Ο «φάκελος της προδοσίας» και γιατί δεν ανοίγει
Και κυρίως δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι έχουν, ως αποτέλεσμα της έρευνας, προκύψει και αρκετά μεν, όχι όμως επαρκή στοιχεία για τη συνωμοσία και τα παράγωγά της. Τα οποία και τελικά γεωγραφούνται ως βαθύτατη διχοτομική ουλή στο σώμα της Κύπρου.
Στοιχεία που εν πολλοίς δεν ήσαν άγνωστα σε πολλούς. Πέραν βεβαίως κάποιων εντελώς άσχετων (όπως αυτό που εμπλέκει εκ του μη όντος το όνομα του Χρ. Λαμπράκη) που ορθότατα προκρίνονται απʼ όλους ως εμβόλιμα και παντελώς ατεκμηρίωτα.
= Αλλά οι κομβικές αποφάσεις και οι ουσιαστικοί μοχλοί που απέληξαν στο σιαμαίο έγκλημα, δεν στοιχειοθετούνται παρά μόνο με περιστασιακές μαρτυρίες κι έμμεσους δείκτες ως προς το ΤΙ ακριβώς, ΠΟΤΕ και ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ έγινε. Και κυρίως ΓΙΑΤΙ. Αυτό δεν θα το μάθουμε (τεκμαρτώς) ακόμη. Τουλάχιστον δεν θα το στοιχειοθετήσουμε τελεσίδικα, έστω και αν κραυγαλέες είναι και οι ενοχές και οι στοχοθεσίες.
Γιατί ο φάκελος της μεγαλύτερης εθνικής ατιμίας που διεπράχθη, πέπρωται, όσο υπάρχει Κυπριακό, να παραμείνει σφραγισμένος. Έστω και αν όσον αφορά εκδηλωμένα γεγονότα μπορεί να έχουμε γνώση. Κι επαρκή πλέον αντίληψη για το πώς εμεθοδεύθησαν τα πράγματα. Και από ποιους. Εντός κι εκτός Κύπρου. Κι εντός κι εκτός Ελλάδος.
Και δεν θʼ ανοίξει ο φάκελος, όχι ασφαλώς γιατί όλες οι κατά καιρούς δημοκρατικές κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου (κυρίως της πρώτης) δεν ήθελαν να το πράξουν. Κάθε άλλο. Αλλά διότι εγνώριζαν –και πρέπει να γνωρίζει και ο οιοσδήποτε ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα– ότι:
=Το πραγματικό άνοιγμα του φακέλου αυτομάτως θα οπλίσει αμέσως και με τρόπο κυριολεκτικά ολέθριο την τουρκική πολιτική. Παρέχοντας ευθέως κάλυψη και στις επιδρομικές της ενέργειες και στα καταθλιπτικά τους απότοκα. Τα οποία βιώνουμε σήμερα «στο πετσί μας» ως Κυπριακός Ελληνισμός. Και τα οποία τελικά μεταφράζονται ως επώδυνη ταπείνωση για το σύνολο έθνος. Η στυγνή αλήθεια.
Όσα σήμερα δημοσιοποιούνται έχουν να κάμουν βασικά με τη φυσική κυρίως αυτουργία του Ιουλιανού εγκλήματος. Αλλά η πραγματική προδοσία (και οι πρωταγωνιστές της) βρίσκονται στις πολιτικές αποφάσεις που κάποιοι εκτός Ελλάδος έλαβαν και κάποιοι εντός διεκπεραίωσαν. Υπό την κάλυψη σιωπηρής συμφωνίας χούντας – Άγκυρας (μέσω Ουάσινγκτον και Λονδίνου) για ληστρικό μερισμό της κυπριακής γεωγραφίας. Με τη διαφορά ότι τελικά η πανουργία της δεύτερης καπέλωσε την ηλιθιότητα της πρώτης. Οπόταν και η κυπριακή επικράτεια κρεουργήθηκε. Κι εδαφικώς κρεουργήθηκε μεν, αλλά με την Κυπριακή Δημοκρατία να παραμένει ευτυχώς πολιτικώς άθικτη και πολιτειακώς ακέραιη. Παρόλο που η χουντική ενέργεια, εκείνην ακριβώς είχε στο στόχαστρο. Με το πρώτο σκέλος του σχεδίου (το πραξικόπημα) να στοχεύει στην κατάλυση της κρατικής οντότητος της Κύπρου και ταυτοχρόνως προκειμένου να αιτιολογηθεί το δεύτερο και συνακόλουθο: η εισβολή.
