Δεν θα κιτρίνιζα ποτέ!
// Κουραστήκατε να περιμένετε; Φοβηθήκατε κάποια στιγμή ότι δεν θα βγείτε στον αέρα;
«Είναι αλήθεια ότι καθυστέρησε πολύ να ξεκινήσει η εκπομπή. Κανονικά θα έπρεπε να ήμαστε στον αέρα από πέρυσι τον Οκτώβριο. Οι λόγοι οφείλονται σε διαδικασίες και προβλήματα που έπρεπε να επιλύσει η ΕΡΤ σε σχέση με τους εργαζόμενους επί συμβάσει. Το σημαντικό είναι ότι ξεκινήσαμε και ότι έχουμε το ίδιο κέφι και την ίδια όρεξη σαν να είμαστε στην αρχή της σεζόν!».
// Γιατί επιμένετε να είστε στην ΕΡΤ; Ξέρουμε ότι έχετε προτάσεις για την ιδιωτική τηλεόραση και η αμοιβή σας θα ήταν πιο υψηλή…
«Κάνω εκπομπές στην ΕΡΤ από το 1995. Πρωτοξεκίνησα έχοντας αυτήν την ιδέα, ενός ζωντανού δίωρου πολιτιστικού μαγκαζίνο, πιστεύοντας ότι μια τέτοια καθημερινή εκπομπή πολιτισμού χρειάζεται στην τηλεόραση. Όλα αυτά τα χρόνια, η Δημόσια Τηλεόραση είναι η τηλεοπτική μου στέγη. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να εγκαταλείπω κάτι στα δύσκολα».
// Δεκαπέντε χρόνια στην ΕΡΤ…
Τι σας έχουν δώσει;
«Τη χαρά να συναντήσω ανθρώπους ξεχωριστούς, που μέσα από τη ζωή και το έργο τους δείχνουν έμπρακτα ότι το σημαντικό δεν είναι ο πλούτος των υλικών πραγμάτων, αλλά η αξία των συναισθημάτων, η δύναμη της δημιουργίας, η ανθρωπιά, η προσφορά, η καλοσύνη, το πόσο δηλαδή μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι περνώντας απ’ αυτή τη ζωή».
// Ποιες προσωπικότητες από αυτές που έχετε φιλοξενήσει σας έφεραν σε αμηχανία ή σας δυσκόλεψαν και ποιες σας ενθουσίασαν;
«Από το “Έχει γούστο” έχουν περάσει πολύ σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, Έλληνες και ξένοι. Και είναι τιμητικό για μια εκπομπή να έχει φιλοξενήσει τέτοιες προσωπικότητες, που σπάνια βγαίνουν στην τηλεόραση. Πέρα από τη χαρά της συζήτησης μαζί τους, η επίγευση που μου άφησαν είναι μια σοφή διαπίστωση: όσο πιο σημαντικός είναι κάποιος τόσο πιο απλός και ταπεινός είναι».
// Από τι εξαρτάται η διαχρονικότητα ενός παρουσιαστή;
«Από το πάθος και την αγάπη που έχει γι’ αυτό που κάνει, από την εργατικότητά του, από το πόσο αληθινή και έντιμη είναι η σχέση του με το κοινό».
// Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που σας έδωσε η δουλειά σας;
«Να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο ή αυτονόητο. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με το χρόνο. Μόνο με αφοσίωση, αγάπη, σεβασμό πορεύεσαι σε αυτή τη δουλειά και αντέχεις στις κακοτοπιές της. Προσπαθώντας κάθε μέρα για το καλύτερο».
// Έχετε το προνόμιο να ανεβάζετε τη διάθεση των τηλεθεατών με ουσιαστικές συζητήσεις. Με το διάλογο… Τι ανεβάζει τη δική σας διάθεση;
«Ένας περίπατος, ένα καλό βιβλίο, μια κουβέντα με φίλους, μια όμορφη μουσική, μια ταινία στον κινηματογράφο. Το να μοιράζομαι στιγμές με αυτούς που αγαπώ».
