Γράμμα στην κυρία Μέρκελ
Ο φόβος της χρεοκοπίας που με σατανική επικοινωνιακή στρατηγική έχουν περάσει στον καθένα, για να τον κλείσουν στο σπίτι του και να κοιτάει το πώς μόνος του θα διασωθεί και ας πνιγεί ο γείτονας, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Δεν είμαστε αμάθητοι από φτώχεια, πείνα, ανεργία και ερείπια… Τα αντέξαμε, βγήκαμε από καπνούς και στάχτες, καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι. Να κερδίσουμε ένα ανθρώπινο και αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, σε μια γωνιά της Γης που ζηλεύουν όλοι.
Αυτό που δεν αντέχεται είναι τα δεσμά. Και σήμερα το χατίρι που μας κάνουν είναι να διαλέξουμε το τι χρώμα θα έχουν οι χειροπέδες μας. Μια ελεγχόμενη ζωή, ένα πιάτο φαΐ, όπως δίνουν στον κρατούμενο…
Αυτό είναι το όραμα που μας επιφυλάσσει η γερμανίδα καγκελάριος. Μια νέα Γκεστάπο, με κοστούμι…
Θα υποταχθούμε; Θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Μα εδώ δεν σκύψαμε το κεφάλι το ʼ40 και θα το κάνουμε τώρα; Για μια μπουκιά ψωμί να διαγράψουμε ιστορία χιλιάδων χρόνων που κουβαλάμε;
Θα βάλουμε αφεντικό τους Γερμανούς; Θα πάμε πίσω στο 1950 και θα πει ο επισκέπτης-πρωθυπουργός στην αγαπητή του Άνγκελα: Ιδού ο λαός σου;
Θα δώσουμε τα κλειδιά σʼ αυτούς που βύθισαν στην καταστροφή, σε στάχτες και εκατόμβες νεκρών, σε ποταμούς δακρύων δύο φορές τον κόσμο όλο;
Θα εμπιστευθούμε τις τύχες μας, το αύριο της Ευρώπης, σε εκείνους που έχτισαν Άουσβιτς και έχουν να επιδείξουν ως… πολιτιστικό τους έργο Ολοκαυτώματα, Δίστομο, Καλάβρυτα, εκτελέσεις, βασανιστήρια;
Όλη η πολιτική ηγεσία μας, με πρώτο τον πρωθυπουργό, πρέπει να πει κάποιες ξεκάθαρες αλήθειες στη γερμανίδα καγκελάριο. Που ξεχνάει ή μάλλον θέλει να ξεχνάει…
Σε ποιους κουνάτε το δάχτυλο, κυρία Μέρκελ, σʼ αυτούς που από το υστέρημά τους πλήρωναν το 8,5% του ΑΕΠ τους σε εξοπλισμούς, όλα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, για να προστατεύουν τη χώρα σας από το ανατολικό μπλοκ, τους… κομμουνιστές; Και η Γερμανία τότε, με τους όρους των νικητών, δεν είχε ένοπλες δυνάμεις και επομένως ούτε μάρκο δεν χαλούσε για να αγοράζει όπλα. Υπολογίστε λοιπόν πόσα μας χρωστάτε…
Πώς βγήκε η Γερμανία από τα ερείπια και έφτασε να είναι σήμερα ισχυρή οικονομία; Όχι βέβαια με δικά της χρήματα.
Καταγγέλλετε τους Έλληνες ότι δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Πρώτα όμως πρέπει να απολογηθείτε για τους φορολογικούς παραδείσους που φτιάξατε όλοι εσείς οι μεγάλοι (Νησιά Κέιμαν, Ολλανδικές Αντίλλες κ.λπ.) και τις Ελβετίες, νομιμοποιώντας έτσι τη φοροδιαφυγή των πλουσίων ανά τη Γη φίλων σας… Και βέβαια, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, δεν μιλάμε για… φραγκοδίφραγκα… Δισεκατομμύρια είναι οι απώλειες. Δεν τολμάτε όμως να τους βάλετε χέρι. Όπως δεν τολμάτε να φορολογήσετε τις περιβόητες αγορές που ληστεύουν λαούς… Και χώρες…
Λέτε ότι μας ταΐζετε… Δουλεύετε εσείς για μας τους τεμπέληδες. Κάντε έναν λογαριασμό, πόσους γερμανούς εργαζόμενους συντηρεί η Ελλάδα. Από προϊόντα σας που εισάγουμε. Συγκρίνετε σε εκατομμύρια τις εξαγωγές σας στην Ελλάδα με τις δικές μας στη χώρα σας.
Και κάτι ακόμη, κυρία Μέρκελ. Το 1980 που μπήκε η Ελλάδα στην ΕΟΚ, δεν πεινάγαμε… Ήμασταν μια χαρά. Αφήστε λοιπόν τα παραμύθια. Δεν είναι λογιστικό το πρόβλημα, και δεν το έχει μόνο η Ελλάδα στην ΕΕ. Δεν είναι θέμα εσόδων – εξόδων. Γιατί τότε αρκούσε ένας λογιστής. Εδώ όμως έχεις να χειριστείς ζωές, λαούς, ανθρώπους που ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες.
Μʼ όλα αυτά δεν προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για να ζητήσουμε έλεος από σας, κυρία Μέρκελ… Έλεος δεν ζήτησε η Ελλάδα από τον συμπατριώτη σας, τον Χίτλερ. Τότε που είχε ακουμπήσει το περίστροφο στον κρόταφό της.
Θυμίζουμε τα απλά… Αυτά που θέλετε να ξεχνάτε… Το τι χρωστάτε όχι μόνο σʼ εμάς αλλά σʼ όλον τον κόσμο.
Θυμίζουμε αυτά που πρέπει να σας πει ο πρωθυπουργός μας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που σας… θαυμάζει για τη σκληρότητά σας. Αλλά κι όλη η αντιπολίτευση. Με ένα στόμα. Ότι σκλάβους σʼ αυτήν την πατρίδα, σʼ αυτή τη γη δεν θα βρείτε… Ούτε μολυβένια στρατιωτάκια… Και παρουσιάστε όπλα. Ούτε πιόνια.
Ο ελληνικός λαός δεν παραδόθηκε ποτέ… Έχει περάσει πολλά δεινά. Αγωνίστηκε, πολέμησε, πείνασε, μάτωσε, κήδεψε αδέλφια, αλλά στο τέλος πάντα τα κατάφερνε. Θα τα καταφέρει και σήμερα χωρίς να είναι αναγκαίο να φτάσει η χώρα στη χρεοκοπία. Αρκεί η ηγεσία του να τον εμπνεύσει, να δώσει όραμα και ελπίδα… Να ξέρει ποιον δρόμο θα τραβήξει…