25η Μαρτίου: Αφετηρία νέων δεινών

Το εύρος του «εκκρεμούς» των θέσεων του κ. Γ. Παπανδρέου εκκινεί από την πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις της κ. Μέρκελ και φθάνει μέχρι την απειλή άσκησης βέτο, όπως υπονοούν κυβερνητικοί κύκλοι… Ενώ σε σταθερή τροχιά παραμένει ο «μικρο-μεγαλισμός», οι δήθεν υπερβάσεις του πρωθυπουργού, που έφθασε να δηλώνει ότι στόχος του είναι «να λειτουργήσουν οι αγορές προς όφελος των πολιτών»…
Στο μεταξύ η Ελλάδα βουλιάζει. Η ανεργία καλπάζει, αγγίζοντας στο τέλος του Δεκέμβρη του 2010 το 15% με βάση τα επίσημα στοιχεία… Η ύφεση εντείνεται, η αγοραστική δύναμη των πολιτών μειώνεται συνεχώς, οι καταθέσεις αποσύρονται από τις τράπεζες με «ρυθμό» 4 δισ. ευρώ ανά μήνα για να καλύψουν τις ανάγκες των νοικοκυριών και των επαγγελματιών… και τα «πακέτα» των πρόσθετων μέτρων διαδέχονται το ένα το άλλο…
Μετά την υπογραφή του Μνημονίου και του «Συμφώνου» παράδοσης της εθνικής περιουσίας και κυριαρχίας, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός περιορίσθηκαν αυτοβούλως στον ρόλο του διαμεσολαβητή-διαχειριστή των επιλογών και των αποφάσεων των δανειστών μας. Όμως ούτε αυτόν τον «υπάλληλο» και δευτερεύοντα ρόλο μπόρεσαν να διεκπεραιώσουν.
Εδώ και δύο περίπου μήνες η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά μετατρέπεται ραγδαία σε στοιχείο της κρίσης και σε κεντρικό μηχανισμό αναπαραγωγής και διεύρυνσής της. Η ΧΩΡΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ, ΚΑΙ «ΠΥΡΗΝΑΣ» ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Τώρα η όποια ελπίδα, η όποια προοπτική, μετατίθεται από τον πρωθυπουργό στις αποφάσεις της Συνόδου της 24ης και 25ης Μαρτίου. Κεντρικός στόχος καθορίζεται από τον ίδιο η «επιμήκυνση» του χρέους –που θα αφορά ούτως ή άλλως τα 80 δισ. ευρώ του δανείου από την Ευρωζώνη– και μια ενδεχόμενη διαπραγμάτευση για το ύψος των επιτοκίων ή ακόμα και για την έκδοση των περίφημων ευρωομολόγων… Ποια είναι όμως η «εμβέλεια» αυτών των μέτρων, ακόμα και στην ιδανική περίπτωση που θα επιτευχθούν; Και το κυριότερο, ποια θα είναι τα ανταλλάγματα που θα μας ζητηθούν;
Ο κ. πρωθυπουργός επιδιώκει να πάρει έστω και μια «επίσημη υπόσχεση» για την επιμήκυνση του δανείου, προκειμένου να την εμφανίσει ως προσωπική του επιτυχία ώστε να κερδίσει «πολιτικό χρόνο» ολίγων μηνών, μέχρι τον έλεγχο για την καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου. Πέραν της επιδίωξης αυτής, είναι γεγονός ότι μια ενδεχόμενη επιμήκυνση του δανείου θα «ανακούφιζε» τη χώρα το κρίσιμο διάστημα 2013-2015, όπου οι ανάγκες γίνονται πιεστικές. Σε κάθε περίπτωση πάντως τόσο η επιμήκυνση του χρέους όσο και μια μικρή μείωση του επιτοκίου δανεισμού θα μας «συμπεριλάβει» στις ρυθμίσεις που αφορούν και την Ιρλανδία.
Το δεύτερο όμως και ιδιαίτερα κρίσιμο θέμα είναι το ποια ανταλλάγματα θα μας ζητηθούν… Η ίδια η κ. Μέρκελ δήλωσε ευκρινώς ότι οι ενδεχόμενες «διευκολύνσεις» θα πρέπει να συνοδευθούν από «νέα μέτρα», από «νέες θυσίες»… Ποια θα είναι τα μέτρα αυτά;
Το πρόσθετο τίμημα που θα πρέπει να καταβάλουμε είναι οι μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η δραστική μείωση των μισθών, η «γενναία» εκποίηση δημόσιας περιουσίας, οι ομαδικές ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων που συνδέονται, ακόμα, με το Δημόσιο. Οι δανειστές μας θα ζητούν συνεχώς «νέο αίμα» προκειμένου να εισπράξουν τα δάνεια και να κατευνασθούν ταυτόχρονα «οι αγορές»…
Εάν μάλιστα συνδυάσουμε τις «διευκολύνσεις» αυτές με την προώθηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η επιμήκυνση και «τα συναφή» δεν αποτελούν παρά υποσημειώσεις στη «Μαύρη Βίβλο» του νεοφιλελεύθερου δόγματος στο οποίο θα ενταχθούμε υποχρεωτικώς από το 2013.
Θα πρέπει, συνεπώς, να κατανοήσουμε ότι η 25η Μαρτίου –και οι όποιες αποφάσεις οριστικοποιηθούν μέχρι το καλοκαίρι από τις πολιτικοοικονομικές ελίτ της Ευρωζώνης– δεν θα αποτελέσει έναν θετικό σταθμό για τη χώρα μας, αλλά ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΝΕΩΝ ΔΕΙΝΩΝ, ΝΕΩΝ ΘΥΣΙΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ.
Με νέα στοιχεία που έρχονται συνεχώς στη δημοσιότητα («Επίκαιρα», 10/3/2011) αποκαλύπτεται και θεμελιώνεται το γεγονός ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, χωρίς καν να συμβουλευτεί τους ευρωπαίους ηγέτες, αφού φαίνεται ότι είχαν προηγηθεί «συνεννοήσεις» με την Ουάσινγκτον.
Η εγκληματική αυτή επιλογή του έλληνα πρωθυπουργού οδήγησε στην είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα αποτέλεσε το «πειραματόζωο» μιας ευρύτερης παρέμβασης του ΔΝΤ και των κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών συμφερόντων στην «καρδιά» της Ευρώπης. Τα επόμενα «θύματα», οι ήδη καθορισθέντες «στόχοι», η Πορτογαλία και η Ισπανία, αγωνίζονται με «νύχια και με δόντια» να αποφύγουν την υποδούλωσή τους στο καθεστώς του ΔΝΤ, υποδεικνύοντας ως παράδειγμα προς αποφυγή την Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι ηγεσίες των δύο αυτών χωρών απουσίασαν από τη σύνοδο των σοσιαλιστικών κομμάτων που συνήλθε πριν από λίγες ημέρες στη χώρα μας, ώστε να μην ταυτιστούν με τον έλληνα πρωθυπουργό, τον οποίο θεωρούν το «μακρύ χέρι» και τον προπομπό του ΔΝΤ…
Κατά τα άλλα, ο έλληνας πρωθυπουργός μεταβαίνει στη Σύνοδο προκειμένου να «εντάξει» το πρόβλημα της Ελλάδας σε μια συνολικότερη διευθέτηση του προβλήματος του «ευρωπαϊκού δανεισμού»…
«Στο θολωμένο μου μυαλό, ο κόσμος είναι μια σταλιά, κάτι σκιές απ’ τα παλιά…», όπως έγραφε ο αλησμόνητος Άκης Πάνου…