// Η δημοσιότητα αλλάζει τον άνθρωπο;
«Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Εάν η δημοσιότητα σε αλλάξει, σημαίνει ότι δεν είχες προσωπικότητα, σταθερές και αξίες πριν τη γνωρίσεις».
// Ποιο είναι το moto στη ζωή σας;
«Μια φράση του Άγιου Αυγουστίνου: “Ευτυχία είναι να συνεχίζεις να ποθείς όσα κατέχεις ήδη”».
// Τα νούμερα της AGB τα υπολογίζετε;
«Βεβαίως!».
// Τι δεν θα κάνατε για τα νούμερα τηλεθέασης;
«Αυτά που δεν κάνω έτσι κι αλλιώς. Δεν θα κιτρίνιζα ποτέ, δεν θα χρησιμοποιούσα τα προσωπικά κάποιου για να προκαλέσω την προσοχή του τηλεθεατή, δεν θα εκμεταλλευόμουν τον ανθρώπινο πόνο ή την ευκολία του φτηνού συναισθήματος για να κάνω εκπομπές».
// Το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ με την Έλλη Στάη πώς το κρίνετε;
Έχει «πυροβοληθεί» από πολλούς λόγω της χαμηλής τηλεθέασης…
«Η Στάη ξέρει πολύ καλά να κάνει δελτίο ειδήσεων. Έχει μεγάλη εμπειρία. Φαίνεται όμως αγχωμένη. Και δικαίως, αφού λέγονται και γράφονται τόσα. Νομίζω πως δεν νιώθει ακόμη στα νερά της, η Έλλη είναι σκληρή, αλλά και ευάλωτη, χρειάζεται να νιώσει καλά και ασφαλής για να τα δώσει όλα. Έπειτα, ένα δελτίο δεν μπορεί να κριθεί μόνο από τον δημοσιογράφο που το παρουσιάζει. Είναι μια συνολική δουλειά, με πολλές παραμέτρους».
// Υπάρχουν έρευνες που εμφανίζουν τους δημοσιογράφους να έχουν χαμηλό ποσοστό εγκυρότητας. Τι φταίει για αυτό;
«Νομίζω πως πρώτα απ’ όλα φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι γι’ αυτό. Όταν επιτρέπουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας να πλήττεται η αξιοπιστία μας, καλά να πάθουμε. Όταν δεν αντιδρούμε στα κακώς κείμενα του κλάδου μας, κακό του κεφαλιού μας. Όταν αφήνουμε να γίνονται τόσα στη δημοσιογραφία, αδιαφορώντας για το ήθος και τα πρότυπα που παρουσιάζουμε, τότε γιατί ο κόσμος να μας εμπιστευτεί; Όταν εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε το επάγγελμά μας, που κάποτε το έλεγαν “λειτούργημα”, και δεν το προστατεύουμε, ποιος φταίει;».
// Τα blogs και όσα ανυπόγραφα γράφουν πόσο κακό κάνουν στην αξιοπιστία των δημοσιογράφων; Τι καταφέρνουν από το να θολώνουν το τοπίο;
«Τα blogs έχουν φέρει επανάσταση στην επικοινωνία και στην πληροφόρηση, έχουν δώσει βήμα σε εκατομμύρια ανθρώπους που θέλουν να εκφραστούν, να γράψουν, να σχολιάσουν, να συνομιλήσουν, να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, να κινητοποιήσουν άλλους, να καλέσουν σε δράσεις πολιτικοποίησης, να αποκτήσουν τη δύναμη του λόγου και τη χαρά του διαλόγου. Τα όσα γράφονται στα blogs επιτρέπουν την ταχύτερη και αμεσότερη διάδοση ειδήσεων, πληροφοριών και πολύπλευρων απόψεων. Πολλές φορές όμως, είτε έχουν υπογραφή είτε γράφονται ανώνυμα, στερούνται εγκυρότητας, ευθύνης του περιεχομένου τους και εν τέλει σοβαρότητας. Πρέπει να φιλτράρει κανείς όσα διαβάζει στην μπλοκόσφαιρα και να είναι πολύ προσεκτικός στην αναπαραγωγή τους, αν θέλει να μείνει καθαρός στην κρίση του και να μην παρασυρθεί από ανοησίες ή κακοήθειες».
