Ο ακτιβισμός δεν πληρώνει. Η κυβέρνηση;
Μπορεί πολλοί να θυμώνουν, να εξανίστανται ή να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους με τους διαγκωνισμούς των ηγετών της ριζοσπαστικής Αριστεράς επί των επάλξεων, εννοώ τις μπάρες των διοδίων και τα ακυρωτικά μηχανήματα, για το ποιος θα πει την πιο «πιασάρικη» τηλεοπτική ατάκα. Μπορεί κάποιοι/ες να βγαίνουν από τα ρούχα τους από τις αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές δηλώσεις ορισμένων ηγετών του ακτιβισμού.
Όμως το πρόβλημα της υποχρεωτικής επιβάρυνσης κατοίκων περιοχών, που δεν τους παρέχεται από το κράτος, ως θα όφειλε, εναλλακτική δυνατότητα εκτός της πληρωμής διοδίων, μαζί με την εν γένει αυξημένη πληρωμή διοδίων για δρόμους-καρμανιόλες, προκειμένου να φτιαχτούν, είναι υπαρκτό. Το ίδιο και ακόμη πιο σοβαρό ζήτημα, γιατί εδώ πρόκειται για Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είναι και η αύξηση κατά 40% του εισιτηρίου! Όταν οι μισθοί, για να μην αναφέρω τίποτε άλλο, για το 2010 μειώθηκαν κατά 13,5% ως 9% στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και αναμένεται να μειωθούν ακόμη κατά 5% φέτος!
Ήταν απολύτως αναμενόμενο για τέτοιες ακραίες κυβερνητικές αποφάσεις, με καθημερινή επίδραση στους πολίτες της Ελλάδας του Μνημονίου, να αναπτυχθούν ακτιβισμοί για να αναδείξουν το πρόβλημα και να ζητήσουν εδώ και τώρα λύση. Και, το σημαντικότερο, να έχουν και αποδοχή και απήχηση. Όσο μάλιστα δεν δίνεται και κάποια λύση από την κυβέρνηση, στη λογική του «πού θα πάει, θα εκφυλιστεί ο αγώνας αυτός», τόσο θα επιδιώκονται ακόμα πιο φανταιζίστικες κινήσεις και happenings ακραίου εντυπωσιασμού… Τόσο επίσης θα αναδεικνύεται και μια πιο γενικευμένη στάση αντίστασης, και διάθεσης μη πληρωμής, όχι μόνο των διοδίων και των εισιτηρίων αλλά, γιατί όχι (!), γενικότερα όλων των δημοσίων αγαθών, που έτσι κι αλλιώς το κράτος οφείλει να παρέχει…
Θέλω να είναι ξεκάθαρο: Πέρα από τους εντυπωσιασμούς των διαφόρων που επιχειρούν την εύκολη επένδυση στο «δεν πληρώνω», υπάρχει η δεινή οικονομική θέση εκείνων που δυσκολεύονται πράγματι να πληρώσουν το απαράδεκτα αυξημένο εισιτήριο. Υπερασπίζομαι εκείνον/η που βρίσκεται σε πραγματική αδυναμία να πληρώσει, ακόμη κι αν το διατυμπανίζει ως μέλος του κινήματος «Δεν Πληρώνω», και αντιτίθεμαι κατηγορηματικά σε εκείνους που αντιστρατεύονται γενικευμένα την υποχρέωση να πληρώνουμε για τα συλλογικά αγαθά που πρέπει να παραμείνουν στη δημόσια σφαίρα.
Γι’ αυτό και ως Δημοκρατική Αριστερά επιμένουμε ότι ΤΩΡΑ η κυβέρνηση οφείλει να προβεί σε κινήσεις που θα έπρεπε να είχαν γίνει. Για τις αστικές συγκοινωνίες δεν έχει τώρα νόημα να συζητήσουμε για μια τελείως διαφορετική αντίληψη αναδιάρθρωσης και μείωσης δαπανών. Τέτοιες προσπάθειες έχουν γίνει σε πολλές χώρες. Ένα μόνο παράδειγμα: Όταν έχεις 40 εκατ. ετήσιες απώλειες από «τζαμπατζήδες», πρώτο μέτρο που λαμβάνεις είναι η εγκατάσταση μπαρών όπως σε πολλά ευρωπαϊκά μετρό. Ορισμένα, όμως, διορθωτικά μέτρα είναι απολύτως αναγκαία: Η μηνιαία κάρτα πρέπει να στηριχθεί και να επιστρέψει στα 35 ευρώ. Πρέπει επίσης να υπάρχει μειωμένο εισιτήριο απλής διαδρομής, καθώς και διαβάθμιση του εισιτηρίου και της κάρτας ανάλογα με τα χιλιόμετρα της διαδρομής.
Για δε τις εθνικές οδούς, η διασφάλιση ατέλειας των κατοίκων των περιοχών που υποχρεωτικά χρησιμοποιούν τις οδούς, η μείωση των σταθμών διοδίων και η δραστική μείωση των διοδίων σε οδούς υπό κατασκευή είναι υποχρεωτική.