ΟΙ ΚΡΕΜΑΣΤΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ FLEURS DU MAL ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ

Fleurs du mal, τί άλλο νά πείς
διά τούς κυβερνώντες.
Fleurs du mal, τά Άνθη τού Κακού
διά τούς ωσεί παρόντες.

Ήταν Γάλλος ο Ποιητής
Μποντλέρ τό όνομά του,
άντρας μιάς άλλης εποχής
καί γόνος τού θανάτου.

Επλήρωσε τό πνεύμα του
διά πολλών βασάνων
κι είδε τό χάος μέσα του
καί έξω του, αυξάνον.

Είδε τήν βρώμα τής ζωής
καί τίς γενιές τών Δράκων
κι ο λόγος του εγχείρησε
κάθε εκόντα κι άκων.

Είδε τό αίμα άχρωμο
στούς δρόμους νά κυλάει
κι ο Διάβολος νά χαίρεται
καί πάντα νά γελάει.

Ήπιε πολλά ναρκωτικά
δέν έπαψε νά βλέπει
γιατί τό Σύμπαν μέσα του
τού ʼλεγε τό τί πρέπει.
Ήταν ταμίας εκτροπών
καί βασανιστηρίων
κι ουχί παρθένος άγαμος
κάποιων Μοναστηρίων.

Έβλεπε μέσʼ απʼ τίς σκιές
τό φως τί χρώμα έχει
καί πού χτυπά ο θάνατος
όταν βροντά καί βρέχει.

Τήν τρέλα είχε λογική
τήν τρέλα τής σοφίας
όχι αυτών πού κυβερνούν
πνευμάτων ατροφίας.

Όλα τά είδε κι έφυγε
κρατώντας ένα άνθος
τής Βαβυλώνος γητευτής
μέ πλοηγό τό πάθος.

Όταν κοιτάζω τήν ζωή
τών Ποιητών πού φύγαν
ξέρω τό ποιός τούς οδηγεί
καί τελικά πού πήγαν.
Βλέπω επάνω στό χαρτί
τό αίμα τους νά στάζει
κι απέναντί μου τόν φονιά
όπου χτυπά κι αρπάζει.

Κι όπως στό κηροπήγιο
λιώνει κάθε κεράκι
έτσι βλέπω τήν Χώρα μου
σέ βδελυρό χαντάκι.

Ουδείς πονά τόν διπλανό
κι οι Κυβερνήτες πάντων
νά κοινωνούν ανίεροι
τών Ιερών Αχράντων.

Καί λέω καί βροντοφωνώ:
«Πού πάτε, ρέ λεχρίτες,
εσείς πού τώρα αγιάζετε
μές σέ πορνείων Σκήτες;».

Πάρτε στό χέρι τόν Μποντλέρ,
τόν Καρυωτάκη, βλάκες,
τόν Κάλβο, ΝΑΙ, ανθέλληνες,
τόν Σολωμό, τσανάκες.
Εκεί οι Νόμοι τής ντροπής
οι Νόμοι σας, επαίτες,
θά γίνουνε κωλόχαρτα
καί βρώμικες πετσέτες.

Εδώ αυγάζει ο Ουρανός
τ’ άνθη λαμποκοπάνε,
εδώ στήν Χώρα τού Παντός
προδότες δέν χωράνε.

Μεγάλα, ως καί σεβαστά
τά έργα τών Μεγάλων.
Μικρά καί έως δουλικά
«ελλήνων» παπαγάλων.
……………..
Κάθε άνθρωπος είναι
πάντα μονάχος.
Ούτε η Οικογένεια, ούτε τό χρήμα,
ούτε τά αξιώματα
τόν πάνε πιό πάνω.
Αν οι Μεγάλοι ποιητές πίστευαν
σέ αυτά τά μηδαμινά,
τότε ο Κόσμος θά ήταν
ένα απέραντο Νεκροταφείο.