Οργουελιανά μαθήματα περί… «πολιτικής υπευθυνότητας»!
Η υπευθυνότητα στην πολιτική αφορά δύο πράγματα:
• Να αναλογίζεσαι τις συνέπειες αυτών που κάνεις και αυτών που λες.
Τις συνέπειες για τη χώρα και το δημόσιο-εθνικό συμφέρον. Αυτό είναι υπευθυνότητα απέναντι στην Κοινωνία…
• Και να θέτεις όρια στον εαυτό σου. Δηλαδή να μη λες και να μην κάνεις σήμερα πράγματα που αύριο θα τα κάνεις… θα αναγκαστείς να τα κάνεις «γαργάρα». Αυτό είναι υπευθυνότητα απέναντι στον εαυτό σου (που αποτελεί συστατικό της Αξιοπιστίας).
Κάτι ακόμα: «Υπευθυνότητα» δεν σημαίνει «υπερβολική πραότητα» ή μόνιμα «χαμηλοί τόνοι»…
– Όταν αναλογίζεσαι τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής και διαπιστώνεις ότι σε πάει στον γκρεμό, η υπευθυνότητα όχι μόνο σου «επιτρέπει», αλλά σου επιβάλλει να συγκρουστείς.
– Όταν βάζεις στον εαυτό σου όρια, μπορείς κάλλιστα να ανεβάσεις απότομα τους τόνους αν αντιληφθείς ότι σε αντίθετη περίπτωση γίνεσαι σιωπηλά συνένοχος σε μια καταστροφική πολιτική.
Αν δεν θέλεις να γίνεις συνένοχος σε αδιέξοδα –αν αυτό το όριο βάζεις στον εαυτό σου– τότε είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τη ρήξη με όσους σε σέρνουν στη «συνενοχή».
Όταν ήλθε το Μνημόνιο στη Βουλή, τον Μάιο του 2010, οι πολιτικοί χωρίστηκαν σε τρεις διακριτές κατηγορίες:
– Σε όσους πείστηκαν ότι το Μνημόνιο, παρά τα επώδυνα μέτρα που εμπεριείχε, υπηρετούσε τους στόχους δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αυτοί βγήκαν και το είπαν δημόσια. Και το στήριξαν.
– Σε όσους πείστηκαν για το αντίθετο: ότι το Μνημόνιο οδηγούσε σε χειρότερη κατάσταση, γιατί τα μέτρα που επέβαλλε ήταν καταστροφικά. Παρέλυαν την οικονομία, διέλυαν την κοινωνία και επιδείνωναν δραματικά το χρέος. Κι αυτοί βγήκαν και το είπαν. Και καταψήφισαν το Μνημόνιο
– Τέλος, σε εκείνους που δεν το διάβασαν (ή δεν το κατάλαβαν), αλλά το ψήφισαν για να τα έχουν καλά με τους «ισχυρούς» (που προσπαθούσαν να το επιβάλουν). Και το ψήφισαν. Αλλά στη συνέχεια, όταν το Μνημόνιο φάνηκε να αποτυγχάνει, τότε βγήκαν και… το κατήγγειλαν (για να τα έχουν καλά και με την κοινή γνώμη, που οδηγήθηκε στην απελπισία).
Σήμερα το Μνημόνιο φαίνεται να έχει πλήρως αποτύχει. Κι αυτό πια ομολογείται ευθέως…
• Η πρώτη κατηγορία πολιτικών, όσοι πίστεψαν ειλικρινώς στο Μνημόνιο, δεν αποδεικνύονται κατʼ ανάγκην ανεύθυνοι. Αποδεικνύονται, κατʼ αρχήν, «άσχετοι». Έπεσαν έξω. Απελπιστικά έξω. Και πολύ γρήγορα…
• Η δεύτερη κατηγορία πολιτικών, όσοι το καταψήφισαν προβλέποντας τα αδιέξοδά του, αποδείχθηκαν και διορατικοί και υπεύθυνοι. Διορατικοί διότι διέβλεψαν σωστά. Και υπεύθυνοι διότι είπαν το μεγάλο «όχι» παρά τις πιέσεις να πουν το εύκολο «ναι».
• Η τρίτη κατηγορία πολιτικών, όσοι αρχικά το υπερψήφισαν για να τα ʼχουν καλά με τους ισχυρούς κι ύστερα το καταδίκασαν για να τα έχουν καλά με τον κόσμο, αυτοί αποδείχθηκαν απολύτως ανεύθυνοι (πιθανότατα και «άσχετοι»).
Και μάλιστα ανεύθυνοι στον υπέρτατο βαθμό: δηλαδή καιροσκόποι!
Όμως στην Ελλάδα άρρωστο δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα. Πολύ περισσότερο άρρωστο είναι το σύστημα χειραγώγησης της κοινής γνώμης από (κάποια μεγάλα) ΜΜΕ, που εμφανίζουν τον καιροσκοπισμό της συμφοράς ως απαύγασμα και επιτομή… «υπευθυνότητας»!
Ναι, καλά πήγε το μυαλό σας εκεί που πήγε. Αυτούς εννοώ!
Οργουελιανού τύπου προπαγανδιστές –new talk είχε αποκαλέσει ο George Orwell αυτήν την αντιστροφή νοήματος στο μνημειώδες έργο του «1984»– πιέζουν τους υπεύθυνους και διορατικούς να γίνουν κι αυτοί… «κωλοτούμπες»!
Αποδίδουν εύσημα «υπευθυνότητας» στα «δεκανίκια» και τα «εξαπτέρυγα» ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει.
Να θυμούνται, όμως, ότι «αστοί» δεν είναι όσοι πήραν λεφτά από το χρηματιστήριο για εκδοτικές επενδύσεις και τα έκαναν… άλλα πράγματα.
Αυτούς αλλιώς τους λέει η πιάτσα.
Να θυμούνται ακόμα ότι μπορεί οι αστοί να μην κατεβαίνουν εύκολα στους δρόμους, αλλά τα αστικά κόμματα δεν εκπροσωπούν μόνο τους αστούς. Εκπροσωπούν και τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης. Είναι λαϊκά κόμματα (όπως Λαϊκό Κόμμα ονομάζεται η Ένωση των Κεντροδεξιών Κομμάτων ολόκληρης της Ευρώπης – όχι τυχαία).
Όσοι επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία δεν έχουν καμία σχέση με τον αστικό κόσμο της χώρας. Και βάζουν απέναντί τους ολόκληρο τον λαό.
Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι υπέρτατος κριτής σε μια Δημοκρατία είναι ο λαός (ένας είναι ο «λαός»: μία λέξη με μικρά – όχι ο… άλλος με αρχικά κεφαλαία).
Θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ήδη το δραματικό αδιέξοδο που υπερασπίζονται με φανατισμό.
Θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί ότι η οργή του κόσμου θα στραφεί τελικά και εναντίον τους.
Θα έπρεπε ακόμα να γνωρίζουν ποιους έχουν απέναντί τους:
Ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, που ξέρει να ξεχωρίζει την αρχοντιά από τη λαμογιά, την τολμηρή δημοσιογραφική κριτική από τη θρασύτατη προπαγάνδα και την υπευθυνότητα από τις αλλεπάλληλες… κυβιστήσεις.
Θα έπρεπε να ξέρουν ότι αυτοί τους οποίους πολεμούν με τόση εμπάθεια δεν είναι μόνο υπεύθυνοι, δεν είναι μόνο συνεπείς με τον εαυτό τους, έχουν κι ένα άλλο «ελάττωμα»: «Δεν μασάνε»!
Ν. Ζ.