Επιχείρηση… γραφειοκρατία

Χειροπιαστή απόδειξη, ο τομέας των επιχειρήσεων.
Ενώ στην Ευρώπη οι διαδικασίες για τη σύσταση μιας μικρής εταιρείας απαιτούν 8 ημέρες, στην Ελλάδα οι διαδικασίες τραβούν μέχρι και 15 μέρες. Φως φανάρι ότι εδώ δουλεύουμε περισσότερο.
Εντάξει η ανάπτυξη, καλώς να έρθει, όποτε έρθει. Καλές και οι νέες εταιρείες που θα φέρουν την ανάπτυξη, αλλά ας ανοίξουν όποτε ανοίξουν. Εδώ, στην Ελλάδα, αυτό που προέχει είναι ο νόμος, και δη το γράμμα του νόμου. Α, όλα κι όλα! Όλα να γίνουν σύννομα, κι ας γίνουν όποτε γίνουν. Σημασία στη λεπτομέρεια. Σημασία στα έγγραφα και σε ό,τι απαιτείται «εγγράφως». Μπροστά σε αυτήν τη θεμελιώδη αρχή ουδείς φείδεται χρόνου. Όσο πάει. Όσο τραβήξει. Ό,τι κι αν τραβήξει ο ταλαίπωρος νεοέλλην, που θέλει να γίνει μικρός ή μεγάλος επιχειρηματίας, που θέλει να ανοίξει μια καφετέρια, ένα μπακάλικο, ένα μανάβικο, ένα κομμωτήριο, ένα συνεργείο αυτοκινήτων, που θέλει ο αφελής, σε εποχή κρίσης, να επενδύσει στον βωμό της ανάπτυξης.
Εκεί, στην είσοδο της δημόσιας υπηρεσίας, τον υποδέχεται με ένα σαρδόνιο χαμόγελο η Αυτής Μεγαλειότης η Γραφειοκρατία.
– Ο κύριος; ρωτάει η Αυτής Μεγαλειότης, χωρίς καν να καταδεχτεί να ρίξει έστω μία ματιά στον πρωινό επισκέπτη.
– Μπάμπης Επιχειρίδης, απαντά ευγενικά ο ανθρωπάκος, αλλά η κυρία Γραφειοκρατία, με τη μορφή βλοσυρού υπαλλήλου, του κόβει αμέσως τα γόνατα και τον βήχα.
– Δε σας ρώτησα, κύριε, πώς λέγεστε, αλλά τι ακριβώς θέλετε.
– Σκοπεύω να ανοίξω μια επιχείρηση με ανταλλακτικά.
– Να την ανοίξετε, αλλά πρέπει να είμαστε κι εμείς ανοιχτά. Σήμερα έχουμε απεργία. Ελάτε από Δευτέρα.
Φεύγει ο χριστιανός και για σιγουριά πάει από Τετάρτη. Αυτήν τη φορά η Αυτής Μεγαλειότης τον περιμένει στο μικρό γραφειάκι με την τεράστια επιγραφή «INFORMATION».
– Ο κύριος;
– Ξέρω, ξέρω, απαντά με νόημα ο κ. Επιχειρίδης και μπαίνει αμέσως στο ψητό. Ήρθα για τη σύσταση μιας προσωπικής επιχείρησης.
– Μην το παίρνετε προσωπικά, αλλά πρέπει να ανεβείτε στον πρώτο.
Ανεβαίνει στον πρώτο και εισπράττει την πρώτη κρυάδα.
– Λάθος, κύριε! Όχι εδώ. Ρωτήστε στον δεύτερο.
Ρωτάει στον δεύτερο, τρώει τη δεύτερη κρυάδα και συνεχίζει ακάθεκτος. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, ανεβοκατεβαίνει ορόφους, ώσπου στον έκτο, η κυρία Γραφειοκρατία, με άλλο ταγεράκι πλέον, τον υποδέχεται γεμάτη ευγένεια.
– Ο κύριος;
– Όπως έχω δηλώσει και στους άλλους ορόφους, ενδιαφέρομαι να ανοίξω ένα κατάστημα…
– Ενδιαφέρουσα σκέψη… Λυπάμαι για την ταλαιπωρία σας.
– Πώς ξέρετε ότι ταλαιπωρήθηκα;
– Ε, για να φτάσετε ως εδώ πάνω, γνωρίζω τι έχετε περάσει. Καταλαβαίνετε όμως… ο Νόμος, τα τυπικά, οι διαδικασίες…
– Τώρα σε ποια διαδικασία βρισκόμαστε;
– Πιθανολογώ στη διαδικασία που οι αρμοδιότητες από τη Νομαρχία περνάνε στην Περιφέρεια. Ο «Καλλικράτης», βλέπετε…
– Τον «Καλλικράτη» τον βλέπω. Φως δεν βλέπω στην υπόθεσή μου. Με την επιχείρηση των ανταλλακτικών τι θα γίνει;
– Ανταλλακτικών; Φοβάμαι πως γυρεύετε «άλλʼ αντʼ άλλων». Μάλλον σε λάθος τμήμα σας στείλανε.
– Μάλλον; Τι θα πει «μάλλον»; Επιτέλους, ποιος είναι ο υπεύθυνος; Από πού πρέπει να ξεκινήσω;
– Καλού-κακού, θα σας έλεγα να ξεκινήσετε από… τον παπά του χωριού σας!
Κάπως έτσι δεν αρχίζει η ιστορία μιας επιχείρησης; Πιστοποιητικό βάπτισης, πιστοποιητικό γάμου, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, φορολογική ενημερότητα, εκκαθαριστικό εφορίας, απολυτήριο στρατού, σφραγίδες, αιτήσεις, υπογραφές, χαρτόσημα, νέες σφραγίδες… κι όποιος νομίζει ότι καθάρισε πλανάται πλάνην οικτρά…
Το κράτος δουλεύει. Και μόνο κακόπιστοι λένε πως μας δουλεύει…