Η σύνταξη συνταξιούχων ΕΣΗΕΑ
Τα ερωτήματα στα οποία ελπίζουμε να δώσει κάποιες απαντήσεις το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ πολλά!
Τα έσοδά μας από το αγγελιόσημο έχουν ήδη μειωθεί από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα κατά 34-40%. Τι θα γίνει εάν η συρρίκνωση συνεχιστεί, και μάλιστα με επιταχυνόμενους ρυθμούς; Και γιατί χάσαμε την υπόθεση με τις ιστοσελίδες;
Εάν η αμοιβή με δελτίο παροχής υπηρεσιών επεκταθεί, πώς θα επιβιώσει το ΕΤΑΠ – ΜΜΕ; Και εφόσον αναφέρεται από ορισμένους ότι είναι δυνατόν να αλλάξει η σχετική νομοθεσία και οι εισφορές από τα μπλοκάκια να πηγαίνουν στον δικό μας ασφαλιστικό οργανισμό και όχι στο ΤΕΒΕ, γιατί κανείς δεν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση;
Πώς είναι δυνατόν να έχουμε πάνω από 700 ανέργους και κάθε χρόνο να εγγράφονται στην ΕΣΗΕΑ περισσότεροι από 250 νέοι συνάδελφοι; Εάν οι παλιοί δημοσιογράφοι χάνουν τη δουλειά τους επειδή τα Μέσα δεν έχουν να τους πληρώσουν, πώς προσλαμβάνουν δύο και τρεις στη θέση τους, έστω και με διαφορετικούς όρους, αλλά πάντως με κάποια αμοιβή, που έρχεται σε αντίθεση τελικώς με τη λογιστηριακή πενία που προβάλλουν oι ιδιοκτήτες;
Πέρα όμως από αυτό το παράδοξο, η δική μας άποψη είναι ότι όλοι οι νέοι συνάδελφοι έχουν θέση στην ΕΣΗΕΑ, επομένως και στον ΕΔΟΕΑΠ (που τους ενδιαφέρει κατά κύριο λόγο). Αλλά… Αλλά, εφόσον εγγράφονται στην Ένωση Συντακτών, που έχει ένα Καταστατικό, καλό είναι να τηρούνται οι όροι του Καταστατικού αυτού, αν όχι στο σύνολό τους, από άποψη χρόνου και είδους απασχόλησης, τουλάχιστον ως ένα σημείο. Δηλαδή, εμείς θεωρούμε πολλά τα έξι χρόνια αναμονής για να μπει κάποιος στην Ένωση.
Κατά την άποψή μας, τρία χρόνια με ασφάλιση είναι αρκετά. Και για τον ίδιο τον μελλοντικό συνάδελφο, προκειμένου να κατασταλάξει στο επάγγελμα αλλά και να προσφέρει μια μικρή προίκα στα Ταμεία μας πριν ζητήσει τις υπηρεσίες τους. Διαφορετικά, θα βουλιάξουμε όλοι μαζί και αυτοί που λένε «εγγραφή από την πρώτη μέρα δουλειάς» θα δουν σύντομα όλο το οικοδόμημα να υποχωρεί, συμπαρασύροντας και αυτούς που δήθεν προστατεύουν. Ήδη ο ΕΔΟΕΑΠ, με κοντά στα 19.000 μέλη, βάζει κάθε μήνα γερό χέρι στα αποθεματικά του.
Τα πράγματα θα ήταν βέβαια διαφορετικά αν είχαμε ένα Συνδικάτο Τύπου, όπου όλοι οι έχοντες, ακόμα και εξ απαλών ονύχων, σχέση με τη δημοσιογραφία θα μπορούσαν να ενταχθούν. Αλλά το Συνδικάτο, όπως και η αλλαγή του Καταστατικού και η εκκαθάριση του Μητρώου θέλουν αρετήν και τόλμην μαζί με την ελευθερία προσανατολισμού, που δεν πουλιούνται στις λαϊκές κομματικές αγορές.
Και μια και μιλήσαμε για αποθεματικά: Το έχουμε συζητήσει με συναδέλφους του 6ου ορόφου της οδού Ακαδημίας και συμφώνησαν μαζί μας. Κάποια στιγμή θα μας φάνε τα αποθεματικά της Ένωσης γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος, από φόβο, αβουλία ή αδιαφορία, να τα απλοποιήσει για κοινωνικούς σκοπούς, όπως είναι ο προορισμός τους. Δεκάδες ξενοδοχεία πουλιούνται αυτήν τη στιγμή στο κέντρο της Αθήνας σε τιμή ευκαιρίας. Με μια σωστή αγορά θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα κτίριο για το σπίτι του δημοσιογράφου.
Για τους ανέργους θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε ένα δωρεάν περιοδικό με επίκαιρη και πρακτική ύλη που να το συντάσσουν και να το διανέμουν οι ίδιοι οι συνάδελφοι, πείθοντας τους διαφημιζομένους για τη μεγάλη κυκλοφορία του εντύπου. Καλά τώρα, εδώ έχουμε τα μαγαζιά κάτω στην Ακαδημίας μήνες ξενοίκιαστα, τον έβδομο όροφο αποθήκη, έναν φύκο δεν βάζουμε σ’ εκείνη την έρημη την είσοδο να σπάσουμε τη μαύρη ασπρίλα, κι εμείς μιλάμε τώρα σε βατράχους του πηγαδιού για το νερό των ωκεανών.
Τέλος, έρχονται και οι εκλογές τον Μάιο. Με τα ίδια πρόσωπα και το ίδιο εκλογικό σύστημα; Άντε, καληνύχτα… Εμείς λέμε αντί για Γενική Συνέλευση να πάμε στην εκπομπή του Λαζόπουλου να πούμε κανένα ανέκδοτο να ξεσκάσουμε, έτσι «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» που έγινε το επάγγελμα.
Η παρεξήγηση
Και μια και είπαμε να ξεσκάσουμε, διαβάστε κι αυτό: Η συνάδελφος Μαρία Νεοφώτιστου παίρνει στο τηλέφωνο τον αρχίατρο για να συζητήσει μαζί του κάποιο θέμα υγείας που την απασχολεί. Ο Πετράκος αρχίζει να της δίνει τις σχετικές οδηγίες, όταν από την άλλη μεριά του σύρματος έρχεται η φωνή γεμάτη πάθος: «Σ’ αγαπώ… Σ’ αγαπώ…». Κομπιάζει λίγο ο γιατρός, αλλά συνέρχεται αμέσως και απαντάει ψύχραιμα: «Κι εγώ σας αγαπώ, κυρία Νεοφώτιστου. Μου είσθε πολύ συμπαθής».
Η Μαρία ακούγοντάς τον σκάει στα γέλια. «Κι εγώ σας αγαπώ, γιατρέ, αλλά δεν ήμουν εκείνη που μόλις προ ολίγου προέβη σ’ αυτού του είδους την ανεπιφύλαχτη εξομολόγηση. Εκείνος που σας αγαπάει είναι στην πραγματικότητα ο… παπαγάλος μου. Αυτός λέει σ’ όλον τον κόσμο “σ’ αγαπώ”. Μην τον παρεξηγείτε»…
Σοφία Μαλτέζου