμο που διέπει την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο τα τελευταία 300 χρόνια.
Το γεγονός αυτό αποδίδεται σαφώς στις αδυναμίες του τότε ελληνικού κράτους να αντιταχθεί στη βρετανική πολιτική, η οποία και κηδεμόνευε πολιτικά τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, πράγμα που οδήγησε την Κύπρο στον εξαμβλωματικό πολιτικό συμβιβασμό της Ζυρίχης και του Λονδίνου, ένα πρωτοφανές για τα διεθνή δεδομένα της εποχής και όχι μόνο, και σήμερα επίσης, πολιτικό σύστημα το οποίο επέτρεπε στον βρετανικό και τουρκικό παράγοντα να ελέγχει τις δομές και λειτουργίες του νεοσύστατου, proforma, ανεξάρτητου κυπριακού κράτους.
Είναι πλέον εδραία η πεποίθηση όλων των αναλυτών ειδικών επιστημόνων πως η κυπριακή κρίση της δεκαετίας του 1960, η οποία ήταν απότοκος των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου, προκάλεσε την αποσταθεροποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 άρχισε να εκδημοκρατικοποιείται και έφερε δικτατορία, η οποία και επηρέασε αρνητικά σε πολλά επίπεδα, όπως το σύστημα ασφαλείας και άμυνας της χώρας, τη διεθνή της αξιοπιστία και τον πολιτισμό ως εθνική συνέχεια των δεκαετιών που προηγήθηκαν, η δε πτώση της δικτατορίας ήταν τόσο εκκωφαντική που οδήγησε την Κύπρο σε μια τουρκική ομηρία τριακονταετούς και πλέον διάρκειας.
Το σχέδιο Ανάν, το οποίο εμφανίστηκε στην Κύπρο το 2004, ήταν συνέχεια της ανικανότητας Αθηνών και Λευκωσίας στις δεκαετίες που προηγήθηκαν να προβάλουν μια εθνική στρατηγική που να περιλαμβάνει και να προβλέπει στόχους και μέσα για την Κύπρο και την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, σε διάρκεια και με συνέχεια που να υπερβαίνει κυβερνήσεις και υπουργούς. Το σχέδιο Ανάν το οποίο απέρριψε ο κυπριακός Ελληνισμός, ήταν «η φυσιολογική συνέχεια» των υποχωρήσεων και της «συνεπούς» διολίσθησης των κυβερνήσεων Αθηνών και Λευκωσίας σε θέσεις του τουρκικού και αμερικανοβρετανικού παράγοντα.
Η κατακλείδα αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας διεθνούς επιστημονικής συνάντησης αποδόθηκε από τον Βαγγέλη Κουφουδάκη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Indiana, ο οποίος αφού υπενθύμισε πως η Κύπρος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής πολιτικής ως παρουσίας στον κόσμο, ως αξιοπρέπειας και ως συσσωρευμένης ενοχής των Ελλήνων, τόνισε ότι πρέπει να προβάλει το αίτημά της για απελευθέρωση και δημοκρατία στο πλαίσιο της οποίας κατοχυρώνονται και τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων ως πολιτικά αυτόνομης οντότητας και να μην επιτρέπει την εμφάνιση σχεδίων τα οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν την Κύπρο και τον Ελληνισμό σε τουρκική επικυριαρχία, έλεγχο και εν τέλει αφανισμό. Η αντίσταση του Ελληνισμού στην Κύπρο θα συμβάλει τα μέγιστα και στην υπεράσπιση των δικαίων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και θα ανορθώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια της ελληνικής πολιτικής.