«Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας»

Από την ημέρα της υπογραφής του Μνημονίου ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προπαγάνδισαν συστηματικά έναν «μύθο»: Ότι δηλαδή το Μνημόνιο αποτελεί μια αναγκαία «ιστορική δοκιμασία», στην οποία θα έπρεπε να υποβληθεί η χώρα και ο λαός, μια δοκιμασία που θα οδηγούσε ήδη από το 2011 σε μια διέξοδο, σε μια προοπτική.
Το «παραμύθι» αυτό «ξέφτισε» μέσα σε λίγους μήνες. Ήδη από το φθινόπωρο του 2010 διαφάνηκε -και στους πλέον αισιόδοξους- το ασφυκτικό αδιέξοδο που διαμορφωνόταν. Υψηλή ανεργία, πρωτοφανής ύφεση, συνδυαζόμενη με υψηλό πληθωρισμό, σταδιακή διάλυση της παραγωγικής δομής και των θεσμών του κοινωνικού κράτους. Έγινε όντως φανερό ότι το Μνημόνιο λειτουργεί ως μηχανισμός καταστροφής που οδηγεί στον μαρασμό και στην οριστική περιθωριοποίηση της χώρας μας.
Τότε ενεργοποιήθηκε ένα δεύτερο «παραμύθι». Η κυβέρνηση, ο υπουργός Οικονομικών, ο ίδιος ο πρωθυπουργός άρχισαν να καλλιεργούν ένα δεύτερο επίπεδο ψευδαισθήσεων: Ότι η «σωτηρία» για την αντιμετώπιση του τεράστιου χρέους, το οποίο με τους δικούς τους χειρισμούς το κατέστησαν μη εξυπηρετήσιμο, θα προερχόταν από τα ευρωομόλογα, την επαναγορά του χρέους, την παράταση ή και την αναδιάρθρωσή του, τη μείωση του επιτοκίου κ.λπ., κ.λπ.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, όπως διαφαίνεται, τελειώνει κι αυτό το «παραμύθι». Όπως βαίνουν οι εξελίξεις, η χώρα μας, πέραν του Μνημονίου, θα ενταχθεί σ’ ένα δευτέρου βαθμού σύστημα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, το οποίο θα διαμορφωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο και θα φέρει τον ουδέτερο-τεχνοκρατικό τίτλο: ΣΥΜΦΩΝΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Η καθιέρωση και η νομιμοποίηση -και μάλιστα σε συνταγματικό επίπεδο- του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας θα οδηγήσει την Ευρώπη σε μια μεταλλαγμένη μορφή, σε μια ιστορική πορεία ασύμβατη προς αυτήν που ακολουθεί εδώ και δύο τουλάχιστον αιώνες.
Υποτίθεται ότι μέσω του Μηχανισμού Στήριξης και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσει να επιβιώσει και να κατακτήσει καλύτερες θέσεις στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον…
Πώς όμως μπορεί να προωθηθεί ένας τέτοιος στόχος όταν από εδώ και πέρα θα διαμορφωθεί ένας μηχανισμός εσωτερικού ανταγωνισμού στην ΕΕ που θα εντείνει τις ανισότητες και θα οδηγήσει στην περιφερειοποίηση των πλέον αδύναμων στον ανταγωνισμό οικονομιών; Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε λίγα χρόνια θα οδηγηθούμε στη διάλυση της Ευρωζώνης και στην απόλυτη ηγεμονία της γερμανικής οικονομίας. Η ΕΕ αυτές τις ημέρες θα αποφασίσει, δυστυχώς, να διαμορφώσει τον μηχανισμό αυτοδιάλυσης και αυτοκαταστροφής της.
Η χώρα μας, μέσα σε λίγους μήνες, βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ ένα διπλό αδιέξοδο, το «εσωτερικό» και το «εξωτερικό». Τελεί υπό έναν τύπο διπλής κυριαρχίας: Του Μνημονίου και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Το επαχθές «ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ» που διαμορφώνεται από τη δανειακή σύμβαση, τη συμφωνία με το ΔΝΤ και τις ίδιες τις επιταγές του Μνημονίου (χαρακτηρισμός του καθηγητή Γ. Κασιμάτη) εξελίσσεται στο «μακρύ χέρι» του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, το οποίο τελικώς όχι μόνο νομιμοποιεί το Μνημόνιο, την «τρόικα» και το ΔΝΤ, αλλά και μπορεί να καθορίσει ακόμα αυστηρότερους στόχους προκειμένου να προωθηθεί αποτελεσματικότερα ο «σκληρός πυρήνας» του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος, Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται σε κατάσταση νευρικής κρίσης που οδηγεί στα όρια της πολιτικής «κατάθλιψης». Ο ρόλος του «σωτήρα» που απέτρεψε τη χρεοκοπία και την εθνική καταστροφή, έδωσε τη θέση του στη συνέχεια στον ρόλο του διαχειριστή-διαμεσολαβητή των εντολών της «τρόικας». Τώρα έφτασε στο τέλος του κι αυτός ο ρόλος. Εξαντλήθηκε με γοργούς ρυθμούς ακόμα και ο ρόλος του «ανευθυνοϋπεύθυνου».
Τώρα προβάλλει η σκληρή, η οδυνηρή αλήθεια που ζητά πολιτική απάντηση: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΧΡΕΩΘΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟ;
Οι δανειστές μας -και δυνάστες μας- έχουν έτοιμη την απάντηση: Μα η σημερινή κυβέρνηση και ο «άνθρωπός» τους, «ο Γιώργος»… τον οποίο θέλοντας να προφυλάξει ο φίλος του κ. Στρος Καν ζήτησε από τους συντάκτες της έκθεσης του ΔΝΤ να αμβλύνουν στην έκθεσή τους τις παρατηρήσεις τους ώστε να μην «τρώσουν» το πολιτικό του προφίλ…
Αυτόν όμως τον πολιτικό ρόλο δεν μπορεί και δεν θέλει να τον αναλάβει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΕΙ Σ’ ΕΝΑΝ ΒΕΒΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ. Σ’ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ. Το παράδειγμα του καταποντισμού της «κυβέρνησης του Μνημονίου» στην Ιρλανδία αποτελεί απλώς ένα νωπό παράδειγμα της τύχης των κυβερνήσεων και των κομμάτων που κλήθηκαν να υπηρετήσουν πιστά τους νεοφιλελεύθερους μηχανισμούς της αγοράς.
Δεν βρίσκεται σε κατάσταση ανασφάλειας και πανικού μόνο η κυβέρνηση, αλλά και το σύστημα συμφερόντων που τη στηρίζει. Οι δημοσιογραφικοί προπαγανδιστές των συμφερόντων αυτών διατύπωσαν μάλιστα την πρόταση να αναδειχθεί μια νέα κυβέρνηση, διευρυμένης υποστήριξης, από την παρούσα Βουλή, για να προωθήσει τις επιλογές του Μνημονίου. Η Δημοκρατική Αριστερά (Δ. Χατζησωκράτης) δηλώνει ότι θέλει να συγκυβερνήσει, ενώ στη «χορεία» των προθύμων ανήκει «εξ ορισμού» ο Γ. Καρατζαφέρης και η κ. Μπακογιάννη… Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε άλλα περιστατικά για να αντιληφθούμε ότι η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΑΠΕΧΕΙ ΜΟΛΙΣ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ…
Εάν όμως η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και γενικότερα το πολιτικό μας σύστημα διανύουν τις δικές τους «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να παρασύρουν ολόκληρη τη χώρα σ’ αυτήν τους την πορεία.