Σιαμαίο το έγκλημα. Και οι αυτουργοί του το εγνώριζαν εκ προοιμίου με κάθε λεπτομέρεια. Γιʼ αυτό και η θυσία όσων αντεστάθησαν –Ελλαδιτών και Κυπρίων– προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις. Γιατί εγνώριζαν ότι έδιδαν μια προδομένη (κι εκ προοιμίου χαμένη) μάχη. Την οποίαν όμως έδωσαν.
Και το αίμα τους αποβαίνει διαιώνιος εθνικός αρραβώνας Ελλάδος – Κύπρου. Ό,τι και να συμβεί.
Για την Ιστορία, να σημειωθεί ότι: Όταν μετά την κατάρρευση της χούντας άρχισε η συγκέντρωση στοιχείων για όσα προηγήθησαν του πραξικοπήματος, η Αθήνα περιδεής διεπίστωσε ότι αν εδημοσιοποιούντο βασικά δεδομένα, η Άγκυρα θα οπλίζετο με αδόκητα επιχειρήματα. Εφόσον θα ετεκμηριώνετο περίπου «ελλαδική εισβολή» για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενώ επρόκειτο για ενέργεια μιας πραξικοπηματικής κυβερνήσεως, ερήμην του ελληνικού λαού.
=Αυτό –μαζί με συγκλονιστικά στοιχεία που δεν είναι του παρόντος– μου επιβεβαίωσε και ο Εθνάρχης Μακάριος. Που μου είπε (κι επανειλημμένα το ανέφερα σε άρθρα μου και από τηλεοράσεως) ότι: Η αλήθεια είναι πως το πραξικόπημα και η συνακόλουθη τουρκική επιδρομή αποτελούσαν ενιαία σκέλη προσυμφωνημένης νομής κυπριακών εδαφών, ως μέθοδος επιλύσεως του προβλήματος.
Επομένως: Άνοιγμα του φακέλου στις πραγματικές του διαστάσεις θα διαλαμβάνει κάποιες άτυπες (αλλά επικυρωμένες) συμφωνίες Αθήνας (δηλαδή χούντας) και Άγκυρας, που είχαν προηγηθεί. Παλαμάς – Ολτσάι επί παραδείγματι, στη Λισσαβώνα. Και όχι μόνον, αλλά και «πηγαινέλα» υψηλόβαθμων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Που απέληξαν: Ήδη το 1972 σε απόφαση α) τελεσιγράφου (Χωραφά) προς τον Μακάριο και β) διενέργειας πραξικοπήματος επί Παπαδόπουλου. Που απετράπη (Φεβρουάριος 1972) την υστάτην. Και ο Γλαύκος Κληρίδης μπορεί εν προκειμένω να πει πολλά επʼ αυτού. Και στη συνέχεια (κι αφού ανετράπη ο Παπαδόπουλος) σε ανάταξη της συνωμοτικής πρακτικής, με ανάλογο αίμα και δημιουργία συνθηκών εμφυλίου. Που θα οδηγούσε σε οριστική εφαρμογή των προειλημμένων αποφάσεων για βίαιη επιβολή της λύσεως. Κάτι που εσήμαινε ακριβώς νομή εδαφών με χάραξη συγκεκριμένης γραμμής. Όπερ και εγένετο. Όχι όμως όπως συνεφωνήθη, αλλά όπως η Άγκυρα τελικά το επέβαλε. Όπου το 80%-22%, μετετράπη σε 60%-40%.
Περίπου…
Η αλήθεια. Τʼ άλλα είναι σκέτα παραμύθια…