«Το καλό ενός χώρου, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ…»
– «… Εν πάση περιπτώσει, θα αποτελούσε για οποιονδήποτε ματαιοπονία να επιμείνει στην προσπάθεια «συμβολής» στο καλό ενός χώρου, που ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ. Όχι ο χώρος –ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΕΙ– αλλά αυτοί που έχουν ταχθεί να τον υπηρετούν».
Aκριβώς δεκαοχτώ (18) χρόνια έχουν περάσει από τότε και εκτιμώ ότι σφάλλουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι «έτσι ήσαν τα πράγματα» και τότε. Όχι, δεν ήσαν έτσι! Βεβαίως ήταν η εποχή του έντονου παραγοντισμού και του συνυφασμένου με αυτόν παρασκηνίου, ασφαλέστατα δε και εξαιρετικά σοβαρών έως και δραματικών επεισοδίων, που αμαύρωναν τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Όμως, τότε, δεν είχαν χαθεί, δεν είχαν παρέλθει ανεκμετάλλευτα δεκαοκτώ (18) ολόκληρα χρόνια ενώ, από την άλλη, δεν είχε κεφαλαιοποιηθεί και αξιοποιηθεί η κτηθείσα εμπειρία, το «δείγμα γραφής» μιας δεκαετίας που είχε προηγηθεί, από τον χρόνο εισαγωγής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα.
Ήταν, λοιπόν, τότε ήδη διαμορφωμένη η κατεύθυνση της στρεβλής πορείας που ακολουθούσαν τα πράγματα, στην οποία ελάχιστοι αντιστάθηκαν. Ελάχιστοι σε αριθμό, εννοείται, οι οποίοι σύντομα απογοητεύθηκαν (ή και… «τους απογοήτευσαν»).
Δεν είναι χωρίς νόημα η ενδεικτική παράθεση ορισμένων «τίτλων» (και μόνο αυτών) σειράς άρθρων και σχολίων του γράφοντος, μπροστά στα συνεχώς εκδηλούμενα και διευρυνόμενα προβλήματα που δημοσιεύθηκαν στις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας:
• «Μετά…. 20 έτη!» (1999)
• «Τα… αυτονόητα!» (2000)
• «Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί –και πρέπει– να αυτοπροστατευθεί» (2001)
• «Κάνε κι εσύ έναν νόμο. Μπορείς!» (2005)
• «Ο πειθαρχικός έλεγχος παραβάσεων των Αρχών και των Κανόνων του
Αγωνιστικού Ήθους (FAIR – PLAY) στον χώρο του ποδοσφαίρου» (2006)
• «Αθλητική βούληση απαιτείται, τα αστυνομικά μέτρα έπονται…» (2010)
• «Ας κάνουμε και πάλι το ποδόσφαιρο γιορτή» (2010)
• «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ και ΑΡΗΣ να τολμήσουν» (2010)
• «Αναγκαία προϋπόθεση» (2010)
– Από την παράθεση και μόνο των προαναφερόμενων τίτλων, εκτιμώ ότι ανακύπτουν ζητήματα επί της αρχής με τα οποία μόνο κακόπιστοι ή και… μικρόνοες θα μπορούσαν να διαφωνήσουν και δη αιτιολογημένα. Όχι γιατί ο γράφων διεκδικεί την «πατρότητα», αλλά απλά γιατί το μόνο που απαιτείται είναι ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ και ΒΟΥΛΗΣΗ. Και εδώ θα πρέπει να συνομολογηθεί ότι ελάχιστοι… δεν διαθέτουν τον κοινό νου, όπως επίσης και ότι ελάχιστοι (φευ) βούλονται!
Τώρα, βέβαια, εκόντες άκοντες «τρέχουν και δεν φτάνουν». Και μόνο παρήγορη δεν μπορεί να θεωρηθεί η διαπίστωση ότι ο αξιότιμος κ. πρόεδρος της ΕΠΟ δηλώνει, μόλις πρόσφατα, ότι… «μας ζητήθηκε» (!) –από την Πολιτεία– η αυστηροποίηση των ποινών (για να προσθέσει ότι αυτό ήταν, πάντως, στις… προθέσεις της ΕΠΟ).
