Τι περίμεναν; Να κάτσει ο κόσμος να πει «σφάξε με αγά μου»;
Όταν μάλιστα για εδώ που φτάσαμε δεν φταίει; Ακόμη κι αν έγλειψε κάποια κόκαλα από το φαγοπότι, εκείνοι που κυβερνούσαν έστρωναν το τραπέζι. Στρατιωτάκια θέλετε; Άβουλα όργανα; Μαϊμούδες που χορεύουν όταν τους χτυπά ο γύφτος τον ζουρνά;
Τι άλλο μέσο έχει ο πολίτης, ο λαός, για να προστατεύσει τη ζωή του, το αύριο των παιδιών του, από το να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει, ακόμη και να γκρεμίσει, όταν η εξουσία, η κυβέρνηση, είναι κουφή και δεν παίρνει χαμπάρι τι φωτιά τού έχει ανάψει;
Φυσικά και διαφωνούμε με τα γιαουρτώματα, τους προπηλακισμούς και τις επιθέσεις βίας και καταδικάζουμε συμπεριφορές και αντισυγκεντρώσεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Από κει και πέρα όμως δεν μπορεί να απαγορεύεται στον λαό να αντιδράσει σε αποφάσεις και μέτρα που ληστεύουν όλα αυτά που κατάφερε να φτιάξει με αίμα και ιδρώτα. Και έρχεται ένα πρωινό και σου λέει η κυβέρνηση, αυτά δεν σου ανήκουν. Σου δώσαμε πολλά, στα παίρνουμε πίσω. Κι ακούς σήμερα να σε κατηγορούν υπουργοί, εφημερίδες και κανάλια, που τα συμφέροντα και οι εξαρτήσεις τους ταυτίζονται με την εξουσία, για ανομία, έλλειψη πειθαρχίας, ατιμωρησία και λες καλά, ρε παιδιά, θεατής είναι η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός; Τώρα τα είδατε όλοι εσείς οι… νόμιμοι; Και τόσα χρόνια, εσείς που με κατηγορείτε, που σας έπιασαν οι ευαισθησίες κατά της σπατάλης, των προσλήψεων από το παράθυρο και της ανομίας, πού ήσασταν; Δεν τα βλέπατε ή σας συνέφερε γιατί περνάγατε και τα δικά σας; Όλοι αυτοί οι μεγαλοεκδότες-«νταβατζήδες» που σήμερα κάνουν τους Εισαγγελείς και τους δημόσιους κατήγορους, μπορούν να μας πουν ποια ήταν η περιουσία τους, το πόθεν έσχες τους, το 1974, το 1981 και τι πλούτο έχουν σήμερα; Από τις πωλήσεις των εφημερίδων τους τα κέρδισαν; Ή από άλλες ανομολόγητες κομπίνες και αρπαχτές;
Συμπτώματα υγείας χαρακτήρισε τις λαϊκές αντιδράσεις, την οργή και τον θυμό του κόσμου, τις αποδοκιμασίες στους υπουργούς, ο γνωστός καθηγητής Χρήστος Γιανναράς.
Κι όσο η εξουσία, η κυβέρνηση δεν συνειδητοποιεί, πριν πάρει το οποιοδήποτε μέτρο, ότι απέναντί της έχει ανθρώπους και όχι αριθμούς, νούμερα, τόσο οι δρόμοι θα γεμίζουν από απελπισμένους, που δεν θα έχουν πού να ακουμπήσουν. Ένα χέρι να πιαστούν.
Θα έπρεπε νʼ ανησυχούσε η κυβέρνηση αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις των πολιτών. Η σιωπή του νεκροταφείου είναι ίδιον άλλου καθεστώτος, που ζήσαμε πριν από 44 χρόνια…