Το φάντασμα της «αναδιάρθρωσης»…

– Τι σημαίνει «αναδιάρθρωση χρέους»;

– Και γιατί ξαφνικά όλοι μιλούν για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους;

• Πρώτον, «αναδιάρθρωση» με την ευρεία έννοια είναι κάθε αλλαγή των όρων δανεισμού. Δηλαδή ποιο συνολικό ποσό, με ποιο επιτόκιο, πόσες δόσεις και για πόσα χρόνια…

Με τη «στενή» έννοια, όμως, αυτό που συνήθως ονομάζουμε «αναδιάρθρωση αφορά κυρίως τη μείωση του συνολικού οφειλόμενου ποσού (κούρεμα). Όσοι μιλούν σήμερα για «αναδιάρθρωση» εννοούν κυρίως τη δεύτερη εκδοχή: το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων.

– Γιατί ξαφνικά όλοι μιλούν για αναδιάρθρωση-κούρεμα του ελληνικού χρέους;

– Διότι πρώτον διογκώθηκε τόσο πολύ το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ –θα φτάσει το 160% ως τα τέλη του 2013– που θεωρείται «μη βιώσιμο». Δεν το αντέχει η οικονομία. Η οποιαδήποτε οικονομία…

Μεταξύ άλλων συνεπάγεται (με τα σημερινά επιτόκια) ότι κάθε χρόνο 7% του ΑΕΠ θα πηγαίνει μόνο για τόκους εξυπηρέτησης του δανείου…

• Δεύτερον, διότι στο μεταξύ το έλλειμμα δεν μειώνεται επαρκώς, ώστε να απορροφά κάπως το χρέος και τους ετήσιους τόκους. Αντίθετα, με την πολιτική του Μνημονίου τα ετήσια ελλείμματα, παρά τις μεγάλες περικοπές, προσθέτουν χρέος κάθε χρονιά.

• Και τρίτον, διότι λόγω της αύξησης των ευρωεπιτοκίων, της αύξησης των τιμών πετρελαίου και της ενίσχυσης του ευρώ, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης που έχουν πρόβλημα θα δουν τα δημοσιονομικά τους να χειροτερεύουν κι άλλο.

Συνεπώς για την Ελλάδα, που θεωρείται σε χειρότερη θέση απʼ όλες, πιθανολογούν ότι μέσα σε συνθήκες πανευρωπαϊκής οικονομικής «επιβράδυνσης» θα βουλιάξει ακόμα περισσότερο…

Για όλους αυτούς τους λόγους κάποιοι πιέζουν –και κάποιοι στοιχηματίζουν– να δοθεί «λύση», δηλαδή να γίνει το κούρεμα μιαν ώρα αρχύτερα.

– Όμως, από την άλλη πλευρά, η προοπτική αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους τρομάζει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Είναι ο φόβος της «μεταδοτικότητας»: Διότι αν αναδιαρθρώσει η Ελλάδα, τότε οι αγορές θα αρχίσουν να προεξοφλούν ότι σύντομα το ίδιο θα συμβεί με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Ίσως και την Ιταλία. Αληθινό «ντόμινο» στην Ευρώπη. Και πέραν αυτής…

Και τότε δεν θα έχουν κούρεμα 150 δισεκατομμυρίων, αλλά τουλάχιστον το τετραπλάσιο (αν φτάσει ως την Ισπανία). Ή και οκταπλάσιο (αν φτάσει ως την Ιταλία). Αληθινός εφιάλτης για μιαν Ευρώπη που, με τη σημερινή της δομή, δεν αντέχει κάτι τέτοιο…

Κάποιοι θέλουν να προλάβουν τέτοιες εξελίξεις. Αλλά κάποιοι άλλοι θέλουν να τις επισπεύσουν. Και κάποιοι θέλουν να ασκήσουν εκβιασμούς στην Ευρώπη ένθεν κακείθεν. Γιʼ αυτό και πιέζουν καθημερινά μέσω των αγορών.

