Βυζάντιον

Ας είναι. Ο βιασμός της αισθητικής είναι ένα μείζον πρόβλημα στην εποχή του Μνημονίου, κι όμως επιμένουμε να το αγνοούμε. Το πρόβλημα βγάζει κάτι τεράστια δόντια όταν διαπιστώνεις ότι η αισθητική κακοποιείται επιτηδευμένα και όχι απαραιτήτως λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε το σχετικό πρόγραμμα στη ΝΕΤ. Μπορεί και να το κάνατε, αν έχετε μικρά παιδιά ή ηλικιωμένους σε πρώτο στάδιο Αλτσχάιμερ. Ήταν τόσο μίζερο και κακό, που λες ότι αποκλείεται να έγινε χωρίς την κατάλληλη καλλιτεχνική προετοιμασία. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την ΕΡΤ για να στείλει ένα μήνυμα ανέχειας και μιζέριας μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Παίρνουν ένα μαχαίρι και χαρακώνουν την αισθητική μας μόνο και μόνο για να μας πείσουν ότι κάνουν αιματηρές οικονομίες. Η δε μιζέρια, η γυφτιά και ο θρίαμβος του κιτς αναδεικνύονται ως πρότυπα δημόσιας συμπεριφοράς. Θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα παράδειγμα, γνωρίζοντας ότι ορισμένοι είστε έτοιμοι να τσαλακώσετε τη σελίδα, ή σμίγετε τα φρύδια για να αποκτήσετε την επιβεβλημένη έκφραση απαξίωσης.
•••
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η μηχανή παραγωγής ποπ σουξέ, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αποφασίζει να τεθεί οικειοθελώς στις υπηρεσίες του έθνους. Ο Μιχάλης γράφει ένα σουξέ ικανό να παίξει στις διαφημίσεις όλων των μεγάλων εταιρειών τηλεφωνίας του πλανήτη – κοινώς το περνάς ένα χέρι αγγλικό στίχο, το παίρνει η Bell Pacific και αρχίζει να το χορεύει όλη η Δυτική Ακτή των ΗΠΑ. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η προσφορά του θα είχε απορριφθεί, ακόμα κι αν διέθετε τα έσοδα από τις πωλήσεις στον λογαριασμό του Πετσάλνικου για το δημόσιο χρέος. Και θα είχε απορριφθεί επειδή ο πολιτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης έχει τη μιζέρια ως κύριο συστατικό του μείγματος με το οποίο ταΐζει την κοινωνία. Κάποιος από το Μαξίμου θα έβρισκε το τραγούδι αρκετά χαρούμενο, ένας άλλος στο υπουργείο Πολιτισμού θα έλεγε ότι δεν είναι κομψό η ΕΡΤ να προωθεί χορευτικά σουξέ όταν το έθνος δοκιμάζεται, κι εμείς εδώ θα γράφαμε ότι την εποχή που οι αξίες πιέζονται, προβάλλουμε ξενότροπα πρότυπα στα παιδιά.
•••
Τώρα πάρτε αυτήν τη νοοτροπία και προσπαθήστε να την προβάλετε στο σύνολο της δημόσιας ζωής, όπως συμβαίνει καθημερινά. Και δεν νομίζω ότι συμβαίνει τυχαία. Τείνω να πιστέψω ότι η μιζέρια και τα χαστούκια στο συλλογικό ηθικό αποτελούν μεθοδεύσεις που σχεδιάστηκαν και υλοποιούνται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης επικοινωνιακής πολιτικής. Αφήστε κατά μέρος τη βλακεία της Eurovision, ένα παράδειγμα ήθελα να σας δείξω. Θυμηθείτε, όμως, πώς είχαν αφήσει να χαλάσουν τα φανάρια στους δρόμους για να προβάλουν τον δισταγμό τους στην υπογραφή νέας σύμβασης με τη Siemens. Δείτε πώς το κράτος απέχει από τον πολιτισμό ή, ακόμα χειρότερα, πώς διατηρεί αυτήν την άθλια εικόνα της Αστυνομίας. Προσωπικά δεν πιστεύω πως δεν υπάρχουν χρήματα για την επισκευή των περιπολικών. Επιτηδευμένη είναι η κατάρρευση, για να δείξουν την τραγική θέση στην οποία έχουν περιέλθει τα δημόσια οικονομικά. Οι κυβερνώντες πήραν το νόμισμα του λαϊκισμού, το γύρισαν από την άλλη όψη και συνεχίζουν να πληρώνουν. Αρχικώς λαΐκιζαν με γκλαμουριά και σπατάλη. Τώρα με τη μιζέρια, που περιορίζει και τις απαιτήσεις. Τρομοκρατούν και φοβίζουν. Δεν προβάλλουν όραμα, αλλά πανικό. Και εγώ πια έχω αρχίσει να τρομάζω. Αν δεν έπρεπε να πληρώσω νοίκι, θα κατέβαζα τα ρολά και θα έμενα στο σκοτάδι να παίζω ηλεκτρονικά.
•••
Διασχίστε το ποτάμι με τα βρωμόνερα και περάστε στην άλλη πλευρά, εκεί όπου βρίσκεται η κοινωνία. Έχετε προσέξει ότι το μοναδικό που ακούγεται από εκεί είναι κραυγές; Μας ενοχλούν τα πάντα, διακρίνουμε παντού εχθρούς, ανακαλύπτουμε σχέδια για την αποδόμηση του έθνους, της θρησκείας και της πατρίδας. Λες κι έχει κανείς καμιά σκασίλα να αποσυνθέσει τον ελληνισμό σαν έπιπλο του ΙΚΕΑ. Όμως ξέρετε τι κατάλαβα; Ξέρετε τι βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά; Βρίσκεται η βαθιά μας άρνηση να πάμε σε τομές που θα αλλάξουν τη ζωή μας και θα βελτιώσουν τον κόσμο που θα παραδώσουμε. Λογικό. Χάσαμε τη βολή μας. Πρέπει να περάσουμε έναν δρόμο με λακκούβες και έχουμε τον χειρότερο οδηγό. Όμως, πραγματικά, μη μου αρχίζετε τα γνωστά για τα σχέδια εξόντωσης και καταστροφής. Εμείς, με την ανοχή ή τη συνενοχή μας, λεηλατήσαμε αυτό το κράτος. Πολλές από τις αντιρρήσεις που εκφράζουμε τώρα έχουν να κάνουν με την άρνησή μας να προχωρήσουμε.
•••
Και συνεχίζω το πρόγραμμά μου έχοντας νεώτερα για το θέμα του Ελληνικού – το μοναδικό θέμα που αξίζει να του αφιερώσω χρόνο για ρεπορτάζ. Θα έχετε προσέξει πως άρχισαν να εκδηλώνονται αντιδράσεις για την παραχώρησή του προς τους εμίρηδες του Κατάρ κ.λπ. Θα σας πω εγώ από πού εκδηλώνονται. Το συνολικό έργο αξιοποίησης αποτιμάται πάνω από 4 δισ. ευρώ. Και αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει ελληνική εταιρεία ή κοινοπραξία που να είναι σε θέση να διεκδικήσει αυτό το έργο. Οι εγχώριες κατασκευαστικές θα ήθελαν να το σπάσουν σε πολλά μικρά έργα, προκειμένου να εμπλακούν έχοντας τον κύριο λόγο – όχι πως και έτσι θα μείνουν έξω. Συνεπώς η Τίνα, που διαφωνεί για άλλους λόγους, θα βρει ανέλπιστους συμπαραστάτες εκείνους που την έφερναν μέχρι προσφάτως σε δύσκολη θέση. Αλλά, όπως σας είπα, και οι Άραβες περιμένουν τη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου. Τότε, ας πούμε, μπορεί η Μέρκελ να αρχίσει την παρέμβασή της λέγοντας πως πριν από 190 χρόνια έγινε ένα κρίσιμο λάθος. Ε, μετά τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Γενικά, αυτό το θέμα θα το παρακολουθήσω με τόση προσήλωση που θα σας εκπλήξω! Διότι μπορεί να κρίνει και τις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων ετών. Περιμένετε και θα δείτε…
•••
Α, το άλλο που μου είπαν είναι ότι ως κυβέρνηση θα παίξουμε πλέον έντονα το χαρτί των εκλογών, της κοινωνικής έντασης και της ολικής καταστροφής, προκειμένου να πάρουμε κάτι καλό στη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου. Υπάρχει μια φιλολογία που λέει ότι αν τους προειδοποιούσαμε για την κοινωνική ένταση, που αν ξεσπάσει στην Ευρώπη θα μεταδοθεί και σε άλλες χώρες, ίσως να έβλεπαν κάπως καλύτερα το θέμα μας. Είναι σαν να ντύνεις τον Γιώργο στα μαύρα και με τσεμπέρι και να τον στέλνεις να κλαίει μέσα στη Σύνοδο. Ακριβώς το ίδιο.
•••
Ξέφυγα πάλι, έχασα τις λέξεις και τον χώρο μου. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ κάτω. Θα ήθελα να σχολιάσω τον θάνατο των δύο νεαρών αστυνομικών. Αλλά θα τα έχουν πει όλα ως τότε, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχουν πει τίποτα. Ο δρόμος μας είναι πλέον γεμάτος αγκάθια, αλλά οι πατούσες μας έχουν σκληρύνει. Το γεγονός έχει ήδη ξεπεραστεί. Καταναλώνουμε φρίκη και αγριότητα σαν ποπ κορν, βλέποντας το έργο της ζωής μας. Αλλά το χειρότερο είναι πως μετά από λίγο καιρό δεν θα θυμόμαστε ούτε τα ονόματά τους. Και οι περισσότεροι από μας δεν θα τα μάθουν ποτέ. Θα είναι οι δύο αστυνομικοί. Επίσης πάω στοίχημα ότι δεν θυμάστε τα ονόματα των ανθρώπων που πέθαναν μέσα στην τράπεζα από τις μολότοφ. Δεν τα θυμάμαι ούτε εγώ, δεν ξέρω καν αν συνεχίζονται οι έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών.
•••
Επίσης έμεινα να χαζεύω τις λίστες των απασχολούμενων στον 9.84. Αυτό ομολογώ ότι μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση. Δεν είναι και λίγο να πληρώνω –και εγώ– με τις κλήσεις μου τόσο σπουδαίους δημοσιογράφους. Αλλά από την άλλη, χρησιμοποιώ όλο και λιγότερο εγχώριες δημοσιογραφικές υπηρεσίες. Να, τώρα βλέπω τον Καντάφι στο CNN. Και μετά πλάνα από ταραχές. Έρχεται ο Αντίχριστος. Αλλά υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα κι αν σου δώσει αιώνια ζωή, είναι σαν να σε καταδικάζει σε μόνιμο βαθύ θάνατο. Καλή Σαρακοστή.