// Η τηλεόραση με τη βιομηχανία ταλέντων χωρίς αντίκρισμα, με το «σου φτιάχνω το σπίτι και μου πουλάς τη δυστυχία και τη φτώχεια σου» και με τις συζητήσεις περί κιλών και εκπομπές για την αιώνια νεότητα, τον πλουτισμό και τη ματαιοδοξία πώς σας φαίνονται;
«Θα σας απαντήσω με μια ιστορία. Ένα βράδυ ένας γέρος Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: “Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο λύκων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό”. Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει;”. Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε: “Αυτός που ταΐζεις”».
// Ποιο είναι το αντίβαρο της ηδονοβλεπτικής και κανιβαλικής τηλεόρασης;
«Είναι η τηλεόραση που κινητοποιεί το μυαλό και γλυκαίνει το συναίσθημα, που φωτίζει και δεν σκοτεινιάζει την ψυχή μας, που αναδεικνύει θετικά πρότυπα, που ψυχαγωγεί με ευγένεια, που προβάλλει δημιουργικά ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος».
// Θα ξεφύγει ο Έλληνας από την οικονομική κρίση; Θα τα καταφέρουμε ή θα μας στερήσουν και το χαμόγελο;
«Ναι, πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Γιατί είμαστε ένας λαός που ξέρει από δυσκολίες, που έχει τη σοφία, αλλά και την εξυπνάδα να μην το βάζει κάτω. Ξέρουμε δηλαδή ότι το κάθε εμπόδιο μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία, αρκεί να μη χάσουμε την πίστη μας στον εαυτό μας. Και αυτή η κρίση, εκτός από μεγάλη δοκιμασία, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία να διδαχθούμε πράγματα για τον εαυτό μας, να δούμε τη ζωή μας από ένα διαφορετικό πρίσμα, να καταλάβουμε από τα λάθη μας».
// Φταίμε και εμείς για όλα αυτά που περνάμε;
«Δεν φταίμε όλοι το ίδιο. Αυτό είναι σίγουρο. Έχει όμως ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Δεν τα φάγαμε δηλαδή όλοι μαζί, αλλά επιτρέψαμε όλοι μαζί να τα φάνε κάποιοι. Αφήσαμε τη χώρα μας να φτάσει στο χείλος της καταστροφής. Τώρα, ο θυμός μάς τρώει τα σωθικά και νιώθουμε την απόλυτη ματαίωση. Και σκέφτομαι πιο πολύ τα νέα παιδιά, αυτά που θα πρέπει να περιμένουν χρόνια για να δουν την Ελλάδα να συνέρχεται. Τους φτιάξαμε έναν τοίχο που σκοντάφτουν τα δικά τους όνειρα. Και τον χτίσαμε όχι με την πέτρα της υπομονής, της εργατικότητας και της προσπάθειας, αλλά με τη βιασύνη της ευκολίας, του ωχαδερφισμού, της λαμογιάς και του βολέματος. Αυτόν τον τοίχο πρέπει να καταστρέψουμε».
// Όταν βλέπετε τη φυσική καταστροφή στην Ιαπωνία, τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, τι σκέφτεστε;
«Αυτό που σκεφτήκαμε όλοι. Το ανθρώπινο δέος μπροστά στη φυσική καταστροφή και τον πόνο για τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν ή σκοτώνονται σε έναν παρανοϊκό πόλεμο. Το “υπάρχουν και χειρότερα” έρχεται στο νου κάτι τέτοιες στιγμές. Και μας κάνει να σκεφτούμε και να πούμε δόξα τω Θεώ, να αξιολογήσουμε καλύτερα τις ευλογίες που υπάρχουν στη ζωή μας, παρόλες τις δυσκολίες που περνάμε».