Όλοι φτωχότεροι, όλα χειρότερα
Μια διαρκής καταστροφική καταιγίδα σαρώνει τη χώρα μας. Το απεχθές Μνημόνιο ανανεώνεται επί τα χείρω. Η Μέρκελ αποκλείει μείωση των επιτοκίων δανεισμού, λέγοντας –δικαίως– ότι η εξόχως βλαπτική συμφωνία για τη χώρα μας φέρει την υπογραφή του πρωθυπουργού. Και η κυβέρνηση φροντίζει καθημερινά να υπενθυμίζει μια θλιβερή εικόνα ασυναρτησίας, η οποία ευσχήμως αποδίδεται στην έλλειψη συντονισμού. Όμως η δημόσια αντιδικία Βενιζέλου – Ραγκούση προδίδει εχθρότητες και αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ μελών της κυβέρνησης… Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα πικρά και βαλτώδη, ήρθε κι ένα τραγικό κατασκεύασμα, το νομοσχέδιο Καστανίδη για τον ρατσισμό, να επιβάλει φίμωτρο, φασιστικώ τω τρόπω, στην ελεύθερη γνώμη και άποψη για ιστορικά γεγονότα.
Αν η χώρα δεν βρισκόταν στη δίνη της οικονομικής κρίσης, με καθημερινές δυσάρεστες εκπλήξεις, το νομοσχέδιο Καστανίδη θα απασχολούσε ήδη ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για τερατούργημα, κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Πάσχου Μανδραβέλη («Καθημερινή»). Ειδικά η διάταξη για την ποινικοποίηση της άποψης δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τον κατάπτυστο φαιό νόμο Γκεσό, που υπάρχει στη Γαλλία από το 1990… Η στήλη θα αναφερθεί σήμερα ακροθιγώς στο επίφοβο αυτό νομοσχέδιο και θα επανέλθει αναλυτικά σε επόμενο σημείωμα, λίαν συντόμως…
Το πλέον επικίνδυνο σημείο του νέου νομοσχεδίου είναι το άρθρο 4, σύμφωνα με το οποίο τιμωρείται με φυλάκιση και πρόστιμο εκείνος που εντύπως ή μέσω διαδικτύου αρνείται ή σχετικοποιεί τις γενοκτονίες (π.χ. το Ολοκαύτωμα, τη Γενοκτονία των Αρμενίων κ.ά.). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όποιος –ιστορικός, δημοσιογράφος, πανεπιστημιακός, συγγραφέας– διαφωνεί και εκφράζει αντίθετη άποψη από την επισήμως αναγνωρισμένη, τιμωρείται… Τα ζητήματα που ανακινούνται είναι πολλά και κρίσιμα. Και τα ερωτήματα αναπόφευκτα: Με ποιο δικαίωμα απαγορεύεται η κριτική, ακόμη και η άρνηση –γιατί όχι;– ενός ιστορικού γεγονότος; Ποιος φοβάται την κριτική αναθεώρηση, η οποία αποτελεί το καύσιμο της ιστορικής έρευνας; Καταφανή εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, όπως είναι το Ολοκαύτωμα, κανένας μα κανένας δεν μπορεί να τα αναιρέσει, ούτε να τα υποβαθμίσει. Ουδείς ανόητος, μισαλλόδοξος ή φασίστας είναι ικανός να υπονομεύσει και να πλήξει τέτοια συγκλονιστικά γεγονότα. Ούτε να προσβάλει τη μνήμη των τραγικών θυμάτων. Αντίθετα, οι θλιβερές ανοησίες παραδίδονται στη δημόσια χλεύη και εξαφανίζονται γρήγορα όπως οι δυσάρεστες οσμές και η δυσωδία… Ας λέει ό,τι θέλει ο καθένας. Διότι «η ελευθερία της έκφρασης είναι ανθρώπινη αξία ακόμα κι όταν λέει το απάνθρωπο». Και βέβαια, όπως λέει ο σπουδαίος Πιερ Βιντάλ-Νακέ, «η Ιστορία δεν είναι δικαστικό αντικείμενο. Σʼ ένα ελεύθερο κράτος, ούτε η Βουλή ούτε η δικαστική αρχή είναι αρμόδιες να ορίσουν την ιστορική αλήθεια»… Αυτά επί του παρόντος για το ατυχέστατο νομοσχέδιο Καστανίδη…
