Παίζοντας τένις…

Η παρέα εκλεκτή… Με άνεση οικονομική… Υψηλόβαθμο το πόστο που ο καθένας στον χώρο του είχε… Τα απογεύματα, μετά την κούραση της ημέρας από τα συμβούλια και τις συσκέψεις, η παρέα έπαιζε τένις (διπλό πολλές φορές) στο κλαμπ της Πολιτείας. Για να κρατιούνται σε φόρμα… Μακριά από τα χνώτα και την ιδρωτίλα της εργατιάς… Και του κοσμάκη γενικά… Κι εκεί αντήλλασσαν απόψεις… προβληματισμούς, αλλά συζητούσαν και τις επόμενες κινήσεις.
Πάνω στην κουβέντα ένας από την παρέα, τραπεζίτης ο λεγάμενος, λέει σʼ έναν από τους συμπαίκτες του (μεταξύ των οποίων ήταν κι ένας τότε υπουργός – μιλάμε για πριν από 4 χρόνια…), πρέσβη μεγάλης χώρας:
– Έχω μια επιταγή 4 (τέσσερα) δισ. ευρώ, για μια τράπεζα που θα αγοράσω…
Καρφί η παρατήρηση του πρέσβη:
– Η επιταγή δεν είναι δική σου, της τράπεζας είναι…
– Ναι, συμφωνώ, κόμπιασε ο κυρ τραπεζίτης, που λειτουργούσε σαν να ήταν ο ιδιοκτήτης.
Ο πρέσβης όμως δεν σταμάτησε εκεί… Το καρφί έγινε ταβανόπροκα.
– Μήπως είναι πολλά τα τέσσερα δισ. ευρώ;
Το ʼπιασε το υπονοούμενο ο τραπεζίτης. Γιʼ αυτό και έριξε την τιμή ένα δυο κατοστάρικα. Λέμε συνήθως ότι οι σοβαρές συμφωνίες κλείνονται μεταξύ τυρού και αχλαδίου ή δίπλα στο τζάκι… Το… μετάλλαξε κι αυτό ο εκσυγχρονισμός. Παίζοντας τένις συζητούνται τα μεγάλα ντιλ…
Τώρα για ποιο πράγμα συζητούσαν, μα τον Θεό, δεν πήρα χαμπάρι… Απλώς κάπου πρόσφατα το κουβέντιαζε μια παρέα σε σικ εστιατόριο κι εγώ ήμουν δίπλα και το πήρε τʼ αυτί μου.