Ας μη μας υποτιμά ο κ. Νταβούτογλου…
Βεβαίως η ανιστόρητη αυτή θέση δεν ετέθη τυχαία από τον κ. Νταβούτογλου. Συνδέεται άμεσα με τη δυναμική που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας για την άμεση διακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής μας Ζώνης (ΑΟΖ), που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας επιτρέπει σε όλα τα νησιά που έχουν οικονομική δραστηριότητα, άρα και στο Καστελλόριζο, να έχουν ΑΟΖ. Η ΑΟΖ όμως του Καστελλόριζου έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ενώνεται με την ΑΟΖ της Κύπρου και άρα υπάρχει μια συνέχεια μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας, η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο για την έρευνα όσο και για τη μεταφορά των ενεργειακών αποθεμάτων, που αποδεδειγμένα υπάρχουν στην περιοχή. Αυτήν ακριβώς την εξέλιξη θέλει να αποτρέψει η Τουρκία, γιατί η εκμετάλλευση των μεγάλων αυτών ενεργειακών κοιτασμάτων είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στην ευρύτερη περιοχή εις βάρος της.
Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς, εκτός από τις αυτονόητες δηλώσεις των αρμοδίων, θα πρέπει να συνοδεύεται και από αντίστοιχες πράξεις. Κατ’ αρχάς η πρώτη αντίδραση θα έπρεπε να ήταν η αναβολή της επίσκεψης του κ. Νταβούτογλου στην Ελλάδα, ο οποίος όχι μόνον ήλθε, αλλά πραγματοποίησε και περιοδεία «ελευθερωτή» στη Θράκη. Αναμφίβολα, η θερμή υποδοχή του κ. Νταβούτογλου σε Αθήνα και Θράκη, δύο μέρες μετά τα όσα δήλωσε για το Καστελλόριζο, για τις «αβλαβείς διελεύσεις» των τουρκικών πολεμικών πλοίων και για τον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδας, υποδηλώνει υποχωρητική διάθεση και αδυναμία. Το δεύτερο που επιβάλλεται να γίνει είναι η άμεση διακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ σύμφωνα με τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, όπως επανειλημμένα έχει διατυπώσει ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς. Κάθε μέρα κωλυσιεργίας από πλευράς Ελλάδας «δουλεύει» υπέρ της Τουρκίας.
Πάντως εύλογα γεννάται το ερώτημα, αν η θέση αυτή του τούρκου ΥΠΕΞ, για την εξαίρεση του Καστελλόριζου, είχε τεθεί και από την τουρκική αντιπροσωπεία στους δεκάδες γύρους διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας που πραγματοποιούνται με αμείωτη ένταση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και που ο κ. Νταβούτογλου τις εκθειάζει, χαρακτηρίζοντάς τες «αναγεννημένες». Αν ναι, τότε η στάση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου είναι επιλήψιμη, γιατί συνέχισε ανενόχλητος τις συναντήσεις κορυφής και τις μακρές συζητήσεις με τον τούρκο ομόλογό του -χωρίς μάλιστα πρακτικά- αντί να δημοσιοποιήσει το θέμα και να λάβει δραστικές αποφάσεις. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η ανοικτή επιστολή που του απέστειλαν οι 33 πρέσβεις επί τιμή, οι οποίοι σε όλους τους τόνους προβάλλουν την ανησυχία τους τόσο για την εξαίρεση του Καστελλόριζου όσο και για πιθανές παραχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα.
Όσο για τον κ. Νταβούτογλου, ας διαβάσει προσεκτικά τις διεθνείς συνθήκες, όπως τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, όπου η Ιταλία παραχωρεί στην Ελλάδα την πλήρη κυριαρχία της Δωδεκανήσου, που περιλαμβάνει βεβαίως και το Καστελλόριζο ως αναπόσπαστο μέρος του νησιωτικού αυτού συμπλέγματος.
Ή ακόμη καλύτερα, ας μελετήσει το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης και ας συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι η τουρκική κυριαρχία τελειώνει στις ακτές της Μικράς Ασίας. Τελεία και παύλα.