Συνεχείς κινήσεις εντυπωσιασμού εν μέσω πλήρους πολιτικής απραξίας

Η Ελλάδα βουλιάζει ακατάσχετα. Οι Έλληνες εξανδραποδίζονται οικονομικά, με την αξιοπρέπειά τους να έχει γίνει συντρίμμια. Η εξωτερική πολιτική της χώρας έχει εκχωρηθεί στη βουλιμία των ξένων. Η ύφεση, με τα γνωστά δεινά που συνεπάγεται, γιγαντώνεται ανεπιστρεπτί. Και η κυβέρνηση Παπανδρέου του τρίτου –αυτό το συνονθύλευμα ανίκανων, αντιφατικών και μωροφιλόδοξων ανθρωπαρίων– χτενίζεται!

Ο αμήχανος και ουτιδανός επικεφαλής της, όπως αποδείχθηκε από τα εγκληματικά πεπραγμένα του –το ΑΔΙΕΞΟΔΟ Μνημόνιο ούτε καν το διαπραγματεύθηκε όταν μας το φόρεσε εν είδει ζουρλομανδύα χωρίς να μας ρωτήσει–, είχε τη… φαεινή ιδέα την Τρίτη να καταφύγει σε κατʼ ιδίαν συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Πλην του Αντώνη Σαμαρά, της Αλέκας Παπαρήγα και του Αλέξη Τσίπρα (τους ρητά ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ), συνάντησε, ως ώφειλε, και τον εν Μνημονίω και όχι μόνο συναγωνιστή του, Γιώργο Καρατζαφέρη. Τους άλλους δύο, τα κόμματα των οποίων ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝΤΑΙ στη Βουλή, γιατί τους κάλεσε; Προφανώς την κ. Μπακογιάννη για να μπει στο μάτι του Σαμαρά και τον κ. Κουβέλη για να μπει στο μάτι του Τσίπρα. Άριστα έπραξε και με όλους τους τύπους της Δημοκρατίας! Σε κάτι τέτοια είναι πάντοτε απόλυτα συνεπής με τον εαυτό του: Κάνει Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Ενίοτε και όταν δεν τον βολεύει. (Στην προκειμένη περίπτωση τον βόλευε και τον παραβόλευε.)

Μετά τις κατʼ ιδίαν αυτές συνομιλίες ο Παπανδρέου ο τρίτος παρουσίασε ένα ΣΥΜΠΙΛΗΜΑ των απόψεων που άκουσε από τους αρχηγούς και τους ζήτησε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Με δεδομένη την αδιάλλακτη στάση της κ. Μέρκελ και την σε κρίσιμη στιγμή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας εκ μέρους της Moodyʼs –αυτοί οι περιβόητοι «οίκοι αξιολόγησης» εργάζονται μονίμως υπέρ των νυν και μελλοντικών τοκογλυφικών χωρών (και το φαιδρό είναι ότι η Moodyʼs συνεργάζεται με την Ελλάδα!)– οι διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας μας είναι μηδαμινές. Ο τύποις πλέον πρωθυπουργός μίλησε, ωστόσο, για τα «όπλα της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση» και αναφέρθηκε ειδικά στις «πρωτόγνωρες προσπάθειες και θυσίες των ελλήνων πολιτών για να αντιμετωπίσουμε το χρέος», προκειμένου να μας καλοπιάσει και να μας κολακέψει. Δεν παρέλειψε βέβαια να προσθέσει, ευλογώντας τα γένια του, ότι «ανακτούμε κάθε μέρα τη συνέπεια και την αξιοπιστία μας» (!) και ότι «ο λόγος μας έχει πλέον αξία», (!) για να καταλήξει με… «την πίστη μου πάντα ότι θα τα καταφέρουμε»!

Ανάμεσα στα όσα είπε περιλαμβάνεται και η δεοντολογική (και ίσως ταυτολογική) φράση ότι «το ελληνικό ζήτημα είναι και ευρωπαϊκό ζήτημα, και το ευρωπαϊκό ζήτημα είναι και ελληνικό ζήτημα». Μια φράση που εισάγεται με το ουσιαστικό «πεποίθηση»: «Και η πεποίθησή μου είναι ότι…».

Ερώτημα 1: Το πιστεύουν αυτό πολλές χώρες της Ευρώπης, και κυρίως οι μεγάλες;

Ερώτημα 2: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι μήπως ευρωπαϊκό;

Η Σύνοδος Κορυφής της 24ης και 25ης Μαρτίου –τη διερευνητική της 11ης Μαρτίου δεν θα την προλάβω αφού το άρθρο γράφεται Πέμπτη– θα είναι, παρά τα διάφορα σενάρια που κυκλοφορούν, καταδικαστική για την πατρίδα μας. Και θα είναι καταδικαστική, διότι οι αποφάσεις της θα εμπεριέχουν κατά μέγιστο ποσοστό τη δεσπόζουσα γερμανική βούληση. Ήδη το περιλάλητο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, η ισχύς του οποίου ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΕΩΣ, θα αποτελέσει «ευρωπαϊκό Μνημόνιο που θα είναι πιο σκληρό και πιο επώδυνο» (από τα υφιστάμενα σήμερα), σύμφωνα με την ορθότατη, φρονώ, ρήση του Αλέξη Τσίπρα.

