Να μην οδηγήσει η συγχώνευση των σχολείων στην παραπέρα ερήμωση της υπαίθρου

Όμως υπάρχουν, κυρία Άννα Διαμαντοπούλου κάποια πράγματα που προηγούνται και δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει. Διότι το κλείσιμο ενός σχολείου σʼ ένα χωριό θα οδηγήσει στην παραπέρα ερήμωση της υπαίθρου που άρχισε με το κλείσιμο των Αστυνομικών Σταθμών, την κατάργηση των κοινοτήτων, την απομόνωση από τις συγκοινωνίες. Το ζητούμενο επομένως είναι να ερημώσει το χωριό, να μετακομίσει άλλη μια οικογένεια στην πόλη για να μην ταλαιπωρείται το παιδί, να χάνει ώρες και από πάνω να κινδυνεύει από κανένα τροχαίο, πηγαίνοντας στο σχολείο όπου θα μεταφερθεί, ή να κρατήσεις ανοιχτό το σχολείο, όσο κι αν σου στοιχίζει ο δάσκαλος και ο καθηγητής; Φυσικά το δέυτερο, όταν μάλιστα βλέπεις χρόνο με τον χρόνο να αυξάνονται τα «νεκρά» χωριά.

Εκείνο επίσης που πρέπει, κυρία υπουργέ, να αποφευχθεί είναι τα πολυάριθμα σε μαθητές σχολεία. Το πείραμα της Γκράβας πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Πέραν του ότι έχεις μια εστία συγκέντρωσης κάθε καρυδιάς εξωσχολικών ατόμων, με ό,τι σημαίνει αυτό για την παγίδευση μαθητών και μαθητριών, είναι απρόσωπο, δεν υπάρχει η προσωπική επαφή που πρέπει να έχει ο καθηγητής με τον μαθητή. Τετρακόσια παιδιά σʼ ένα σχολείο είναι πάρα πολλά, κυρία Διαμαντοπούλου. Η συγχώνευση πρέπει να έχει κύριο κριτήριο το συμφέρον των μαθητών, παράλληλα με το πώς θα κρατηθούν ζωντανά τα χωριά και γενικά η ύπαιθρός μας. Η «εξοικονόμηση» κάποιου αριθμού δασκάλων και καθηγητών έπεται. Σε συνδυασμό βέβαια και με το πόσο θα κοστίσει η μεταφορά των μαθητών από το σπίτι τους στο σχολείο. Και εδώ ίσως πρέπει να εξεταστεί μήπως λύση, για να μείνουν ανοιχτά κάποια σχολεία ακόμη, είναι ο περιφερόμενος δάσκαλος ή καθηγητής, να πηγαίνει δηλαδή από σχολείο σε σχολείο.