Η ΜΕΓΑΛΗ ΡΕΒΑΝΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Η Γερμανία, η μόνη χώρα στην ιστορία του κόσμου που εισήγαγε ξένους εργάτες (ανθούσε τόσο πολύ η παραγωγή της, που δεν επαρκούσαν τα ντόπια εργατικά χέρια) δέκα μόλις χρόνια μετά την ισοπέδωσή της από τους συμμάχους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν χρειάζεται αυτήν τη φορά τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ ούτε τα ιδεολογήματα, τις μονομανίες κατά των Εβραίων και άλλων λαών για να επικρατήσει. Δεν χρειάζεται θεωρίες περί αρίας φυλής και εκλεκτών του Θεού. Έχει απλώς τη δύναμη να καθορίζει την τύχη της Ευρώπης με οικονομικά μέσα. Αν σε κάτι είχε δίκιο ο μαρξισμός, ήταν ότι αυτός που έχει (ή και ελέγχει) τα μέσα παραγωγής καθορίζει και την πορεία των πραγμάτων.
Σε μια μη παραγωγική, ούτε καν στο πεδίο των ιδεών, Ευρώπη, η εργατική και μεθοδική Γερμανία παίρνει το παιχνίδι στα χέρια της και οι άλλοι φαίνεται να της το παραχωρούν με χαρά, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχουν την απαραίτητη δόση αυτονομίας και ανεξαρτησίας ώστε να θέσουν μόνοι τους κανόνες και στόχους. Έχουν ανάγκη από έναν καθοδηγητή, από μιαν ατμομηχανή της γηραιάς ηπείρου που θα τραβήξει μπροστά το αποτυχημένο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως αυτό έχει ένα κόστος. Δεν θα το κάνει δωρεάν η Γερμανία. Και το κόστος είναι η υποταγή των (συν)εταίρων στα μέτρα που θέτει η ισχυρή βιομηχανική χώρα, όπως η υποχρέωση των χωρών-μελών / συνεργατών (της) να μη συσσωρεύουν χρέος μεγαλύτερο από ένα συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ και να μη δανείζονται πέραν του ορίου που θα θέτει συγκεκριμένος οικονομικός μηχανισμός. Όπως αυτός που φτιάχτηκε για να δανειοδοτήσει την Ελλάδα και την ελέγχει ανά μήνα, ίσως και ανά εβδομάδα, αν τηρεί τους όρους του νέου οικονομικού / κοινωνικού Συντάγματος, που δεν είναι άλλο από το Μνημόνιο.
Η Γερμανία δεν χρειάστηκε να (ξανα)κάνει πόλεμο. Απλώς εκμεταλλεύτηκε την ανεπάρκεια και τη χαλαρότητα άλλων χωρών και τις οδήγησε σε καθεστώς πολλαπλής εξάρτησης. Τόσο μεγάλης, που οι ίδιες οι υπό εξάρτηση χώρες να την εκλιπαρούν να αναλάβει τον ρόλο της ατμομηχανής, τρέμοντας στην ιδέα ότι το τρένο θα σταματήσει στη μέση του κάμπου. Ήταν, φαίνεται, όλο το οικοδόμημα λάθος, από τη νομισματική ενοποίηση μέχρι το δόγμα της διεύρυνσης / διόγκωσης: Το κοινό νόμισμα δεν αρκούσε για να δημιουργήσει κοινά σημεία αναφοράς και κοινά συμφέροντα, κοινούς στόχους. Ήταν απλώς μέσο συνεννόησης, όχημα για να κινείται το σύστημα. Παράλληλα, η διεύρυνση με την είσοδο νέων χωρών δεν εξυπηρετούσε τίποτε άλλο παρά τους στόχους της Γερμανίας, που ήθελε να βολέψει τους δορυφόρους της (όπως οι χώρες της Βαλτικής και η Τσεχία με τη Σλοβακία), και την επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να αποκατασταθούν θεσμικά οι χώρες που ανήκαν στο μπλοκ του υπαρκτού σοσιαλισμού. Έτσι, η μεγάλη ηττημένη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πενήντα χρόνια μετά παίρνει την εκδίκησή της, παίρνει τη ρεβάνς, έχοντας κυριαρχήσει οικονομικά στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή «κλείνει το μάτι» στις ΗΠΑ, δείχνοντάς τους ότι μπορεί να έχασαν τον μεγάλο, ορατό αντίπαλο / ανταγωνιστή όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, αλλά τώρα απέκτησαν και πάλι συνομιλητή, αντίπαλο που οφείλουν να σέβονται και να συζητούν μαζί του.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η χώρα μας προσπαθεί να σταθεί δίνοντας μάχη με τον χρόνο για να αποφύγει τα χειρότερα. Την αντιπάθεια της Γερμανίας σʼ εμάς τη συμμερίζονται πολλοί εταίροι, που δεν φαίνονται πρόθυμοι να καταλάβουν τι μας συμβαίνει και πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Η μικρή Σλοβακία, π.χ., διατηρεί στάση ανεξήγητα εχθρική προς την Ελλάδα.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση, αντί να αναζητήσει λύσεις για τα δάνεια και το τεράστιο χρέος στην πηγή του χρήματος, στα ταμεία των κατεχόντων, περιορίζεται στην αδιέξοδη αφαίμαξη του εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων. Κατά τρόπο τόσο διαβλητό και γελοίο, ώστε και η χυδαία καπιταλιστική Γερμανία και το ίδιο το (διε)φθαρμένο τραπεζικό σύστημα επισημαίνουν συχνά ότι το χρέος δεν ξεπληρώνεται με το κόψιμο μισθών και συντάξεων (όπως π.χ. οι περιουσίες δεν γίνονται με μεροκάματα…). Κάτι άλλο χρειάζεται. Αλλά αυτό το άλλο απαιτεί πρόγραμμα, σοβαρότητα, στόχους και αποφασιστικότητα. Και σύγκρουση. Δεν γίνεται να εξακολουθήσει η κυβέρνηση να τα έχει καλά με τους ιδιοκτήτες εισοδημάτων που ευθύνονται για το σημερινό χάλι. Κι αυτό δεν είναι θέμα της Γερμανίας ή της Σλοβακίας. Δικό μας είναι.