Απάνθρωπες πολιτείες

Η ατομικότητα (εργαζόμενου ή απασχολήσιμου) προβάλλεται ως μοντέλο. Ο αναδιανεμητικός ρόλος και σκοπός του κοινωνικού κράτους δεν θεωρείται ως δίκαιο αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Στο όνομα της διεθνούς ανταγωνιστικότητας η κοινωνική προστασία των εργαζομένων διαπομπεύεται και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι χωρίζονται.
Εμείς δεν βάλαμε ποτέ την ουρά στα σκέλια, γιʼ αυτό και αδιαφορούσαμε για τους ισο-σκελισμένους προϋπολογισμούς.
Δεν κλείσαμε ποτέ την πόρτα μήτε σʼ εχθρό μήτε σε φίλο, γιʼ αυτό και αντιστεκόμαστε στη λογική των αποκλεισμών και στη μοίρα (τάχατες) αποκλεισμένων.
Δεν ταπεινώσαμε ποτέ τον άτυχο ή τον χαμένο, δεν τσακίσαμε περηφάνιες, γιʼ αυτό και αρνούμαστε να ταυτισθούμε με τους «ταπί και ψύχραιμους» λογιστές – διαχειριστές των ανθρώπινων ονείρων.
Σʼ αυτήν την πατρίδα ή θα σηκωθούμε όλοι ψηλά ή θα σκύψουμε όλοι μαζί.
Σαν την ηχώ της καμπάνιας
Κι η φωνή της συνείδησης
Δεν μας αφήνει ποτέ αδιάφορους…
Ειρήνη Τόλη, «Συνείδηση»