Ύφεση φρονήματος…. διά νόμου!
Σε σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου προβλέπεται ότι «όποιος… προκαλεί… εχθροπάθεια κατά ομάδας ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία… τιμωρείται με φυλάκιση…Kαι χρηματική ποινή». Στην Αιτιολογική Έκθεση σημειώνεται ότι «η διερεύνηση και ποινική δίωξη των εγκλημάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας γίνεται αυτεπάγγελτα…».
Ανοίγεται ευρύ πεδίο δράσεως για τους εισαγγελείς, όπως καταλαβαίνετε.
Με τον προτεινόμενο νόμο του υπουργείου Δικαιοσύνης ποινικοποιείται το δέος που μπορεί και πρέπει να αισθάνεται κανείς από την υπερπλημμύρα μεταναστών, οι οποίοι αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα και ενδεχομένως μπορούν να προκαλέσουν κοινωνικές ρωγμές. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι επιζήμιο να φιμώνει η Πολιτεία τους πολίτες της, να τους κάνει να αδιαφορούν και μάλιστα να ζαρώνουν από φόβο. Οι μεγάλοι ηγέτες και ικανοί πολιτικοί επιζητούν την εγρήγορση, την ετοιμότητα, την έξαρση. Το εντελώς διαφορετικό δέος έναντι των μεγάλων εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων «συμφέρει» (κατά τον Αισχύλο), ενώ η αδιαφορία των πολιτών τους καθιστά «αχρείους» (κατά έναν πολύ διορατικό ιστορικό, τον Θουκυδίδη). Είναι μάλιστα τόσο σημαντικό να επισημαίνουν οι πολίτες τους κινδύνους που μας απειλούν και τόσο συντελεί η συνειδητοποίηση του κινδύνου στην εθνική και κοινωνική συνοχή, ώστε ο Αριστοτέλης, αυτός ο γίγας του πνεύματος κατά τον Μαρξ, κρίνει ότι ακριβώς το «κινδύνους παρασκευάζειν» είναι σωτήριο.
Το ελληνικό υπουργείο της Δικαιοσύνης, με το να τρομοκρατεί τους έλληνες πολίτες με περίτεχνες φράσεις και με το να τους ζαρώνει το φρόνημα, τους αχρηστεύει ως εθνικό, πολύτιμο κεφάλαιο. Τους θέτει στο περιθώριο και μειώνει την ηθική δύναμη της χώρας μας. Με την εξουθένωση του εθνικού δυναμικού που επιχειρείται (και στον βαθμό που επιτυγχάνεται), η Ελλάς υποβαθμίζεται. Και κάτι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο. Το ίδιο το υπουργείο της Δικαιοσύνης, που τόσο ενοχλείται από τον εθνικισμό και την ξενοφοβία, δεν ετόλμησε, ως είχε χρέος, να στραφεί κατά των αρχιρατσιστών και αρχιναζιστών, των Γερμανών, στο θέμα και στο αίτημα των αποζημιώσεων. Έτσι το ελληνικό αίτημα βρέθηκε να το υποστηρίζει στη Χάγη η… Ιταλία. Και εμείς οι παθόντες τι πράττομε; Συνυπογράφομε απλώς.
Σημειώνομε ακόμη με παράπονο και οδύνη ότι ο Άρειος Πάγος με δικαστικό πραξικόπημα του τότε προέδρου του έβγαλε απόφαση εναντίον των ελληνικών θέσεων και ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών (με την πρυτανεία του το 2001), για να μη μείνει πίσω, ετίμησε με τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορος τον ίδιο πρόεδρο. Αυτός εκρίθη αξιώτερος να τιμηθεί από όλους τους λειτουργούς της ελληνικής Δικαιοσύνης. Τις σχετικές ανθελληνικές και μαζί άδικες ενέργειες τις κατέκριναν διαπρεπείς καθηγητές, μεταξύ άλλων, οι κ. Αλέξ. Μαγκάκης και Κ. Μπέης.
Ελπίζομε ότι το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την ξενοφοβία δεν θα ψηφισθεί και ότι για το καλό της χώρας το ίδιο υπουργείο θα στραφεί εις «δικαιοτέρας και ωφελιμωτέρας ατραπούς».