Από την ιδιωτικοποίηση στην κρατικοποίηση…

Από δημοσιογραφική έρευνα αποδεικνύεται ότι το κράτος που έχει πάρει διαζύγιο με τη συνέπεια ανατρέπει μονομερώς τη σύμβαση που υπέγραψε με τους Φίλους της Μουσικής το 1981, προκειμένου να δημιουργηθεί ο Οργανισμός του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ), ο οποίος ας σημειωθεί προικοδοτήθηκε:

α) με όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής (35 ακίνητα),

β) με το ημιτελές κτίριο για το οποίο είχαν δαπανηθεί οι περιουσίες του Βούρου, του Ευταξία, της Τριάντη και είχαν ολοκληρωθεί οι εργασίες του 80% του όλου έργου,

γ) με όλες τις μελέτες και βεβαίως με το οικόπεδο φιλέτο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας των 9 στρεμμάτων.

Το Δημόσιο έβαλε την υπογραφή του στην εν λόγω σύμβαση, υποσχόμενο ρητώς ότι θα χορηγούσε όλες τις απαιτούμενες πιστώσεις από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για την αποπεράτωση του έργου (δηλαδή του υπόλοιπου 20%) και παράλληλα με τα εισοδήματα του Μεγάρου (τα προερχόμενα από την δωρηθείσα περιουσία των Φίλων της Μουσικής) θα ενίσχυε πρόσθετα τον ΟΜΜΑ κάθε χρόνο, με ένα ποσό για τις δαπάνες λειτουργίας του.

Η σύμβαση αυτή κυρώθηκε με το νόμο 1198/της 1ης Σεπτεμβρίου 1981 από τη Βουλή των Ελλήνων.

Στην πορεία το κράτος, αφού ξεζούμισε τους Φίλους της Μουσικής, ταλαιπώρησε το έργο επί δέκα ακόμη χρόνια και τελικά, λόγω των ενδημικών του κράτους οικονομικών δυσχερειών, ζήτησε από τον ΟΜΜΑ να δανειστεί ο ίδιος ο Οργανισμός από τις τράπεζες χρηματικά ποσά, προκειμένου το συνολικό έργο (το Πολιτιστικό και Συνεδριακό Συγκρότημα του Μεγάρου Μουσικής) να αποπερατωθεί. Για τον αναγκαστικό αυτό δανεισμό, το κράτος έδωσε τις οφειλόμενες εγγυητικές επιστολές!

Κάποτε ήρθε η ώρα να αρχίσει η αποπληρωμή των δανείων και το Δημόσιο έπρεπε να τηρήσει τα υποσχόμενα. Αλλά πού! Το κράτος μπαταχτσής, με πρόφαση την οικονομική κρίση (που συνέπεσε με τον… θάνατο του Χρ. Λαμπράκη), συνέχισε να σφυρίζει κινέζικα. Και δεν έφτανε αυτή η ανεύθυνη συμπεριφορά, προχώρησαν στην απαξίωση μιας μοναδικής προσφοράς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον χώρο του Πολιτισμού.

«Είναι δυνατόν την ώρα που κλείνουν σχολεία, εμείς να πληρώνουμε τα δάνεια του Μεγάρου;», είπε κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, στο οποίο περιλαμβάνεται η ρύθμιση για την εξόφληση του δανείου που έχει πάρει το Μέγαρο από την Εθνική Τράπεζα.

Αλλά τα δάνεια πάρθηκαν προ πολλών ετών και μάλιστα με την ασφυκτική παρότρυνση του κράτους. Και ω του θαύματος, βρέθηκε η σωτήρια συνταγή: «Θα πληρώσουμε το δάνειο, αλλά θα κρατικοποιήσουμε το Μέγαρο».

Ο ετσιθελισμός, η αυθαιρεσία έλυσαν το πρόβλημα!

Τώρα αφήνουν πίσω τους -με τις πραξικοποιηματικού χαρακτήρα παραβιάσεις του Συντάγματος και την ευθεία προσβολή του πρώτου πρωτοκόλλου της συμβάσεως της Ρώμης- νέα προβλήματα και νέες περιπλοκές. Και κυρίως περνούν το μήνυμα της «αξιοπιστίας» των συνεχών κυβερνητικών εξαγγελιών για τις επιβεβλημένες στη χώρα… ιδιωτικοποιήσεις.

Καθόσον αφορά την απειλή για οικονομικό έλεγχο του Μεγάρου, ίσως κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι το σοβαρό κράτος δεν απειλεί, αλλά είναι ανά πάσα στιγμή υποχρεωμένο ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΛΕΓΧΟ.