«Εκ μικρού σπινθήρος πυρσός εγείρεται»

Οι Ιρλανδοί έριξαν στον Καιάδα την κυβέρνησή τους, του Μνημονίου, η οποία εν τούτοις, σε αντίθεση με τη δική μας, είχε ορισμένως διαπραγματευθεί με τους δανειστές της και καταφέρει να αποτρέψει ειδεχθείς α λα ελληνικά όρους, όπως αυτόν του άρθρου 14, ότι «ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία».

Ο εντολοδόχος νέος πρωθυπουργός αξιώνει ήδη επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου με ΔΝΤ και ΕΕ για το ιρλανδικό «πακέτο διάσωσης», με στόχο τη μείωση του επιτοκίου, την επιμήκυνση του χρόνου και τη συμμετοχή και των τραπεζών τους στο κόστος διάσωσης. Από τις Βρυξέλλες, ο γνωστός μας Όλι Ρεν δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο μείωσης του επιτοκίου. Όπως το ακούτε!

Και επληρώθη το ρηθέν του Ευαγγελίου ότι στη ζωή «ο αιτών λαμβάνει, ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται».

Φυσικά και δεν θα είναι στρωμένος με άνθη ο δρόμος της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου τους, αλλά αφού υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση και πείσμα, τελικά οι Ιρλανδοί θα κερδίσουν.

Εμείς εκλιπαρούμε, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα, τη φιλανθρωπία της «στρίγγλας» του Βερολίνου και του γάλλου ομοδόξου της.

Μπήκαμε στη ζούγκλα –χωρίς τον Ταρζάν– της τριμερούς Διεθνούς των τοκογλύφων. Μας ξεζούμισαν, μας ξεπουπούλιασαν και εκτόξευσαν το 2010 το χρέος μας από τα 298,5 δισ. ευρώ, στα 340,29 και τώρα μας προετοιμάζουν ότι το 2011 θα ανέβει στα 360 δισ. ευρώ! Και έπεται συνέχεια…

Το ελληνικό χρέος δεν είναι πλέον βιώσιμο, ούτε διαχειρίσιμο. Η τροϊκανή πολιτική επιτυγχάνει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Εξαθλιώνει την κοινωνία και πτωχεύει το κράτος.

Παρά την απώλεια πολύτιμου χρόνου, η κυβέρνηση ακόμη και τώρα έχει τη δυνατότητα να αδράξει την ευκαιρία που διανοίγει η ιρλανδική πρωτοβουλία. Να στοιχηθεί με τους Ιρλανδούς, να ενεργοποιήσουν και τους άλλους συμπάσχοντες (Πορτογάλους, Ισπανούς κ.λπ.). Και να ταπεινώσουν και να απομονώσουν τη Μέρκελ.

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει επιπλέον την κατάργηση της ρήτρας μη συμψηφισμού και να προβάλει έναντι της Γερμανίας την ένσταση συμψηφισμού με τις κατοχικές αποζημιώσεις.

Οι κρατούντες ψελλίζουν –τώρα μόνο ψελλίζουν– τη θεωρία του μονόδρομου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Ο Θεός έδωσε μυαλό για να βρίσκουμε εναλλακτικές διεξόδους στα αδιέξοδα, τα οποία άλλωστε δημιουργούμε μόνοι μας.

Ναι, αλλά πρέπει αυτοί που αποφασίζουν να έχουν μυαλό και θέληση. Εάν, κατά τον παροιμιόθυμο, όταν ο Θεός έβρεχε μυαλά αυτοί κρατούσαν ομπρέλες, μην καρτερούμε το θάμα….

Ανοίγουν, λένε, τα κλειστά επαγγέλματα.

Αν δεχθούμε την άποψη του Max Weber, ότι η πολιτική είναι επάγγελμα, τότε ασφαλώς στην Ελλάδα αυτό είναι το πιο κλειστό επάγγελμα.

Το διακομματικό καρτέλ των κομμάτων της Βουλής νέμεται τα παχυλά κρατικά κονδύλια, δηλαδή τα κόμματα είναι κρατικοδίαιτα, τα οποία εξάλλου σφετερίζονται και όλον τον τηλεοπτικό χρόνο, ιδιωτικό και δημόσιο.

Τα ιδιωτικά μεγαλοκάναλα της πρωτεύουσας κατασκευάζουν ψηφοφόρους και αρχηγούς κατά τις επιθυμίες των αφεντικών τους. Τα κρατικά εναρμονίζονται με τα ιδιωτικά.

Επιτέλους η πολιτική μας τάξη οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να μην υποκύψει στις πιέσεις των δανειστών.

Δυστυχώς επιβεβαιώνεται η αρχαία παροιμία «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί».

Φορέας της κατευναστικής ιδεολογίας, ο πολιτικός μας κόσμος υποκύπτει, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, στις απαιτήσεις των δανειστών, στους οποίους ασμένως ενεχυριάζει τη χώρα.

Το ελληνικό χρέος είναι κατʼ ουσίαν προϊόν διαφθοράς και αυτό αποτελεί πρόσθετο λόγο για την αναδιαπραγμάτευσή του.

Το 4ο Μνημόνιο, εφόσον τα πράγματα εξακολουθήσουν να κινούνται με τον αυτόματο πιλότο, υπολογίζει την (δηλωμένη) ανεργία στο 14,7%, προβλέπει περαιτέρω κούρεμα μισθών, μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση όσο τα καρτέλ τροφίμων και λοιπών ειδών αμέσου ανάγκης θα δρουν ανεξέλεγκτα.

Ο ελληνικός κόσμος τελεί σε απόγνωση και γιατί του την εμφυτεύει σκόπιμα η κυβερνητική προπαγάνδα και τα ηγεμονικώς αμειβόμενα παπαγαλάκια της των ΜΜΕ, και αντικειμενικά, γιατί ελαχιστοποιείται το εισόδημά του και αδυνατεί να ζήσει άλλο όπως ζούσε χθες, καθώς εξαντλούνται και τα έσχατα αποθέματα από τις οικονομίες του.

Η κοινωνική εξέγερση είναι πλέον –αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα– ζήτημα χρόνου. Αλλά οψέποτε συμβεί, πρέπει να είναι αναίμκτη και ειρηνική.

Ώρα να πάρει επάνω του μόνος του τις πρωτοβουλίες ο λαός.

Μην περιμένει οι υπαίτιοι της συμφοράς του να γίνουν και σωτήρες του.

Στο κάτω-κάτω,

«όταν πεινάει ο λαός κι όταν στενοχωρείται

κανέναν δεν εντρέπεται, κανέναν δεν φοβείται».

Και μην ξεχνούμε αυτό που έλεγαν οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι: «Εκ μικρού σπινθήρος πυρσός εγείρεται» και κατά τον ποιητή του Ερωτόκριτου: «Από μια σπίθα ολόμικρη, φωτιά μεγάλη εγίνη».