Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος

Η επίκληση του εθνικού συμφέροντος από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ως δικαιολογίας για τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν είναι καταρχάς κάτι καινούργιο. Χρησιμοποιήθηκε και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας και του Ιράκ, όπως χρησιμοποιείται και σήμερα για να δικαιολογήσει τη συμμετοχή στη βρώμικη επίθεση στη Λιβύη. Αξίζει ωστόσο να σταθεί κανείς στο γεγονός, γιατί σήμερα με τον πλέον ξεδιάντροπο και κυνικό τρόπο και τα δύο αυτά κόμματα, αλλά και ο Καρατζαφέρης που εγκαλεί την κυβέρνηση ότι δεν ζητάει αρκετά ανταλλάγματα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, καταδείχνουν τι εννοούν ως εθνικό συμφέρον.

Ποιο εθνικό συμφέρον λοιπόν; Συμφέρον για τον λαό; Φυσικά όχι. Ο λαός όχι μόνο δεν έχει κάτι να κερδίσει από το αιματοκύλισμα ενός γειτονικού λαού, αντίθετα βρίσκεται εκτεθειμένος σε νέους κινδύνους που απορρέουν από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Όταν η πλουτοκρατία και τα κόμματά της αναφέρονται στο εθνικό συμφέρον, εννοούν το συμφέρον των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Για τα συμφέροντα αυτών η Ελλάδα συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους σχεδιασμούς τους. Για τα συμφέροντά τους η κυβέρνηση σπεύδει πρόθυμα να συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της Λιβύης, όπως γι’ αυτά έχει κηρύξει και τον πόλεμο στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα στο εσωτερικό της χώρας. Οι ανάγκες των μονοπωλίων επιτάσσουν φθηνή εργατική δύναμη, πράγμα που σημαίνει φωτιά και τσεκούρι για τις λαϊκές κατακτήσεις, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης να ενισχύσει τη θέση της, τις συμμαχίες της, ίσως και να πάρει και κομμάτι από την πίττα των πετρελαίων της Λιβύης, υπαγορεύει τη συμμετοχή της Ελλάδας και σε αυτόν τον άδικο πόλεμο. Πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το εξελισσόμενο αιματοκύλισμα στη Λιβύη αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, ότι ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος είναι έννοιες αναπόσπαστες, νύχι – κρέας. Τα μονοπώλια και οι πολιτικοί εκφραστές τους, όσο βαθαίνει η κρίση του συστήματός τους τόσο πιο αδίστακτοι γίνονται. Ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για το ξαναμοίρασμα των αγορών, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η διεκδίκηση και από άλλες καπιταλιστικές χώρες μεριδίου στις αγορές και ρόλου στις εξελίξεις θα πολλαπλασιάζουν τις εστίες πολέμου. Ο λαός πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Για να έχει αποτελεσματικότητα η πάλη κατά του πολέμου πρέπει να είναι πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.