VENI, VIDI, VICI…
Τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η χώρα μας πρέπει να υλοποιήσει αποτελεσματικά όσα έχει συμφωνήσει, ενώ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει, με ό,τι αυτό σημαίνει, ότι πρώτη φορά στην ιστορία διατίθεται ένα τόσο σημαντικό ποσό για τη βοήθεια μιας χώρας, δηλαδή 110 δισ. ευρώ, ποσό που αποτελεί το μισό σχεδόν του ΑΕΠ της Ελλάδας. Και ήταν απόλυτα σαφής όταν είπε ότι δεν πρέπει να κατηγορείται η Ευρώπη για τα μέτρα που η Ελλάδα πρέπει να πάρει. Ακόμη ο κ. Ρομπάι βρήκε την ευκαιρία να αναφερθεί στη μεγάλη θυσία που απαιτεί το πρόγραμμα προσαρμογής αλλά και στην ύψιστη σημασία που έχει η δίκαιη κατανομή του βάρους. Δεν παρέλειψε δε να αναφέρει ότι αποτελεί βασικό στόχο η καταπολέμηση της απάτης, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας και ότι είναι απόλυτα πεπεισμένος για την προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης στον στόχο αυτό.
Ουδείς, νομίζουμε, είχε, πριν από την άφιξή του στη χώρα μας, την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κ. Ρομπάι θα μιλούσε διαφορετικά. Τι άλλο εξάλλου θα μπορούσε να πει; Υπό την έννοια αυτή δεν είπε κάτι πρωτόγνωρο ή μη αναμενόμενο. Με την ιδιότητα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έπρεπε να προβεί στις κατάλληλες επισημάνσεις, διαφυλάσσοντας τα συμφέροντα της ΕΕ και τονίζοντας τα αυτονόητα για τη λογική των Βρυξελλών και του ΔΝΤ.
Η εντύπωσή μας είναι ότι ο κ. Ρομπάι αναχώρησε από την Αθήνα ικανοποιημένος. Η αποστολή του θα καταγράφηκε επιτυχώς από τις Βρυξέλλες. Έδωσε κατάλληλα μηνύματα, νουθεσίες, προειδοποιήσεις και συγχρόνως σαν ευγενής φιλοξενούμενος απέδωσε και εύσημα στον οικοδεσπότη του και στις προσπάθειες που καταβάλλει ο ελληνικός λαός. Το ερώτημα όμως παραμένει! Ποιον τελικά έπεισε ο κ. Ρομπάι; Οι «μνημονιακοί» δεν χρειάζονται τις παραινέσεις και τις συμβουλές του. Είναι ήδη πεπεισμένοι. Οι «αντιμνημονιακοί» όμως, παρά τις προσεκτικές τοποθετήσεις και τον ήπιο τρόπο των παρεμβάσεών του ασφαλώς και δεν πείσθηκαν. Και τούτο το βλέπουμε καθημερινά. Πληθαίνουν οι φωνές των απλών πολιτών, των ανθρώπων του πνεύματος, ακόμη και κυβερνητικών στελεχών που με διαφορετικό βαθμό έντασης καταφέρονται κατά των επαχθών όρων του Μνημονίου. Το βλέπουμε καθημερινά στον δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει. Το βλέπουμε καθημερινά στη στρατιά των νέων ανέργων που εφιαλτικά αυξάνονται, στους άρρωστους και ανήμπορους ηλικιωμένους που συνωστίζονται στις κρατικές υπηρεσίες και τα νοσοκομεία, στους χαμηλοσυνταξιούχους και γενικά στους κοινωνικά και οικονομικά αδύναμους συμπατριώτες μας.
Κατά την παραμονή του κ. Ρομπάι δεν αντιληφθήκαμε κάποια σθεναρή φωνή από επίσημα χείλη να περιγράφει με τα κατάλληλα λόγια την αφόρητη πίεση που αισθάνεται η μεγαλύτερη μερίδα του ελληνικού λαού από τα ασφυκτικά μέτρα που επιβάλλει το Μνημόνιο. Με εξαίρεση τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια, που αναφέρθηκε, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον κ. Ρομπάι, στο πόσο «υποφέρουν τα αδύναμα στρώματα», δεν συγκρατήσαμε κάποια άλλη, δημόσια τουλάχιστον, παρέμβαση, ανάλογη με τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου εξέφρασε την ελπίδα ότι οι Έλληνες θα ξεπεράσουν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Μπορεί να πάρει χρόνο, όπως και ο νόστος του Οδυσσέα, αλλά πιστεύει τελικά ότι θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Το οφείλουμε στην ιστορία των προγόνων μας, είπε χαρακτηριστικά, και στο μέλλον των παιδιών μας και των εγγονιών μας και είμαστε ικανοί να το καταφέρουμε.
Συμφωνούμε με τον κ. Ρομπάι και τον συγχαίρουμε για την κλασική παιδεία που διαθέτει. Ο Έλληνας ασφαλώς είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας. Είναι όμως και σύγχρονος υπεραθλητής, για να δανειστούμε την έκφραση του Γέρου της Δημοκρατίας, ο Έλληνας είναι πρωταθλητής στην άρση βαρών. Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ; Προς τι λοιπόν η τόσο μεγάλη δημοσιότητα, οι αναλύσεις και τα σχόλια που αφιερώθηκαν στην επίσκεψη του κ. Ρομπάι; Τι άλλαξε με την επίσκεψη αυτή; Έκανε άραγε τους όρους του Μνημονίου λιγότερο επαχθείς; Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έκανε τη δουλειά του. Είπε όσα έπρεπε να πει και η υψηλή θέση τού επέβαλε. Το θέμα όμως είναι, άκουσε όσα έπρεπε νʼ ακούσει από εμάς;
Την ώρα που ο κ. Ρομπάι μιλούσε σε εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ εκεί κοντά στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών διεξαγόταν μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστημονική ημερίδα με παρουσία πληθώρας κόσμου, ακαδημαϊκών και προσωπικοτήτων. Θέμα: «Η ελληνική κρίση. Για μια νέα θεσμική Μεταπολίτευση – επιστημονικοί προβληματισμοί». Ελέχθησαν πολλά και ενδιαφέροντα που ασφαλώς δεν εντάσσονται στους «μνημονιακούς» λόγους των καιρών. Ενημέρωσε άραγε κανείς τον κ. Ρομπάι για τη συνάντηση αυτή, το περιεχόμενο των παρεμβάσεων και την αντίδραση του πολυπληθούς ακροατηρίου; Είμαστε σίγουροι ότι αν ενημερωνόταν, σίγουρα θα σχημάτιζε πιστότερη εικόνα και θα εκτιμούσε διαφορετικά την αντίδραση του ελληνικού λαού για τις δυσβάσταχτες θυσίες στις οποίες υποβάλλεται.
Είναι αυτονόητες οι θυσίες ενός λαού σε στιγμές σοβαρής κρίσης. Εξίσου αυτονόητη όμως είναι και η αναγνώριση των θυσιών του από αυτούς που τις επιβάλλουν. Οι τελευταίοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν και τις αντοχές του.