Το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσον θα υπάρξει επί της ουσίας διαπραγμάτευση. Διότι ενδέχεται να χρυσωθεί το χάπι με υποχωρήσεις σε επουσιώδεις λεπτομέρειες μηδενικής σχεδόν σημασίας. Το τι θα πράξει ο Παπανδρέου ο τρίτος και εάν αναζητήσει καν συμμαχίες, είναι εντελώς άγνωστο. Τα φληναφήματα περί ΒΕΤΟ, τα οποία έφαγε η μαρμάγκα πριν καλά καλά εκστομισθεί η βαρύγδουπη αυτή λέξη, είναι ανάξια σχολιασμού. Μεγάλη σημασία θα είχε μια έντονη δραστηριότητα στο παρασκήνιο εδώ και καιρό. Έντονη δραστηριότητα που θα όφειλε να έχει ως αντικείμενό της και ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ. Στοιχεία αδιάσειστα περί αυτού υπάρχουν.

Στις 25/1/2010 η καθημερινή πρωινή εφημερίδα της Κρήτης «Η ΠΑΤΡΙΣ» δημοσίευσε εμπεριστατωμένο άρθρο του Τάσου Μ. Ηλιαδάκη με τίτλο «Το γερμανικό κατοχικό δάνειο», το οποίο αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΑΝΤΙΒΑΡΟ» και αναρτήθηκε στις 27/1/2010 στο διαδίκτυο. Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι μαθηματικός, πολιτειολόγος, διδάκτωρ της Κοινωνιολογίας και καθηγητής της Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Επίσης ήταν μέλος της Ελληνικής Επιτροπής στη Διεθνή Συνδιάσκεψη για τον Χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997, καθώς και εισηγητής στην Ελληνογερμανική Διάσκεψη στους Δελφούς το 1996 και στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη για το Δημόσιο Χρέος, που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 2005.

Από το άρθρο του κ. Ηλιαδάκη –εκτενέστατο και λεπτομερέστατο– παραθέτω τα εξής ελάχιστα: «Το ύψος του δανείου κατά την Τράπεζα της Ελλάδος, δίχως τόκους, ανερχόταν σε 227.940.201 δολάρια το 1994 και κατά τον Άλτενμπουργκ (σ.σ.: πληρεξούσιο της Γερμανίας) σε 400.000.000 μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σήμερα σε κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, ΣΤΑΘΕΡΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 1943 ΕΝΤΟΚΟ. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΑΝΟΡΘΩΤΙΚΗ. Ως τέτοια ΔΕΝ εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου το 1953 που αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων».

Στις 3 Μαρτίου 2011, προ ημερών δηλαδή, ο βουλευτής της ΝΔ Χρήστος Σταϊκούρας επανέρχεται με νέα ερώτησή του στο γερμανικό κατοχικό δάνειο, στηριζόμενος σε δημοσιεύματα τεσσάρων τευχών της πολιτικής επιθεώρησης «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», και αναφέρει ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, από πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό –λάθος: συμβατικό έπρεπε να είχε γράψει και όχι αναγκαστικό– κατοχικό δάνειο, ανέρχονται σε 162 δισ. ευρώ περίπου (108 δισ. ευρώ οι πολεμικές επανορθώσεις και 54 δισ. ευρώ το κατοχικό δάνειο). Άρα τα 54 δισ. ευρώ ταυτίζονται με τις «κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ» που υπολογίζει ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης, ο οποίος, εικάζω, θα είναι η πρώτη πηγή των κατοπινών δημοσιευμάτων. Ενδιαφέρον έχει η γενικόλογη απάντηση του αρμόδιου υφυπουργού κ. Σαχινίδη: «… Ο πρωθυπουργός της χώρας είπε ότι δεν έχουμε παραιτηθεί ποτέ από τις αξιώσεις μας. Το θέμα υφίσταται στο πλαίσιο των διμερών μας σχέσεων με τη Γερμανία (…) το θέμα παραμένει ανοικτό…»

Ευτυχώς που ο κ. Σαχινίδης δεν απάντησε στα περί ενδεχόμενου «συμψηφισμού» χρεών του κ. Σταϊκούρα. Διότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης (διάβαζε: Σύμβαση Δανειακής Καταχρέωσης) που υπεγράφη στις 4/6/2010 για τα 110 δισ. ευρώ δεν έχει κυρωθεί ακόμη. Ο επίσημος όρος είναι ότι «εκκρεμεί η κύρωσή της». Ελπίζω να μη βρεθούν 180 προδότες βουλευτές –τόσοι χρειάζονται– που θα την κυρώσουν, περνώντας τη θηλιά στον λαιμό τους και στον λαιμό των υπόλοιπων Ελλήνων. Κάτι ήξερε ο Σαμαράς που έπεισε τους πλείστους βουλευτές της ΝΔ να καταψηφίσουν το Μνημόνιο. Έσχατη οδός διαφυγής από την πλήρη καταστροφή της πατρίδας μας και των πολιτών της είναι η εκ νέου ψηφοφορία για το Μνημόνιο, ώστε η απευχόμενη υπερψήφισή του να απαιτεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας μας, τουλάχιστον 180 θετικές ψήφους, χωρίς λευκά, άκυρα και θρασύδειλες αποχές.

ΥΓ.: Τυχαίο ήταν το τηλεφώνημα του Καντάφι στον Γιωργάκη; Ο εγκληματίας δικτάτορας τηλεφωνεί, στριμωγμένος καθώς είναι, σε μη γκαρδιακό του φίλο; Τυχαία ήταν και η πρόσκληση του Νταβούτογλου ειδικά αυτές τις μέρες; Όσο για τον Γεωργακόπουλο, ήταν Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του Παπακωνσταντίνου και δεν ΤΗΝ άντεχε. Κατά τα άλλα, ο ραδιοτηλεοπτικός έρωτας για τον κ. Καρατζαφέρη, που με τις συνεχείς καθημερινές παρεμβάσεις του έχει διογκώσει το ποσοστό του κόμματός του, μαρτυρεί και το διανοητικό επίπεδο εκείνων που τον δοξολογούν.