Ους η γραφή συνέζευξε κρίση μη χωριζέτω
Δυστυχώς για τη γυναίκα-εργαζόμενη, η κατάσταση δεν είναι όπως θα έπρεπε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται χαμηλότερα από αυτό που της αξίζει τόσο σε επιτελικό όσο και σε μισθολογικό επίπεδο.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως ο ρόλος και η σημασία της συμμετοχής της υποβαθμίστηκαν. Αντίθετα αυξήθηκαν, αλλά όχι σε σημείο να εξισωθεί με τους άνδρες συναδέλφους της.
Έπειτα από πολλά χρόνια στο επάγγελμα, έχω να δώσω μια κατάθεση «ψυχής» την οποία όλοι θα κατανοήσουν πλήρως. Το επάγγελμα της δημοσιογράφου δεν ήταν ούτε και είναι εύκολο. Εξίσου δύσκολο για γυναίκες και άνδρες και ίσως δυσκολότερο για τις πρώτες, λόγω του πολλαπλού κοινωνικού ρόλου τους. Γιατί αν κάποιοι νομίζουν πως η δημοσιογραφία είναι απλώς η συγγραφή ενός κειμένου ή το «στήσιμο» στις κάμερες και τα μικρόφωνα, κάνουν μεγάλο λάθος. Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα στο οποίο δίνεσαι «ψυχή τε και σώματι», ζητώντας ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο παραμένει για πάντα στα ρεπορτάζ, στις αποστολές, στο γραφείο, στη διόρθωση, στα πιεστήρια, στον χρόνο…
Ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από τα γραπτά τους και τον λόγο τους αναδείχθηκαν μεγάλες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας, οι οποίες ήταν και είναι γένους θηλυκού, αποδεικνύοντας πως είναι ισότιμες και ομότιμες με τους άρρενες συναδέλφους μας. Έτσι σιγά σιγά οι γυναίκες βρεθήκαμε στο πλάι των ανδρών στις επάλξεις της δημοσιογραφίας.
Όπως και όλα τα άλλα δικαιώματα που περιγράφονται στη Χάρτα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τον ΟΗΕ, έτσι και το δικαίωμα στην εργασία είναι ανθρώπινο κεκτημένο και όχι δικαίωμα φύλου.
Εν έτει 2011, γυναίκες και άνδρες δημοσιογράφοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους κινδύνους, τις
ίδιες ανασφάλειες και ανησυχίες με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ανησυχίες που αυξήθηκαν δραματικά λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης η οποία πλήττει τη χώρα μας.
Μετά τις τελευταίες αρνητικές εξελίξεις στον κλάδο μας, είναι εμφανές πως το «κουδούνι κινδύνου» για το μέλλον της δημοσιογραφίας χτύπησε.
Όμως οι προκλήσεις δεν σταματούν εκεί. Αντίθετα πολλαπλασιάζονται, με αποκορύφωμα την -έως τώρα- μη υπογραφή νέων Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας στον κλάδο μας, από τακτικές και υπαιτιότητα που δεν είναι δικές μας.
Η περίοδος των «παχέων αγελάδων» για τα ΜΜΕ είναι ηλίου φαεινότερο πως πλέον δεν υφίσταται, αντικαθιστώντας τις «παχιές» με «ισχνές». Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως πρέπει μοιρολατρικά να δεχθούμε οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη που αφορά τα κεκτημένα δικαιώματά μας. Η «επιδερμική» αντίδραση ή η μη αντίδραση θα καταστήσει πιθανόν την κατάσταση περισσότερο δύσκολη από αυτήν που είναι σήμερα.
Κύριο μέλημα πρέπει να είναι η εξασφάλιση εργασίας για όλους, που σημαίνει και εξασφάλιση της αξιοπρέπειας και της ομαλής κοινωνικής πορείας ενός ανθρώπου. Στον αγώνα αυτόν άνδρες και γυναίκες βρισκόμαστε μαζί στις «επάλξεις».
Μαζί θα «ματώσουμε», μαζί θα «φωνάξουμε», μαζί θα «ηττηθούμε» σε μια μάχη, αλλά στο τέλος θα κερδίσουμε.
Τον αγώνα ενάντια σε αυτήν τη λαίλαπα -όπως και στο παρελθόν σε άλλες που έπληξαν τον δημοσιογραφικό κλάδο- θα τον δώσουμε από κοινού. Δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, παρά μόνο εργαζόμενοι που ζητούν αυτό που τους αναλογεί και δικαιούνται: Να ζουν με αξιοπρέπεια.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μας δίνει το έναυσμα για να θυμηθούμε τον ρόλο, τη θέση μας και τα δικαιώματά μας και το κυριότερο: Να θυμηθούμε, άνδρες και γυναίκες δημοσιογράφοι, πως μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να πετύχουμε…