Βυζάντιον

Μην κοιτάζεις, λοιπόν, την Ανάσταση, σκέψου πως εσύ θα πεθάνεις καλύτερα. Όσο όμως προχωράς, όσο ανάβεις κεράκια για να φωτίσεις το υπαρξιακό σου μονοπάτι, τόσο βυθίζεσαι σε μεγαλύτερες αντιφάσεις. Λοιπόν, ναι, και ο δικός σου ο τάφος κάποτε θα βρεθεί άδειος. Δεν θα υπάρχει τίποτα μέσα, εσύ θα έχεις ενωθεί με το σύμπαν, λυτρωμένος και εξαϋλωμένος. Αυτό, όμως, δεν σου αρκεί, επειδή λογικά δεν θα έχεις συνείδηση. Τρέμουμε τον θάνατο όχι για την αποσύνθεση της σάρκας, αλλά για την απώλεια της συνείδησης. Όσο όμως διατηρούμε τη συνείδηση, υποφέρουμε. Εν τέλει ο θάνατος λύνει βασικά προβλήματα της ζωής, όμως εσύ δεν ζεις για να το απολαύσεις.
•••
Εντάξει, το ξέρω ότι το να προσπαθείς να λύσεις σταυρόλεξα με υπαρξιακές έννοιες είναι εξαιρετικά πιθανό να σε καταστήσει γελοίο. Ούτως ή άλλως, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, η σελίδα μου θα τυλίξει το κουφάρι κανενός αρνιού ή κατσικιού, αν και η προτίμησή μου ακουμπά περισσότερο στο κοκορέτσι. Κι έτσι, στο τέλος της ημέρας, βουτηγμένοι στη χοληστερίνη και στο αλκοόλ, με υποσχέσεις χωρίς αιδώ για δίαιτα και εγκράτεια από Τρίτη, θα κινήσουμε για την επιστροφή στη μιζέρια. Σαν να σας βλέπω στην εθνική οδό, σταγόνες στο ποτάμι με τις λαμαρίνες, να γυρίζετε κάνοντας υπολογισμούς σιωπηροί και ανέκφραστοι. Ένα από τα χαρακτηριστικά της φτώχειας που ζούμε είναι ότι κάνεις μαθηματικούς υπολογισμούς συνέχεια. Πριν κοιμηθείς και μόλις ξυπνήσεις – αν καταφέρεις να κοιμηθείς. Μετράς χρήματα, ζυγίζεις υποχρεώσεις, στο τέλος μπορεί να μισείς την ίδια σου την οικογένεια επειδή το βάρος σού τσακίζει την πλάτη. Κάπως έτσι επιστρέφεις στην πόλη μετά το Πάσχα. Σου θυμίζω ότι πριν από 15 χρόνια γύριζες με εντελώς διαφορετική διάθεση, σκεπτόμενος τι θα κάνεις την επομένη, όταν ανοίξει το χρηματιστήριο, με τις πληροφορίες που σου έδωσε ο κουμπάρος στο χωριό. Τότε η τάξη είχε διασαλευτεί και έκανες πως δεν το γνωρίζεις. Τώρα αποκαθίσταται.
•••
Σήμερα, λοιπόν, τα έχω βάλει με τις αντιφάσεις που εκθέτουν ακόμα και εμάς τους ίδιους. Ένα παράδειγμα: Θα έχετε παρατηρήσει στην αρθρογραφία μας (και όχι μόνο τη δική μας) ότι ο λαός απαλλάσσεται των ευθυνών του σε κάθε περίπτωση. Δείτε όμως τι συμβαίνει. Στην περίπτωση του χρηματιστηρίου ο λαός πιάστηκε κορόιδο. Το ίδιο έγινε και σε άλλες περιπτώσεις κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου, σκανδάλων κ.λπ. Σωστά; Σωστά. Τότε εξηγήστε μου πώς στο διάολο τολμάτε και γράφετε για τον λαό «που είναι σοφός και ξέρει και κρίνει σωστά». Μεταξύ μας όλοι γνωρίζουμε ότι φταίει ο λαός. Έλα όμως που δεν μπορείς να καταδικάσεις πολιτικά έναν λαό. Τουλάχιστον μπορείς να τον προετοιμάσεις γι’ αυτό που έρχεται. Και κανένας τους δεν τολμάει να ρίξει δυο στάλες αλήθειας στον πικρό καφέ που πίνουμε. Δεν τηρούμε τα προσχήματα, απλώς κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον.