Οι Ευρωπαίοι πειραματίστηκαν με την Ελλάδα («στου κασσίδη το κεφάλι»).

Και τώρα όλοι χρησιμοποιούν το ελληνικό χρέος σαν μοχλό για να δημιουργήσουν ή για να αποτρέψουν εξελίξεις στα μέτρα τους.

Κι έτσι η αναδιάρθρωση –ένα όπλο που θα μπορούσε να βρίσκεται στα χέρια μας– έγινε τελικά μοχλός πίεσης στα χέρια των κερδοσκόπων. Αλλά και στα χέρια κύκλων που παίζουν πάσης φύσεως διεθνή γεωπολιτικά παίγνια. Μέσα στην Ευρώπη ή σε βάρος της…

Τώρα πια δεν έχουν στόχο εκβιασμού κυρίως εμάς. Αλλά πλήττουν κυρίως εμάς. Εμείς είμαστε η «παράπλευρη απώλεια» αυτών των ένθεν κακείθεν εκβιασμών.

Πέρυσι ξένοι ιδιώτες –τράπεζες κ.λπ.– είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα περί τα 230 δισεκατομμύρια ευρώ. Και η αναδιάρθρωση ήταν εφιάλτης γιʼ αυτούς.

Φέτος εξακολουθούν να έχουν περί τα 150 δισεκατομμύρια. Και πάλι η αναδιάρθρωση είναι (κάπως μικρότερος) εφιάλτης γιʼ αυτούς.

Αντί η αναδιάρθρωση να χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό χαρτί για να εξασφαλίσουμε καλύτερους όρους αποπληρωμής και καλύτερο μείγμα οικονομικής πολιτικής, το χρησιμοποιούν οι ξένοι για να εκβιάσουν εαυτούς και αλλήλους.

Όσο περνάει ο χρόνος το χαρτί της «αναδιαπραγμάτευσης» αποδυναμώνεται για την ίδια την Ελλάδα.

Ας κάνουμε, λοιπόν, αυτό που πρέπει:

– Να το «κάψουμε» οριστικά με μιαν άλλη πολιτική. Που θα δημιουργεί ανάκαμψη, θα μειώνει δραστικά το έλλειμμα και θα ελέγχει τη διόγκωση του χρέους.

– Ή να το χρησιμοποιήσουμε για να επιτύχουμε αλλαγή πολιτικής.

Το χρέος μας ακόμα είναι «βιώσιμο», αν αλλάξουμε πολιτική.

Αλλά για να αλλάξουμε πολιτική πρέπει να αλλάξουμε τους όρους του Μνημονίου, να βγούμε από τον «ζουρλομανδύα»…

Με άμεσα μέτρα ανάκαμψης το έλλειμμα θα μειωθεί πολύ ταχύτερα και το χρέος θα ελεγχθεί.

Αν αξιοποιήσουμε ένα μέρος της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, τότε θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρέος δίχως κούρεμα!

Αλλά για να τα επιτύχουμε όλα αυτά, πρέπει να απαλλαγούμε από τους περιορισμούς του Μνημονίου.

Το οποίο, αντί να «σώσει» την Ελλάδα, τη βουλιάζει.

Κι αντί να επιτρέψει στην Ευρώπη να επιβάλει την πειθαρχία στα «άσωτα» μέλη της, κινδυνεύει να τη βουλιάξει στα χρέη τους. Ή να τη διαλύσει…

Το πιο τρελό: Σε λίγο, όπως πάμε, υπάρχει κάποια –αμυδρή– περίπτωση να δουν την ανάγκη αλλαγής του Μνημονίου οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που μας το επέβαλαν.

Αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου –αμετανόητη– θα το πιστεύει ως το τέλος.

Το δικό της τέλος.

Όχι το δικό μας…

Ν. Ζ.