ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ

Φτάνει βέβαια να βγάλεις έξω εγκαίρως την ουρά σου, επειδή και η ουρά είναι που παίζει τον ρόλο της, αδιάφορο αν είναι πιο μεγάλη ή πιο μικρή από το σώμα που την κουβαλάει ή αν το σώμα που τη σέρνει είναι δυσανάλογο με την ουρά που του έχουν κρεμάσει. Φτάνει να ξέρεις πότε να τη χώνεις παντού και πότε επιτηδείως να τη βγάζεις έξω. Είναι να τρελαίνεσαι, καλή μου κυρία και ευγενικέ μου κύριε, με την ανευθυνότητα για το πότε τη φοράμε και πότε την τραβάμε και που είναι ίδια με την ουρά μας, διότι αυτές οι δυο, ανευθυνότητα και ουρά, πάνε μαζί, όπως εκείνο το παλιό τραγούδι του Χατζιδάκι που μπροστά πάει ο Ιρλανδός και πίσω ο Ιουδαίος. Διπλόφαρδη, αεράτη και μακριά ίσαμε τον αστράγαλο η ανευθυνότητα, σαν τα ράσα του δεσπότη, έτοιμη να κρύψει την κάθε σκατοδουλειά που θα βρεθεί μπροστά σου, το ίδιο και η ουρά, ευέλικτη να νίπτει τας χείρας ως Πόντιος Πιλάτος. Και ακόμα πιο βολικές και χρήσιμες κι οι δυο τους όταν τις χρειαστεί αυτό που το ονομάζουμε «κράτος» και λέμε για το κράτος που μόνο το ακούμε και ποτέ μας δεν το βλέπουμε και που μόλις του πεις για «ευθύνες», βάσει μάλιστα ενός συμβολαίου που υποτίθεται ότι έχει υπογράψει με τον λαό, ο ένας πετάει στον άλλο το μπαλάκι και μόλις ξημερώσει έχουν ξεχαστεί τα χθεσινοβραδινά και η τηλεόραση ασχολείται με το αν θα ξαναγκαστρωθεί η Μενεγάκη.

Παράδειγμα η τραγική ιστορία των δύο παιδιών με τις στολές των αστυνομικών που κυριολεκτικά «παιδιάστικα», στα 22 του ο ένας και στα 23 του ο άλλος, κινήθηκαν μπροστά στον κίνδυνο και τα γάζωσαν οι σφαίρες των έμπειρων κακοποιών που τώρα τα καλάζνικοφ πήραν τη θέση των παλιών διμούτσουνων σουγιάδων που κρατούσαν κάποτε οι νταήδες του Ψυρρή. Ποιος τα έστειλε στον βέβαιο θάνατο; Δεν πήγαν μόνα τους. Κάποιος. Ποιος; Και εδώ είναι που η ουρά βγαίνει απ’ έξω και κρύβεται κάτω από τα σκέλια.

Ποιος τα διόρισε, από τη μια στιγμή στην άλλη, έτσι πρωτόπειρα και αδοκίμαστα, να κυνηγούν όποιον κακοποιό βρεθεί μπροστά τους για να τον πάνε δεμένο χειροπόδαρα στο Τμήμα; Ποιος δεν φρόντισε να τα προφυλάξει από τον κίνδυνο που τα απειλούσε; Ποιος δεν τα είχε εξοπλίσει με τα απαραίτητα όπλα που έπρεπε να τα έχουν επάνω τους; Και εδώ είναι που η ανευθυνότητα, ξέροντας πολύ καλά τις ευθύνες της, έσπευσε να αλλάξει κουβέντα.

Ποιος έφταιξε περισσότερο; Το είδαμε και το μάθαμε από το παγερό ύφος των προϊσταμένων τους, στρογγυλοκαθισμένοι στα γραφεία τους, με τις καλοδεμένες γραβάτες τους, όταν μας μίλησαν διά τις αιτίες και τις αφορμές, ανακατώνοντας με την ευκαιρία και τον αδικημένο τους συνδικαλισμό, χωρίς ίχνος -έστω και για τις εντυπώσεις- συγκίνησης για τις αιτίες και τις αφορμές του θέματος που ξανάγινε ανάθεμα.

