Καθεστωτικοί πυλώνες, ευκλεώς στοιχημένοι

Στην Ελλάδα της τρομερής αναδουλειάς και της αγωνίας για το μέλλον…

Στην Ελλάδα της ύφεσης, των περικοπών και της κοινωνικής αναστάτωσης…

Στην Ελλάδα του ψευδόμενου πρωθυπουργού, του δυναστικού Μνημονίου και της ανίκανης κυβέρνησης, που κινείται δίχως σχέδιο και πρόγραμμα πάρεξ εκείνου που εντέλλονται οι δυνάστες-δανειστές… Σ’ αυτήν την Ελλάδα, που παραπαίει και απειλείται με αφανισμό, υπάρχουν θύλακοι, εστίες και πολιτικά μορφώματα που υπερασπίζονται την εγκληματική πολιτική της κυβερνήσεως. Που θεωρούν σωτήριο το επαχθές Μνημόνιο. Που μυκτηρίζουν τους εργαζομένους όταν διαδηλώνουν ή διεκδικούν το δίκιο τους. Που νομιμοποιούν την εθελοδουλία και την υποταγή. Που εγκαλούν πρωτίστως την κοινωνία, συμφωνώντας με τον αθωωτικό -για την εξουσία- αφορισμό του Πάγκαλου ότι «μαζί τα φάγαμε»…

Πρόκειται για σεσημασμένους καθεστωτικούς πυλώνες, οι οποίοι έχουν έδρα τα ΜΜΕ, το Πανεπιστήμιο και την πολιτική. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι το «εκσυγχρονιστικό» πρόσημο, όπως αυτό προβλήθηκε και εγκαταστάθηκε ως καθεστώς από την επταετία Σημίτη. Κοινή πεποίθησή τους, η άνευ όρων προσαρμογή της χώρας στα «ευρωπαϊκά δεδομένα» ή και η πρόσδεση της χώρας στο αμερικάνικο άρμα. Κοινός τόπος γι’ αυτούς, η υστέρηση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία αντιλαμβάνονται ως ένα απελπιστικό, εθνικιστικό μόρφωμα και την οποία περιφρονούν, υποτιμούν και σνομπάρουν…

Τέτοια μορφώματα στον χώρο της πολιτικής συγκροτούνται από τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς που αφομοιώθηκαν από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη και υπηρετούν -τα περισσότερα εξ αυτών- το δόγμα του Γ. Παπανδρέου ή εντοπίζονται σήμερα στο νεοπαγές κόμμα του κ. Κουβέλη. Παθιασμένοι υποστηρικτές του Μνημονίου, δεν χάνουν ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τις κεντρικές επιλογές του κ. Παπανδρέου, καταφεύγοντας σε χονδροειδή, διλημματικού χαρακτήρα, επιχειρήματα και στην αποφυγή οιασδήποτε σοβαρής κριτικής. Κι όταν το πράττουν, ένα διαρκές «ναι μεν, αλλά», με κάποιες φιλολαϊκές κορώνες για τα μάτια του κόσμου, ιριδίζει συνεχώς στην κριτική τους. Μπροστά τους ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ασκούν σκληρή επί της ουσίας κριτική φαντάζουν αντιπολιτευτικοί ογκόλιθοι…

Οι περισσότεροι εξ αυτών κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι ενταγμένοι στο αρτισύστατο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη ή στα αποτυχημένα (κομματικά) εγχειρήματα του κ. Μάνου. Ταυτισμένοι πλήρως με τη λογική του Μνημονίου, συμπορεύονται εν πολλοίς με την κυρία Μπακογιάννη και στα εθνικά θέματα (απλοϊκές αντιεθνικιστικές κορώνες και δυσανεξία προς παν το εθνικόν), καθώς και σε ζητήματα που αφορούν τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας, την πολυπολιτισμικότητα και τη μετανάστευση (με κάποιες διακριτές διαφορές απόψεων σ’ αυτό το θέμα)…

