Το σύνδρομο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας
Το πρόβλημα της χώρας είναι γνωστό. Η κρίση είναι βαθιά και πολύπλευρη. Άρχεται από τις λειτουργίες και τις δομές του κράτους, το σπάταλο, πελατειακό και διεφθαρμένο, ανίκανο κράτος, την αδιαφορία των κομμάτων γιʼ αυτό που λέμε εθνικό ή δημόσιο συμφέρον, την ανικανότητα και την αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, όπου δεν υπήρξε όραμα, δεν υπήρξε στρατηγική, δεν υπήρξε σχέδιο για τη χώρα. Υπήρξε μια αλόγιστη σπατάλη, που έφτανε στα όρια της λεηλάτησης του εθνικού πλούτου, ενώ στον βωμό της επανεκλογής και της πολιτικής και κομματικής νίκης καλλιεργήθηκαν σε αυτόν τον τόπο και τον λαό υπέρμετρες προσδοκίες και αισιοδοξία, που δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική που ακολουθείτο, και κυρίως με τις παραγωγικές δομές της χώρας. Η χώρα, το κράτος και το έθνος ακόμα ταπεινώνονται διεθνώς. Διασύρεται η εθνική αξιοπρέπεια που έχουμε ως σύνολο και ως άτομα. Βρισκόμαστε σε μια από τις χειρότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας, θα λέγαμε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, που απέκτησε γιγαντιαίες εσωτερικές διαστάσεις εξαθλίωσης και δυστυχίας. Φτάσαμε σήμερα να είμαστε εσωτερικά πτωχοί και διεθνώς αναξιοπρεπείς, χωρίς μάλιστα να διαφαίνεται προοπτική ανάκαμψης. Διότι απουσιάζει η εμπιστοσύνη στην ηγεσία της χώρας, δεν υπάρχει έμπνευση, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί πραγματική αισιοδοξία υπό τις σημερινές πολιτικές συνθήκες. Τούτων εχόντων, έρχονται και διάφοροι ειδικοί και μη και καλλιεργούν σωρεία φημών, που μπορεί να έχουν μεγάλη ή μικρή δόση αλήθειας, αλλά αυτήν τη στιγμή η χώρα δεν χρειάζεται την αποτύπωση της επιστημονικής αντικοινωνικότητας σε ό,τι αφορά την ενδεχόμενη πορεία της, η οποία να κυκλοφορήσει και να γίνει και κτήμα του λαού, της κοινωνίας, όλων μας. Οι φήμες λοιπόν λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Δηλαδή, έστω και αν μπορούσε να αποφευχθεί, μέσα από τη διαρκή επανάληψη πως η χώρα μετά βεβαιότητος θα χρεοκοπήσει, θα συμβεί. Αυτό επαναλαμβάνεται από εξωτερικούς κύκλους που έχουν τα δικά τους συμφέροντα εδώ και καιρό και αναπαράγεται από τους δικούς μας ειδικούς και μη, στρατευμένους και μη. Αυτό όχι μόνο εντείνει το καθεστώς της υφιστάμενης εθνικής κατάθλιψης, αλλά δεσμεύει, παραλύει, θα λέγαμε ακινητοποιεί όποιες δυνάμεις της χώρας ήταν ή θα μπορούσαν να είναι έτοιμες για να συμβάλουν στην πολυπροσδοκώμενη ανάπτυξη. Κυρίως όμως πανικοβάλλει τους όποιους διεθνείς επενδυτές ενδιαφέρονται ακόμα για την Ελλάδα. Η διάδοση φημών περί επιστροφής στη δραχμή, που είναι μια γελοιότης, ή εξόδου από την Ευρωζώνη και πτώχευσης, βοηθά μόνο στην ενδεχόμενη πραγμάτωση αυτής της προφητείας, σε τίποτε άλλο. Η γνώση της αλήθειας, που εν προκειμένω έχει πολλές διαστάσεις και χρωματισμούς, πρέπει να αποτελεί υπόθεση των ειδικών και της πολιτικής ηγεσίας, οι οποίοι να μπορούν να σχεδιάζουν τη στρατηγική παρεμπόδισης και απάλειψης της υλοποίησης του κακού σεναρίου, του εφιαλτικού σεναρίου, και δρομολόγησης της πορείας ανάπτυξης της χώρας. Ο πανικός που καλλιεργείται σε τέτοιες περιπτώσεις και η απάλειψη των όποιων αναλαμπών αισιοδοξίας εμφανίζονται ενίοτε δεν βοηθούν καθόλου τη χώρα και καθιστούν όλους εμάς ομήρους μιας προοπτικής που εμφανίζεται να έχει μόνο μαύρα χρώματα, καθόλου γαλάζια, καθόλου λευκά.