H επανάσταση… της πολυθρόνας

Προχθές, όμως, άρχισε να κάνει κάτι περίεργες και ασυνήθιστες κινήσεις που με προβλημάτισαν… Την πρώτη φορά τον είδα να παίρνει φόρα και να πηδάει ένα μεγάλο χαντάκι, στην άκρη του κήπου του. Τη δεύτερη φορά τον «έπιασα» να ανεβαίνει σαν τρελός κάτι σκάλες και από εκεί ψηλά να πηδάει στο χώμα με ορμή. Την τρίτη φορά δεν άντεξα, τον πλησίασα και τον ρώτησα:
– Λευτέρη, είσαι καλά;
– Καλύτερα από ποτέ.
– Και για να το αποδείξεις κάνεις τον άλτη;
– Κάνω ό,τι λέει ο ποιητής. Σήμερα, φίλε μου, μου είπε με στόμφο, είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης.
– Ε, και λοιπόν; Επειδή είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης πρέπει να πηδάμε απ’ τη χαρά μας;
– Αν όχι από τη χαρά μας, τουλάχιστον από σεβασμό στον ποιητή. Ο Ελύτης τα λέει έξω από τα δόντια.
– Διαβάζεις Ελύτη;
– Από σήμερα και για ένα μήνα όλοι θα μπορούν να διαβάζουν στίχους του μεγάλου μας ποιητή.
– Πως; Κυκλοφορούν δωρεάν τα βιβλία του;
– Κυκλοφορούν… με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καλά, δεν είδες τίποτα στο μετρό; Δεν πήρες τίποτα χαμπάρι; Δεν διάβασες τι μας προτρέπει να κάνουμε;
– Τι μας προτρέπει;
– Να κάνουμε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά!
Μεγάλη κουβέντα. Σοφή. Συμβολική. Διαχρονική. Άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά! Αλλά αυτό εννοούσε ο ποιητής; Να επιχειρήσουμε άλμα εις μήκος και άλμα εις ύψος; Όσο ψηλά και αν πηδήσεις, όσο μακριά και αν εκτοξευθείς με τα πόδια, νικάς τη φθορά και τη διαφθορά; Ξαναρώτησα, λοιπόν, τον καλό μου γείτονα:
– Λευτέρη, μήπως ερμήνευσες λάθος τον στίχο και πηδάς τζάμπα και βερεσέ;
– Ο στίχος είναι ξεκάθαρος. Όταν λέμε άλμα, εννοούμε άλμα.
– Και γω σου λέω, κοίτα μη σπάσεις κανένα πόδι.
Δεν πρόλαβα να το πω και στην επόμενη προσπάθεια ο Λευτέρης έπεσε φαρδύς-πλατύς μες στη λακκούβα. Πλησίασα, τον σήκωσα και τον ξάπλωσα γρήγορα σε έναν καναπέ.
– Είδες που στα ‘λεγα; του είπα. Άλλο πράμα λέει να κάνουμε ο ποιητής.
– Σαν τι, δηλαδή;
– Άλμα πνευματικό, ψυχικό, ηθικό, που δεν μετριέται με τη δύναμη των ποδιών, αλλά με τη δύναμη της καρδιάς. Άλμα που δίνει μια και ξεπερνάει τα μικρά και τα ασήμαντα. Άλμα που νικάει τον χρόνο και σε πάει στο αύριο.
– Υπάρχουν τέτοια πηδήματα και δεν το ξέρω;
– Υπάρχουν! Και είναι ο μόνος τρόπος για να πηδάς χωρίς να πέφτεις μέσα στις λακκούβες.
– Παράδειγμα… Θέλω παράδειγμα.
– Τι καλύτερο από αυτό που γιορτάζουμε τούτες τις ημέρες. Το άλμα του ’21… Από τη μιζέρια και την απάθεια στον ξεσηκωμό. Από τα μίση και τις διαφορές στον ενιαίο αγώνα. Από τη σκλαβιά στην ελευθερία! Αυτό κι αν ήταν άλμα! Αυτή και αν ήταν υπέρβαση.
Ξαφνικά, ο Λευτέρης, εκεί που με κοίταζε σαν να είχε μπροστά του τον Αθανάσιο Διάκο, έσφιξε τη γροθιά του και φώναξε:
– Κατάλαβα! Κατάλαβα! Τώρα θα δεις άλμα…
Μονομιάς σηκώθηκε όρθιος, πετάχτηκε από τον καναπέ και πηδώντας θεαματικά για μια ακόμη φορά ξαναφώναξε:
– Καναπές, τέλος! Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα. Εγώ θα ‘μαι στην πολυθρόνα.