Εργατικές πολιτείες

Οι εργασιακές αστάθειες απορρυθμίζουν και εκμηδενίζουν τους κοινωνικούς θεσμούς και τις κοινωνικές δεσμεύσεις και καλλιεργούν προσωπικές αβεβαιότητες στους εργαζομένους. Η εργασία απροσωποποιείται, δηλαδή απελευθερώνεται από το πρόσωπο του εργαζομένου. Το άτομο «αδρανοποιείται» για να διευκολύνει την αξιοποίηση του κεφαλαίου.
Η υπεραξία παράγεται με την εκμηδένιση και όχι με την αξιοποίηση της εργατικής δύναμης.
Το στερημένο της εργασίας άτομο βιώνει μια ιδιόρρυθμη κοινωνική περιθωριοποίηση, μια ανενεργό υποδούλωση, μια ανομική κατάσταση, που δεν διαφέρουν πολύ από τον «κοινωνικό θάνατο».
Η ίδια η ιδιότητα του ανθρώπου προσδιορίζεται από τη φύση, το είδος, τη διάρκεια της εργασίας του. Η οικονομική αδυναμία εξαφανίζει τη νομική ισότητα και περιορίζει την πολιτική. Ακόμη και η αδελφοσύνη αφορά τους ελεύθερους και ίσους πολίτες.
Η ανεργία υπονομεύει την κοινωνική συνοχή καθώς οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Το ίδιο ισχύει με τον οριακό μισθό και τη χαμηλή σύνταξη.
Η πτώση μιας μεγάλης μάζας ανθρώπων κάτω από το μέτρο ενός ορισμένου τρόπου επιβίωσης συμπαρασύρει τη γενική κοινωνική λειτουργία αλλά και τη δημοκρατία.
Γιʼ αυτό το σύνθημα δεν είναι η επιδότηση της ανεργίας, αλλά η πριμοδότηση της εργασίας.