Και ούτε με μια «συγγνώμη». Πολύ σωστά, διότι η «συγγνώμη» αποτελεί και ομολογία ενοχής.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…

Με το τέλος της Αποκριάς, που με τις ειδικές συνθήκες που επικράτησαν φέτος, τις διασκεδάσατε περισσότερο από κάθε φορά, καιρός λοιπόν να πάτε και σε καμιά ταινία από τις χαρμόσυνες που παίζονται αυτές τις ημέρες για να ροδίσει και η καρδιά σας σαν ανθισμένο τριαντάφυλλο -LA VIE EN ROSE, που τραγουδούσε και η Πιάφ.

Μια από αυτές που παίζεται στους «πολυσινεμάδες», είναι που βγαίνει από τον τάφο του ένας εξαγριωμένος και πολύ ζοχαδιασμένος βρικόλακας για να απελευθερώσει το μωρό της κόρης του, το εγγονάκι του δηλαδή του πονόψυχου παππού, από τα χέρια κάτι αληταράδων σατανιστών που θέλουν να το πνίξουν και γίνεται, Μήτσο μου, το «έλα να μη δεις»! Το έργο που είναι και τρισδιάστατο, μέχρι δηλαδή που νιώθεις και το χνότο του βρικόλακα, και που για να το χαρείτε πιο πολύ, συνιστώ να το δείτε βράδυ, αφού φάτε πρώτα μια διπλή αστακομακαρονάδα για να στριφογυρίζετε όλη τη νύχτα στο κρεβάτι και ύπνος να μη σας κολλάει κι όλο να νομίζετε ότι έχετε δίπλα σας το βρικολακάκι του παππού. Παίζει και ο Νικόλας Γκέιτζ και το έργο λέγεται «DRIVE ANGRY» και το «ANGRY» πάει στον βρικόλακα. Και χίλιες φορές προτιμότερη η «Τσόντα, ρόδα και κοπάνα» του Όμηρου Ευστρατιάδη!

Ένα άλλο πάλι με μια εντελώς ασυμπάθιστη δεκαεφτάχρονη που ευχαρίστως τη σκοτώνεις στις σφαλιάρες για τον τρόπο που μιλάει, πρέπει λέει να φέρει ένα κομμάτι από τον σκοτωμένο πατέρα της, ό,τι να ‘ναι, λίγη νεφραμιά, κάτι από σκώτι, έστω και τα αμελέτητά του, διότι έτσι μόνο θα γλιτώσει τα κληρονομικά της. «Στην καρδιά του χειμώνα» λέγεται η ταινία και είναι καλογυρισμένη, παρά το ότι η ασυμπάθιστη πρέπει να φέρει ένα κομμάτι από τον «ντάντι» της, βρε, άσε με να χαρείς, δεν το θέλω ούτε με πιστόλι στον κρόταφο.

Ένα άλλο πάλι που το παίζει το «Άστυ», βραβευμένο και με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών με έναν «θείο Μπούνμι που θυμάται τις περασμένες ζωές του» και που όταν πας στο ταμείο και καταφέρεις να πεις τρεις φορές χωρίς σαρδάμ το όνομα του σκηνοθέτη, σου κάνουν έκπτωση στο εισιτήριο 50%! Το όνομά του είναι Απιτσατπόνγκ Ουερασεθακούλ. Για δοκιμάστε να το πείτε απ’ έξω…

Και σε έναν άλλο μοναχικό κινηματογράφο της Ιπποκράτους, παίζεται μια μεξικάνικη ταινία, παραγωγής του 1973, με τίτλο «Το κάστρο της αγνότητας», που είναι φτυστός ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου. Καρμπόν! Σκέτη ξεπατικωτούρα. Και εδώ η φασιστική νοοτροπία ενός πατέρα που κρατάει μέσα κλεισμένα τα δύο κορίτσια του και το ένα αγόρι του και τη γυναίκα του, χωρίς να έχουν καμιά επαφή με τον έξω κόσμο, μέχρι που πηδιούνται και μεταξύ τους και με όλα τα «φιλοσοφικά» ας τα πούμε «σύμβολα», μερικά μάλιστα και «κραυγαλέα» και με άλλα λόγια δηλαδή, ίδιες απόψεις, ίδιο θέμα, ίδιος εμετός. Τέτοια σύμπτωση και μάλιστα «σατανική» με διαφορά 38 ετών; «Τυχαίο;» ρωτάει και ο μαλλιάς της ρεκλάμας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