Βέβαια, την παράσταση των ημερών έκλεψε ο καβγάς Βενιζέλου – Ραγκούση για τους μετανάστες-απεργούς πείνας. Προς τι η έκπληξη όμως; Μήνες τώρα η κυβέρνηση ταλανίζεται από παρόμοιες αντιδικίες και το μητρώο της είναι κατάστικτο από κρούσματα ασυνεννοησίας μεταξύ υπουργών, αυθαίρετων πρωτοβουλιών και καταφανούς έλλειψης συντονισμού… Μα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι κατώτερη των περιστάσεων. Σαν να καίγεται το σπίτι και να επιστρατεύονται παιδιά του Δημοτικού για να σβήσουν την πυρκαγιά… Η εξήγηση είναι απλή και δεν αφορά μόνο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ορισμένων υπουργών (αδαημοσύνη, μετριότης, ανικανότης): Πρώτον, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο ώστε επʼ αυτού να εργάζονται συλλογικά τα υπουργεία. Ο καθένας αυτοσχεδιάζει, με εξαίρεση τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές του Μνημονίου και της «τρόικας» για τα σκληρά μέτρα. Δεύτερον, η ομάδα που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας είναι ολιγομελής, με ανθρώπους πιστούς στον πρωθυπουργό. Αυτοί λύνουν και δένουν. Καμία οριζόντια συνεργασία, καμία συνεννόηση, καμία προεργασία, καμία ενημέρωση για κεντρικά ζητήματα. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της συνέντευξης που έδωσε η «τρόικα» (εκποίηση της δημόσιας περιουσίας), αλλά επισημαίνεται και σε χίλια δυο άλλα θέματα. Και τρίτον, η κυβέρνηση παρουσιάζει πρόωρα εκφυλιστικά φαινόμενα (θυμίζει κυβερνήσεις σε τροχιά πτώσης), τα οποία επιδοτούν εσωτερικές αντιπαλότητες με φόντο τη διαδοχή και την επόμενη μέρα…
Τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιάζονται και θα αποκαλύπτουν πλείστα όσα παθογενή, ενόσω η χώρα θα διατηρεί τη σημερινή πορεία της προς την άβυσσο και όσο θα εντείνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια. Ήδη έχει αλλάξει εντυπωσιακά ο χάρτης της πάλαι ποτέ υποστήριξης προς την κυβέρνηση. Ο κόσμος δείχνει ότι το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» ήταν ψεύτικο και εκβιαστικό. Ότι η πραγματικότης είναι εντελώς διαφορετική. Και συνοψίζεται στο εξής: «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία»… Έτσι, οι έξι στους δέκα Έλληνες τάσσονται τώρα κατά του Μνημονίου, έχοντας διαπιστώσει ότι η στυγερή προπαγάνδα γέμισε τον τόπο ψέματα, προμφόλυγες, ανέργους, λιτότητα και φτώχεια. Τώρα καταλαβαίνει η κοινωνία ότι Μνημόνιο σημαίνει «όλοι φτωχότεροι, όλα χειρότερα»… Εννοείται ότι ο δείκτης απαισιοδοξίας χτυπάει κόκκινο. Οκτώ στους δέκα Έλληνες δηλώνουν απογοητευμένοι για την πορεία των προσωπικών οικονομικών (έρευνα της Alco για το ΕΒΕΑ)…
Για το τέλος αφήσαμε άλλη μια απογοητευτική, αλλά αναμενόμενη εξέλιξη: Η κυρία Μέρκελ απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο να μειωθούν τα επιτόκια στα δάνεια που έχουν λάβει ορισμένες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία). Το απέκλεισε κατηγορηματικά, λέγοντας ευθέως ότι για τη χορήγηση των δανείων αυτών, οι χώρες που τα έλαβαν συμφώνησαν πλήρως με το συγκεκριμένο επιτόκιο. Τώρα, όπως σημείωσε πικρά η «Ελευθεροτυπία», «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου»… Μοιραία, επιστρέφουμε στην αφετηρία της σημερινής τραγωδίας, στις βαριές, αποκλειστικές ευθύνες του κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ούτε διαπραγματεύτηκε ούτε προσπάθησε ούτε ενδιαφέρθηκε εξαρχής για επιμήκυνση του τότε υφιστάμενου χρέους και για δάνειο με ανεκτό επιτόκιο… Όπως αποκαλύφθηκε, γνώριζε τα πάντα για την οικονομική κατάσταση και είχε εξαρχής στο μυαλό του το ΔΝΤ… Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά… Αλλά εξίσου φυσιολογικά θα επέλθει και η πτώση της σημερινής κυβέρνησης…