•••
Δεν έχω βρει ούτε έναν σοβαρό οικονομικό ή πολιτικό παράγοντα που να μη θεωρεί αναπόφευκτη την αναδιάρθρωση του χρέους. Ούτε έναν. Το να τη διαψεύδεις ισοδυναμεί με το να υπόσχεσαι πενήντα χρόνια ζωής σε έναν μεσήλικα. Κι όταν ρώτησα για ποιον λόγο παίζουμε όλοι στην κωμωδία της διάψευσης, μου εξηγήθηκε ότι είναι κι αυτή κομμάτι του συνολικού έργου που πρέπει να παρακολουθήσουμε. Πρώτον, δεν μπορείς να προαναγγέλλεις αναδιάρθρωση, καθώς έτσι πλήττονται οι δανειστές σου με την πίεση που ασκείται στις μετοχές τους. Και, δεύτερον, δεν μπορείς να πας σε φιλική αναδιάρθρωση χωρίς να έχουν ωριμάσει όλες οι συνθήκες που θα σ’ το επιτρέψουν. Μην ακούτε, σας παρακαλώ, τις γραφικότητες για την επίδειξη εθνικού τσαμπουκά με στάσεις πληρωμών και επίδειξη ακονισμένων δοντιών στους δανειστές. Δόντια δεν έχουμε, τα χάσαμε. Ένας λύχνος είμαστε που πρέπει να τροφοδοτείται συνεχώς με λάδι. Η αναδιάρθρωση θα γίνει, λοιπόν, όταν το επιτρέψουν οι δανειστές μας. Και θα γίνει όταν καταφέρουμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Τότε, λοιπόν, θα επέλθει το κούρεμα, θα επιμηκυνθεί το χρέος και φυσικά θα διαθέσουμε τα σπουδαιότερα κομμάτια του εθνικού μας πλούτου στους δανειστές μας. Και μην ακούω πάλι τα φαιδρά πατριωτικά. Εδώ εσύ δανείζεις τον αδελφό σου με τόκο και ενέχυρο το χωράφι του, θα σε λυπηθεί ο ξένος; Εν τέλει ο φινλανδός ψηφοφόρος έχει απόλυτο δίκαιο: Γιατί να πληρώσει αυτός τα χρέη της Ελλάδας όταν ακόμα κι εσύ αρνείσαι να πληρώσεις τα διόδια και το εισιτήριο στο Μετρό; Όσες χώρες έχουν βρεθεί στη μοίρα της Ελλάδας είδαν τον εθνικό τους πλούτο να «αξιοποιείται» υπέρ των δανειστών. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και όποιος μπορεί να την υποδείξει, ας την κάνει βήμα προς βήμα, όχι με ιδεολογήματα. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση βρει το θάρρος να πάει σε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, η ουσία του δεν θα αλλάξει. Η χώρα είναι υπό διεθνή οικονομική κατοχή. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Και να δείτε που τα παιδιά μας, οι επόμενες γενιές, μέχρι που δεν θα κάνουν αποδοχή κληρονομιάς.
•••
Καθηλωμένος, λοιπόν, μπροστά στην τηλεόραση όπως οι ανάπηροι στο γήπεδο, σταματάω να ακούω ψέματα και παρακολουθώ πρόσωπα και εκφράσεις. Και βλέπω, ρε γαμώτο, ότι η θεατρική σημειολογία της πολιτικής παραμένει ίδια και απαράλλακτη εδώ και δεκαετίες. Χαζεύω τον Γιώργο, όσο ακόμα μπορεί και κυκλοφορεί έξω. Χαμογελάει συνέχεια. Χαμογελάει τόσο πολύ, σε βαθμό που, αν δεν ήξερες ότι κάνει καλή ζωή, θα σε έβαζε σε υποψίες. Λογικό. Ο πρωθυπουργός οφείλει να χαμογελάει για να τονώνει το ηθικό του λαού. Άλλωστε ο καλός πολιτικός έχει αποσυνδέσει εδώ και καιρό τα συναισθήματα από τη συμπεριφορά του. Και μετά βλέπω τον Σαμαρά. Ο οποίος είναι συνέχεια κατηφής. Διότι είναι υποχρεωμένος να ζει το δράμα του λαού, να συμπάσχει. Πώς να χαμογελάσει ο Αντώνης όταν κλείνει το ψιλικατζίδικο στην Κομοτηνή; Και φυσικά δεν μπορείς να καταγγείλεις με χαμόγελο. Ο Σαμαράς χαμογελάει σπανίως, προσπαθεί να βγάλει και μια συστολή μαζί, αλλά φοβούμαι ότι λίαν συντόμως ο Φαήλος και οι λοιποί παραστάτες θα τον εμφανίζουν όπως τον πρόεδρο στο τηλεοπτικό «Νησί»: λεβέντη, βλοσυρό, αλλά χωρίς να κουτσαίνει.
•••
Κι άντε εγώ να δεχθώ ότι η ελπίδα του τόπου είναι ο Σαμαράς. Είναι δυνατόν η ελπίδα του τόπου να σέρνεται πίσω από τον Ψωμιάδη; Είναι δυνατόν να ευαγγελίζεσαι τη διαφάνεια και την ισονομία, και να συντάσσεσαι με τα αποδεδειγμένα ψέματα του Ψωμιάδη; Και δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά ακριβώς την ίδια περίοδο δύο ζεύγη αδερφών με ειδικό βάρος στην παγκόσμια σκηνή πράττουν ακριβώς το ίδιο. Ο Φιντέλ Κάστρο παραδίδει την εξουσία στον αδερφό του Ραούλ και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης στον αδερφό του Διονύση. Η διαφορά βρίσκεται φυσικά στον λαό. Ο λαός της Κούβας, που στενάζει κάτω από τη δικτατορία των Κάστρο, ουδεμία ευθύνη φέρει. Μπορείς να πεις το ίδιο για τον λαό της Κεντρικής Μακεδονίας που ψήφισε Ψωμιάδη και εξέλεξε πρώτο σε σταυρούς τον αδερφό του; Όσο κι αν θέλεις, δεν μπορείς.
•••
Ήθελα πάλι να γράψω πολλά και διάφορα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς ξεμένω από χώρο. Είναι μέρες που δεν έχω τι να γράψω και μέρες που θα ήθελα να ενσωματώσω αρχείο ήχου στη σελίδα, να μπορώ να σας τα πω αναλυτικά. Ελπίζω να με διαβάζετε στην εξοχή, έτσι, να αισθάνομαι κι εγώ πως έφυγα από την πόλη. Αλλά και η πόλη γαληνεύει το Πάσχα, ωραία είναι. Καλή Ανάσταση, λοιπόν. Μου αρέσει. Γιατί έστω για μια στιγμή ανοίγει ο κάτω κόσμος και αγγίζω τα ακροδάχτυλα των ανθρώπων μου που έχω εκεί.