Λόγω… τιμής
Η διάγνωση έχει γίνει από καιρό. Όλοι ξέρουμε ότι η οικονομία μας πάσχει από κατάθλιψη. Εκείνο που δεν ξέραμε είναι ότι η θεραπεία βρίσκεται… στα μπρόκολα και τα λαχανικά!
Μη βιάζεστε και μη χαίρεστε…
Η θεραπεία δεν αφορά την οικονομία αυτή καθαυτή, αλλά τους ανθρώπους που λογικό είναι να υποφέρουν από κατάθλιψη εξαιτίας της κρίσης. Το ευχάριστο νέο μου το μετέφερε ένας φίλος, μανιώδης αναγνώστης αθλητικών περιγραφών κι επιστημονικών ανακοινώσεων.
– Τα ‘μαθες; Κατάθλιψη τέλος! Μου είπε γεμάτος ενθουσιασμό, κραδαίνοντας ταυτόχρονα το περιοδικό στο οποίο είχε διαβάσει τη σχετική ανακοίνωση.
– Για να το λένε οι επιστήμονες έτσι θα είναι, απάντησα, αλλά πώς; Πώς μπορεί να ξανάλθει το χαμόγελο στα χείλη μας, η αισιοδοξία στη σκέψη μας, η χαρά στην ψυχή μας;
– Με μερικές… εβδομάδες εργασίας σε κάποιο αγρόκτημα. Αυτή, τουλάχιστο, είναι η νέα μέθοδος εναντίον της κατάθλιψης, που προτείνουν ένθερμα ψυχίατροι και ψυχολόγοι.
– Τι προτείνουν ακριβώς;
– Επιστροφή στη φύση. Όχι, όμως, ως φυσιολάτρες, αλλά ως καλλιεργητές.
– Ωραίο ακούγεται.
– Άλλο που ν’ ακούσεις κι άλλο που να δεις! Εγώ φαντάζομαι τον εαυτό μου να καλλιεργεί μαρούλια, να μαζεύει ροδάκινα, να κόβει καρπούζια, να αρμέγει αγελάδες, να βοσκάει πρόβατα και πετάω ήδη από τη χαρά μου.
– Με άλλα λόγια κανονικός αγρότης;
– Κανονικός και με συνταγή ψυχολόγου!
Κοίτα, φίλε μου, πόσο απλά είναι τα πράγματα και πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή σου με μια κίνηση. Αφήνεις τα ψυχοφάρμακα, πιάνεις τα φυτοφάρμακα κι όλα ωραία και καλά.
Κάτι περισσότερο ξέρουν εκεί στη Νορβηγία, την Ολλανδία και την Αγγλία που πολλοί πολίτες καταφεύγουν στις λεγόμενες «φάρμες φροντίδας» και στα νεόκοπα «δίκτυα αγροκτημάτων», με στόχο την ψυχική τους υγεία και την πνευματική τους γαλήνη.
Γιατί, όμως, όχι κι εδώ, που στο κάτω κάτω όλοι έχουνε ένα κομματάκι γης; Μήπως τούτες τις καταθλιπτικές μέρες της μιζέριας, που ζούμε, οι αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες είναι μια κάποια λύση;
Άσχημα θα ήταν αν ένας νέος αντί να γίνει υπαλληλάκος των 600 ευρώ, να γίνει αφεντικό της δικής του αγροτικής περιουσίας; Και γιατί να νιώθει πιο ασφαλής κάτω από την τέντα της αθηναϊκής καφετέριας και όχι κάτω από τον πλάτανο της πλατείας του χωριού του;
Ωραία θα ήταν, αλλά -και πάλι- μη βιάζεστε και μη χαίρεστε…
Πάνω που ο φίλος μου με είχε κάνει να πάρω στα σοβαρά τις νέες μεθόδους των ψυχολόγων, έπεσα πάνω σ’ έναν άλλο φίλο, αγρότη απ’ το χωριό.
– Γεια σου, Χαράλαμπε. Του είπα γεμάτος χαρά μόλις τον αντίκρισα.
– Κλαψ’ τα, Χαράλαμπε! Μου απάντησε ξερά και κοφτά.
– Έχεις κάτι; Δεν σε βλέπω καλά.
– Καλώς δεν με βλέπεις καλά. Πάω στον ψυχολόγο.
– Εσύ, ο άρχοντας της υπαίθρου, τι λόγο έχεις να χρειάζεσαι ψυχολόγο;
– Με τις τιμές που έχουν τα προϊόντα μας, όχι ψυχολόγο, τρελογιατρό χρειαζόμαστε.
– Τι έχουν, δηλαδή, οι τιμές;
– Τίποτα. Απλώς, να σκεφτείς ότι για να πιώ έναν καφέ δεν με φτάνει ένα τελάρο λεμόνια.
– Και γιατί δεν δίνεις ένα τελάρο πορτοκάλια;
– Πορτοκάλια; Αυτό και αν είναι τρέλα! Με δέκα λεπτά το κιλό μόνο τα κατακάθια του καφέ μπορώ να απολαύσω.
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κι όποιος σκέπτεται να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη της εποχής με αγροτικές εργασίες, ας σκεφτεί ότι σήμερα οι αγρότες είναι κυριολεκτικά μέσα στη θλίψη…
Τριστέτσα τη λένε και μετά τα δέντρα, έχει αρχίσει να χτυπάει και τους ανθρώπους.
Λόγω… τιμής!