Να ψαχτεί ΟΛΗ η υπόθεση των υποβρυχίων
Προφανής ο λόγος. Γιατί ενώ γνώριζε τα «κακώς κείμενα», προώθησε συμφωνία με τους Γερμανούς της Thyssenkroupp, για την πώληση του 75% των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στους άραβες συνεταίρους τους, δίνοντας «προίκα» την απευθείας ανάθεση της κατασκευής άλλων δύο υποβρυχίων τύπου 214. Και λέμε γνώριζε, γιατί η «δουλειά» έκλεινε την ίδια ώρα που από τη γερμανική Δικαιοσύνη διέρρεαν… κεραυνοί για τον ρόλο της θυγατρικής εταιρείας της Thyssenkroupp, της περιβόητης Ferrostaal, για «στήσιμο» μηχανισμού μαύρου χρήματος το 2000 – 2002, για μίζες εκατομμυρίων, για χρηματισμό αξιωματούχων της τότε κυβέρνησης Σιμίτη κ.λπ. κ.λπ.
Τι θα έπρεπε να κάνει; Οι περισσότεροι θα πουν να παγώσει τα πάντα, να καταγγείλει τη σύμβαση και να περιμένει τα επίσημα πορίσματα της γερμανικής και της ελληνικής Δικαιοσύνης ώστε να αξιώσει επανορθώσεις από την εταιρεία.
Θα μου πείτε και οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας της περιόδου 2004 – 2009 τι έκαναν; Γιατί δεν κατήγγειλαν αυτοί τις «λεόντειες» και «αμαρτωλές» συμβάσεις; Η απάντηση είναι απλή. Όλοι γνώριζαν ότι η σύμβαση του 2000 ήταν «λεόντειος», αλλά όχι και «αμαρτωλή» με την έννοια του «μαύρου» χρήματος. Τότε δεν υπήρχε δικαστική έρευνα σε εξέλιξη και αποκαλύψεις, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Ελλάδα. Η δε ελληνική Δικαιοσύνη δεν ασχολήθηκε, όταν το 2003 ο τότε τομεάρχης Άμυνας της ΝΔ και μετέπειτα υπουργός Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος έστειλε στην Εισαγγελία αναφορά-υπόμνημα για να διερευνήσει την υπόθεση. Όμως η Δικαιοσύνη την έβαλε στο… αρχείο. Έναν χρόνο μετά, υπουργός πια, προσέφυγε στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, το οποίο, ορθά κοφτά γνωμοδότησε ότι η καταγγελία της Σύμβασης των Υποβρυχίων, σε τόσο προχωρημένη φάση, και με τέτοια ποσά που είχαν ήδη πληρωθεί (πάνω από 1,5 δισ. ευρώ) θα ήταν εξαιρετικά ζημιογόνος για το ελληνικό Δημόσιο. Βέβαια τότε ούτε ο Σπήλιος, ούτε ο διάδοχός του, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, είχαν αποδείξεις, δικαστικές, ΣΔΟΕ ή άλλες, ότι «έπεσαν» μίζες εκατομμυρίων, και αυτό είναι σημαντικό στοιχείο.
Τα προβλήματα με τις παραλαβές των υποβρυχίων ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2006, όταν πλέον πέρασε η «περίοδος χάριτος» και τα προβλήματα στο πρώτο υποβρύχιο «Παπανικολής» που κατασκευαζόταν στη Γερμανία, παρά τις υποσχέσεις της εταιρείας, δεν επιλύθηκαν. Τότε ανελάμβανε τα ηνία του ΥΠΕΘΑ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και με το «καλημέρα» έπεσε στα προβλήματα… Πήρε όμως αποφάσεις, είπε απλώς στους Γερμανούς, αν δεν διορθώσετε, κύριοι, 100% το «υποβρύχιο που γέρνει», δεν το παραλαμβάνω και δεν… πληρώνω. Και πράγματι οι πληρωμές της Σύμβασης των Υποβρυχίων 214 σταμάτησαν ολοσχερώς στο τέλος του 2005. Ούτε το 2006, ούτε το 2007, ούτε το 2008, ούτε το 2009 έγιναν πληρωμές. Έπρεπε να έλθει ο κ. Βενιζέλος να προχωρήσει η δουλειά με τους Άραβες, και να πληρώσουμε, το 2010 πια, κάπου 300 εκατομμύρια ευρώ και να χρεωθούμε άλλα 515!
Μα θα πείτε ότι κάποιες πληρωμές γίνονταν και επί Μεϊμαράκη. Ναι, αλλά για την άλλη σύμβαση, του εκσυγχρονισμού των 3 παλαιοτέρων υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού τύπου 209, όπου δεν υπήρχαν «κακοτεχνίες», ούτε καθυστερήσεις, ούτε «υποβρύχια που έγερναν» και το πρώτο υποβρύχιο 209 ήταν σχεδόν έτοιμο, οπότε η σύμβαση και οι πληρωμές εκτελούνταν κανονικά.
Ο κ. Βενιζέλος μετά τα κακά μαντάτα από τη γερμανική Δικαιοσύνη όχι μόνο δεν κατήγγειλε τη σύμβαση, αλλά παρέλαβε το υποβρύχιο, διαχειρίστηκε τα ΑΩ, τα οποία ως γνωστόν ενεργοποιούνται με την παραλαβή, και αντί να εκμεταλλευτεί παλαιότερη πρόταση των Γερμανών για κατασκευή δύο νέων υποβρυχίων τύπου 209, χωρίς αύξηση του κόστους, προτίμησε την κατασκευή δύο νέων υποβρυχίων τύπου 214, που δίνει «προίκα» στους λεβέντες της Thyssenkroupp και στους άραβες συνεταίρους τους άλλα 515 εκατομμύρια ευρώ… και σε περίοδο οικονομικής ασφυξίας.
Συμπέρασμα: Αν είναι να ψαχτεί η υπόθεση, τότε πρέπει να ψαχτεί ΟΛΗ.