Θα επιμείνουμε, ωστόσο, στην ουσία των τίτλων που προαναφέρονται, επειδή πιστεύαμε εδώ και χρόνια –εδώ και πολλά χρόνια– ότι:
α. Αρκεί να εφαρμόζονται τα αυτονόητα.
β. Δεν φταίνε κατ’ ανάγκη οι θεσμοί, αλλά τα πρόσωπα τα οποία κατά τις περιστάσεις τους εκφράζουν.
γ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί –και πρέπει– να αυτοπροστατευθεί.
δ. Αθλητική βούληση απαιτείται και έπονται τα αστυνομικά μέτρα και οι νόμοι.
ε. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.
στ. Πρέπει –και μπορούμε– να κάνουμε και πάλι το ποδόσφαιρο γιορτή.
Πάνε περισσότερα από είκοσι χρόνια όταν, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του αθλητικού δικαστή, υποστήριζα και εγγράφως τη θέση ότι οι πρόεδροι των «μεγάλων», ιδίως, ΠΑΕ δεν ευθύνονται, κατ’ ανάγκην, για το «κακό» που κάνουν, αλλά ιδίως για ό,τι «καλό» (ενώ το μπορούν)… δεν κάνουν!
Πάνε μόλις πέντε μήνες (19-9-2010) όταν –απευθυνόμενοι στον κ. Βαγγέλη Μαρινάκη από τις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας– σημειώναμε και τα ακόλουθα:
«Και όμως, αγαπητέ κ. Μαρινάκη. Είναι απολύτως βέβαιο ότι έχετε τη δυνατότητα –όπως και ο κ. Πατέρας– να προσφέρετε τις καλές σας υπηρεσίες και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι απολύτως βέβαιο ότι μπορείτε και γι’ αυτό αδυνατούμε να συμβιβασθούμε με το ενδεχόμενο να μη θέλετε. Έτσι, άλλωστε, βλέποντας «το όλον», θα προστατεύσετε εξελικτικά και την επένδυσή σας. Ο ηγέτης, άλλωστε, δείχνει τον δρόμο, πηγαίνοντας ακόμη και αντίθετα στο ρεύμα, αν αυτό είναι αναγκαίο. Είναι δικαίωμά του, χωρίς να απαιτείται η… άδεια φιλάθλων και εφημερίδων!
Αναφερόμαστε, όχι από αβλεψία, στο δικαίωμα και όχι στην υποχρέωση που έχει εκείνος που μπορεί (και θέλει…).
Ως επικεφαλής, λοιπόν, του χώρου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου –εν τη ευρεία έννοια– μακάρι να αναλάβετε δράσεις και πρωτοβουλίες. Δουλειά δική σας και της… ΕΠΟ (λέμε, τώρα, για την ΕΠΟ) είναι και όχι του αξιότιμου κ. Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας! Σε κάθε περίπτωση, η συσσωρευμένη κακοπιστία δεκαετιών δεν θα συγχωρεί, στο μέλλον, κι αυτά τα ανθρώπινα λάθη. Που θα υπάρχουν, αναπόφευκτα… Εκτός, πια, κι αν αντί για… πέντε διαιτητές, ξεμείνουμε εντελώς από «άρχοντες» των γηπέδων, οπότε και θ’ αρχίσουμε να ψαχνόμαστε… Όλα, άλλωστε, μπορεί να συμβούν στη χώρα αυτή. Ακόμη και να προσφύγουμε σε… Μηχανισμό Διαιτητικής Στήριξης, καταφεύγοντας και σε κάποιον τύπο «Διαιτητικού… Μνημονίου»! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και… μη χειρότερα.»
(Υπόψη ότι τα προαναφερόμενα δημοσιεύθηκαν με αφορμή δήλωση του κ. Β. Μαρινάκη ότι, λόγω της εσφαλμένης διαιτησίας του κ. Δαλούκα… εκινδύνευσε η χώρα!)
Να, όμως, που όντως φθάσαμε στο σημείο να «αναζητούμε διαιτητές»…
Σε κάθε περίπτωση, στον απόηχο των θλιβερών συμβάντων στον αγώνα μεταξύ των «αιωνίων», ήρθε η πρόταση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Κ. Καρτάλη για διακοπή του Πρωταθλήματος, με επακόλουθες σχετικές αρνητικές τοποθετήσεις από επίσημα, ημιεπίσημα ή και… ανεπίσημα χείλη. Συναφής και η δήλωση του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ κ. Αδαμίδη (για άλλους ή και για άλλους λόγους, ενδεχομένως).
Τόσο για λόγους ουσίας, όσο και για… ιστορικούς λόγους, ο γράφων συντάσσεται απολύτως με την πρόταση του κ. Κ. Καρτάλη (και τούτο, μολονότι… ουδέναν απασχολεί τι πιστεύει ο γράφων).
Όμως οι λύσεις δεν είναι δυνατόν να μετακυλίονται στον (κάθε φορά) νέο… νόμο! Αληθώς επερίσσευσαν οι νόμοι, όπως και η έλλειψη βούλησης (που κακώς συναρτάται με την πολιτική βούληση και μόνο αυτή).
Αποφάσεις απαιτούνται, τολμηρές και γενναίες αποφάσεις που θα ταράξουν τα νερά και θα αφυπνίσουν συνειδήσεις, αφού οι κείμενες διατάξεις δεν εφαρμόζονται.
Να επιμείνει, λοιπόν, ο κ. Καρτάλης και όποιοι άλλοι έχουν ταυτόσημη άποψη. Χρόνια πριν και με δεδομένο τον άδικο χαμό του φιλάθλου στη Λάρισα, ο γράφων είχε εισηγηθεί εγγράφως στην ΕΠΟ και στην ΕΠΑΕ τη διακοπή των Πρωταθλημάτων για 15 ημέρες. Και επειδή ήταν σίγουρος ότι θα έσπευδαν να μιλήσουν οι αποδέκτες για υποδήλωση ένδειξης αδυναμίας κ.λπ., σημείωνε ότι «όχι, δεν θα πρόκειται για διαπίστωση αδυναμίας, αλλά για πράξη αποδοκιμασίας και περισυλλογής έτσι ώστε, μέσα στο δεκαπενθήμερο που θα μεσολαβούσε, όλες οι εμπλεκόμενες στις διοργανώσεις πλευρές, θα ανελάμβαναν και θα δεσμευόντουσαν για κάθε χρήσιμη και αναγκαία πρωτοβουλία».
«Φυσικά» (!) και απορρίφθηκε η πρόταση από την ΕΠΟ και την ΕΠΑΕ, ενώ δεν έλειψαν και εκείνες οι πλευρές που τη σάρκασαν…
Θα συνιστούσε, ωστόσο, παράλειψη η αποσιώπηση των μείζονων ευθυνών που έχει ο «οπαδικός» Τύπος, κυρίως ο έγγραφος και… επικουρικώς ο ηλεκτρονικός.
Οι αθλητικές εφημερίδες, 4-5 πριν από μερικά χρόνια, είχαν –πλην εξαιρέσεων– τις προτιμήσεις τους. Και βέβαια, ύστερα από ευρείας έκτασης επεισόδια, τα καταδίκαζαν με τα πρωτοσέλιδά τους. Ήταν, λοιπόν, «τότε» που ο γράφων είχε προτείνει –για λόγους σημειολογικούς και συμβολικούς– να συναποφασίσουν, κάποια μέρα, να κυκλοφορήσουν όλες με το ίδιο πρωτοσέλιδο, τον ίδιο τίτλο, π.χ. ΝΤΡΟΠΗ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ κ.λπ. κ.λπ.
(Σκεφθείτε μόνο τις εφημερίδες «στα μανταλάκια» και τους περαστικούς να χαζεύουν τα πρωτοσέλιδα…)
Όμως, τι να λέμε τώρα, αυτά δεν γίνονται, είναι για αφελείς και ίσως για ρομαντικούς μιας άλλης εποχής. Φυσικά δεν φταίει μόνο ο Τύπος και δη ο οπαδικός. Ευθύνες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές που εμπλέκονται στις λειτουργίες του ποδοσφαίρου μας, στο μέτρο και στον βαθμό που αναλογεί σε καθεμιά.
Τώρα, που δεν πάει άλλο, είναι καιρός να αναληφθούν δράσεις και πρωτοβουλίες μέσα και από τη δημόσια αυτοκριτική τους.
Τότε θα μπορούν αξιόπιστα να κρίνουν και τις άλλες πλευρές.