Το τραγικό γι’ αυτούς είναι ότι σήμερα συμπλέουν και με τον ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη στο μείζον ζήτημα του Μνημονίου, αλλά και στη δυσανεξία τους απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ασφαλώς υπάρχει μια διαφορά μεταξύ αυτών και του ΛΑΟΣ σχετικά με τις κινητοποιήσεις, τη λαϊκή οργή και την ανυπακοή: Ο κ. Καρατζαφέρης, που μάταια προσπαθεί να εξαφανίσει από το δέρμα του το τατουάζ του Μνημονίου, φλυαρεί λαϊκίστικα, κολακεύοντας γενικόλογα «τον λαό», αλλά εναντιώνεται σε οποιαδήποτε δυναμική εκδήλωση οργής. Ενώ οι εν λόγω «εκσυγχρονιστές», ομιλούντες ως γνήσιοι εστέτ, καταλήγουν στην ίδια εναντίωση από διαφορετική αφετηρία. Η ελιτίστικη αντίληψή τους για τα πολιτικά πράγματα και την κοινωνία διατυπώνεται με δήθεν αριστερό -προοδευτικό, τέλος πάντων- πρόσημο. Είναι ευθεία, καταιγιστική, κεραυνοβόλα. Δεν μασάει τα λόγια της…

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται πλείστοι όσοι πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, συγγραφείς και άνθρωποι του Πολιτισμού, στενά συνδεδεμένοι αρκετοί εξ αυτών με το κράτος-τροφοδότη, τα κόμματα εξουσίας και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς… Εντυπωσιακό, εν προκειμένω, είναι ένα κείμενο είκοσι πανεπιστημιακών, κυρίως από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, με αφορμή τη μεγαλειώδη απεργία της περασμένης Τετάρτης. Στο κείμενο αυτό δεν υπάρχει ούτε μία λέξη -ούτε μία!- για τις αυταπόδεικτες, βαριές ευθύνες των κομμάτων εξουσίας. Δεν υπάρχει ούτε μία, έστω έμμεση, κριτική αναφορά στις επιλογές της σημερινής κυβερνήσεως, στο Μνημόνιο, στον κυνισμό των δανειστών και στις κραυγαλέες αδυναμίες των κυβερνώντων. Στο κείμενο αυτό συνοψίζεται όλη η κυβερνητική προπαγάνδα για τους «συντεχνιακούς εκβιασμούς», για την «υπεράσπιση προνομίων» και τις «συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις» (εδώ υπολείπονται ακόμη και του πρωθυπουργού, ο οποίος δήλωσε υποκριτικά -αλλά το είπε- ότι και ο ίδιος θα μπορούσε να μετάσχει στις κινητοποιήσεις)…

Εννοείται ότι το κείμενο βρίθει από κοινοτοπίες και αυτονόητα, όπως ότι απαιτείται «καλύτερη δουλειά», «περισσότερη αλληλεγγύη» κ.λπ. Κορωνίδα του κειμένου όμως είναι η ειρωνική ταύτιση των κινητοποιήσεων με προσπάθεια για… επιστροφή στο παρελθόν! Απολαύστε τη σχετική περικοπή: «Στις 23 Φεβρουαρίου πλήθος συνδικάτων κάλεσαν τα μέλη τους να απεργήσουν για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο και να γυρίσουμε στην παλιά, καλή προ ΔΝΤ εποχή»! Και για όποιον δεν κατάλαβε: Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις -λένε με τον τρόπο τους οι πανεπιστημιακοί αυτοί- μας οδηγούν πίσω στην εποχή των ελλειμμάτων, του χρέους και της χρεοκοπίας… Έτσι! Ειρωνικά, κυνικά και λαϊκίστικα, χωρίς αιδώ, χωρίς καμία συστολή, χωρίς καμία κριτική αναφορά στις διεφθαρμένες, αντιλαϊκές και ανίκανες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης. Απουσιάζει φυσικά και οιαδήποτε αιχμή για τη σημερινή κυβέρνηση και τις θλιβερές, εθελόδουλες επιλογές της…

Υπάρχει, τέλος, και πεδίο των καθεστωτικών ΜΜΕ, καθώς και (των) ανθρώπων του Πολιτισμού, οι οποίοι στηρίζουν ανοιχτά την αντιλαϊκή πολιτική που σαρώνει την κοινωνία και επαναφέρει την Ελλάδα στη δεκαετία του ’50… Στις ευθύνες των κεντρικών Μέσων Ενημέρωσης, ιδία των ηλεκτρονικών, έχουμε πολλές φορές αναφερθεί. Δίχως την αρωγή τους κανένα Μνημόνιο, κανένας εκβιασμός και καμία δυναστική πολιτική δεν θα μπορούσε να σταθεί… Αξίζει, επομένως, ως κατακλείς να υπενθυμιστεί ένας στίχος του Νίκου Καρούζου, κατάλληλος για όλα τα προαναφερθέντα μορφώματα και υποπόδια της κυβερνητικής πολιτικής: «Καταφερτζήδες του πνεύματος και των στίχων, ευκλεώς στοιχηθείτε»…