Τα… «άλλα» ντέρμπι

Ματς ερασιτεχνικής κατηγορίας. Παιχνίδια φιλικού χαρακτήρα, που ενίοτε κινούν και υποψίες «παράγκας». Υποψίες για στημένα παιχνίδια με «πιασμένο» διαιτητή και «μιλημένο» τερματοφύλακα. «Παιχνίδια» χωρίς πάθος, χωρίς τσαμπουκά και κυρίως χωρίς οπαδούς…
Ενώ στη ματσάρα του σταδίου «Γεώργιος Καραϊσκάκης», είδατε τι έγινε! Κορμιά πέφτανε σε κάθε φάση. Μάχες σώμα με σώμα, που θα ζήλευε κι ο ίδιος ο Καραϊσκάκης!
Δεν το λέω εγώ… Εκείνος λένε ότι το είπε αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα και τις δηλώσεις παραγόντων, προπονητών και παικτών. Εκεί, στην αίθουσα Τύπου, δεν είναι λίγοι οι δημοσιογράφοι που διατείνονται ότι άκουσαν τη βροντερή του φωνή και φυσικά δεν έχασαν την ευκαιρία για μία συνέντευξη.
– Αρχιστράτηγε, πώς είδατε τον αγώνα;
– Εκπληκτικός! Μου θύμισε τους δικούς μας αγώνες για την απελευθέρωση του Έθνους.
– Μπορούμε να κάνουμε σήμερα τέτοιες συγκρίσεις;
– Γιατί όχι; Όταν ο λάινσμαν σήκωσε το σημαιάκι για να ακυρώσει το γκολ του Παναθηναϊκού, ήταν σαν να ʼβλεπα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να σηκώνει το λάβαρο της επαναστάσεως! Φωτιά και… Λαύρα έγινε το παιχνίδι! Υπήρχε όμως και κάτι άλλο. Εκείνο το πανό που έγραφε «RED OR DEAD», προς στιγμήν νόμισα ότι έγραφε «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ».
– Αν ήσασταν προπονητής, ποιον παίχτη θα θέλατε στην ομάδα σας;
– Επειδή δεν υπήρξα προπονητής, αλλά αγωνιστής, θα ήθελα για οπλαρχηγό τον Τοροσίδη. Τέτοιο πάθος, ειδικά στις μονομαχίες με τον Λέτο, ούτε ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος!
Κάπου εδώ έκλεισε το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Καραϊσκάκη προς τους αθλητικούς συντάκτες, τους οποίους, μάλιστα, εντυπωσίασε με τις γνώσεις του γύρω από το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Μερικοί μάλιστα νέοι συντάκτες, νομίζοντας ότι ο εθνικός μας ήρωας δεν υπήρξε αγωνιστής του ʼ21, αλλά προπονητής της Εθνικής ποδοσφαίρου, έβαλαν στοίχημα ότι το στάδιο «Καραϊσκάκη» ονομάστηκε έτσι λόγω της προπονητικής του καριέρας.
Γιʼ αυτό και συνέχισαν να του κάνουν ερωτήσεις σαν νʼ απευθύνονταν στον Φερέιρα ή στον Βαλβέρδε.
– …Κύριε (Κύριε των Δυνάμεων) Καραϊσκάκη, τους φιλάθλους πώς τους είδατε;
– Δεν είδα καν φιλάθλους. Μόνο οπαδούς είδα να ωρύονται, να πετούν πυρομαχικά, να μπουκάρουν στο γήπεδο. Έτσι όπως ορμούσαν από τις κερκίδες στα κάγκελα, νόμισα πως είχαμε σʼ επανάληψη την έξοδο του Μεσολογγίου. Αυτός ο αγώνας με έβαλε, πραγματικά σε σκέψεις…
– Τι σκέπτεστε, δηλαδή;
– Το αυτονόητο! Να, λέω, πώς θα ήταν και όλα τα άλλα ντέρμπι, αν όλοι διεκδικούσαν το δίκιο τους με το πάθος και την αγωνιστικότητα που το διεκδικούν όταν πρόκειται για οφσάιντ, για πέναλτι, για κόκκινη κάρτα, για φάλτσο σφύριγμα, για χτύπημα εκτός φάσης.
Λίγο από αυτό το πάθος να επιδεικνύατε, εσείς οι σύγχρονοι Έλληνες, εκεί έξω από το γήπεδο, για το πέναλτι στις συντάξεις ή για το χτύπημα εκτός φάσης στα εργασιακά, και θα βλέπατε τι θα γινότανε στα άλλα ματσάκια… Ντέρμπι πραγματικά, με στάνταρ 1 στους αγώνες «Κυβέρνηση – “τρόικα”», «Γιώργος – Μέρκελ» και κυρίως «Λαός – Εξουσία».
«…Αλλά θέλει ψυχή και πνεύμα ʼ21», συμπλήρωσε το πνεύμα του Καραϊσκάκη, σφραγίζοντας τα παραλειπόμενα του αγώνα.