Ανεβαίνουμε τον Γολγοθά χωρίς Ανάσταση;

Ο δικός μας Γολγοθάς ίσως να μην οδηγήσει στον πολυπόθητο δρόμο της Ανάστασης, ούτε τα επόμενα είκοσι χρόνια. Και το ερώτημα είναι απλό: Αξίζει να τον προχωρήσουμε αν δεν έχουμε σιγουρέψει την Ανάσταση; Η δική μου απάντηση είναι μάλλον «όχι». Όταν ο πρόεδρος της ΝΔ είχε πει «όχι» στο Μνημόνιο, ήμουν σίγουρος ότι σε καμία περίπτωση δεν το είπε μήπως τυχόν και χάσει αντιμνημονιακές ψήφους. Ίσως να είχε δει όλα τα συν και τα μείον του Μνημονίου πολύ νωρίτερα απʼ ό,τι τα είδαν κάποιοι άλλοι. Ίσως να είχε αντιληφθεί ότι μετά τον Γολγοθά δεν ακολουθεί πάντα η Ανάσταση. Πάντως, σε κάθε περίπτωση προέχει η επιβίωση από την –ως φαίνεται– ανεπιτυχή προσπάθεια αποπληρωμής ενός δυσβάσταχτου και μάλλον τοκογλυφικού δανείου. Περιθώρια διαπραγμάτευσης υπάρχουν ακόμη. Καλοί διαπραγματευτές υπάρχουν; Μάλλον όχι. Γιατί αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιγράψουμε ούτε καν τις διαπραγματευτικές ικανότητες των Ιρλανδών. Όπως όμως αντιλαμβάνομαι, δεν υπάρχουν και υπουργοί που να ξέρουν απλή αριθμητική. Γιατί, ακόμη και αν εξαφανίζαμε ή αρνιόμαστε να πληρώσουμε τα χρέη μας, και πάλι τα έξοδα του κράτους θα ήταν κατά είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα. Έτσι, ο φαύλος κύκλος θα συνεχιζόταν. Συνεπώς, μήπως ήλθε η ώρα να αλλάξουμε πολιτική νοοτροπία και να αρχίσουμε να επανδρώνουμε τα υπουργεία μας με περισσότερο κατάλληλους ανθρώπους, οι οποίοι θα ξεκινήσουν από «zero base budget» τους προϋπολογισμούς των υπουργείων; Και μήπως ήλθε η ώρα, αντί να προσπαθούμε μόνο να μειώσουμε τις δαπάνες, που ούτε κι αυτό επιτυγχάνουμε, να προσπαθήσουμε να ενθαρρύνουμε και τις επενδύσεις; Γιατί δεκαοχτώ μήνες τώρα δεν έχει επενδυθεί ούτε ένα ευρώ στη χώρα. Και κάθε ενέργεια που κάνει η κυβέρνηση, όπως έκτακτες φορολογίες, αύξηση ΦΠΑ, αύξηση ΦΑΠ κ.λπ., όχι μόνο δεν ενθαρρύνει τυχόν υποψήφιους επενδυτές, αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Ευχές για καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα.