Δεν αρκούν τα λόγια, Πρόεδρε…

Όμως, αγαπητέ Πρόεδρε, από λόγια ο κόσμος έχει χορτάσει. Το ότι θα τα καταφέρουμε το ακούει συχνά. Μόνο που αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Ίχνος φωτός δεν φαίνεται στο σκοτάδι, που κάθε μέρα γίνεται πιο πυκνό.

Χρειάζονται κι άλλες παρεμβάσεις σας, Πρόεδρε. Και έχετε τη δύναμη. Παρεμβάσεις με στόχο να οδηγήσουν σε μια πορεία που θα πείθει ότι υπάρχει έξοδος. Έστω και με πόνο πολύ…

Σήμερα έχουν κόψει στον λαό και την ελπίδα… Παλιά, κύριε Παπούλια, τότε στα πέτρινα χρόνια που ζήσατε και εσείς, υπήρχε ελπίδα για να αγωνισθεί κανείς. Πείναγε, φτώχεια, ρούχο καινούργιο δεν είχε, άλλοι ξυπόλυτοι κι άλλοι με τρύπια παπούτσια, με κάλτσες και φανέλες πλεγμένες από τη γιαγιά με ακατέργαστο μαλλί, η μάνα στο σπίτι κατάφερνε με τα ψέματα να γεμίζει το τσουκάλι. Ήξερε όμως για το τι πρέπει να παλέψει, να ματώσει. Κι όταν κέρδιζε ένα βήμα, φούσκωνε από ικανοποίηση. Δες, τα κατάφερα… Να ξεφύγει, να σταθεί στα πόδια του, να χαμογελάσει. Να αποκτήσει μια καμαρούλα. Και μετά ένα άνετο σπίτι. Και μια δουλειά μόνιμη. Σήμερα του λες, παράτα τα όλα αυτά. Στα παίρνω. Ξέχασε τη ζωή που μέχρι τώρα έκανες. Φόρτωσε στην πλάτη ερείπια, ό,τι σου απομείνει, και τράβα πίσω. Και ξανά από την αρχή… Χωρίς όμως κουράγιο. Σύντροφος τώρα η απογοήτευση, η πίκρα. Νιώθεις, αισθάνεσαι αποτυχημένος… Και το χειρότερο. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει… Πορεία προς το άγνωστο. Ναυαγός στο πέλαγος, θεόμαυρα όλα γύρω σου. Βράχο να μη βλέπεις… Νʼ ακουμπήσεις κάπου…

Αυτό ζει ο λαός, Πρόεδρε…

Μια τραγωδία χωρίς προηγούμενο… Θα πουν, ίσως, κάποιοι: Μα συγκρίνεις τη σημερινή κατάσταση με εκείνες τις μέρες μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο; Ναι. Γιατί τότε κοίταζες μπροστά. Να κτίσεις πάνω στα ερείπια. Σήμερα σε αναγκάζουν να στρέψεις το βλέμμα σου πίσω… Γκρεμίζουν, κατεδαφίζουν τη ζωή σου… Στην εξαργυρώνουν με ένα επίπεδο σκαλιά πιο κάτω… Λιτά θα ζεις, όλα με το δελτίο, όπως θα επιβάλλει το Σύνταγμα. Κι όποιος ξεπερνάει τη μεζούρα, στο… μπαλαούρο.

Εκεί μας πάνε, Πρόεδρε, τα αφεντικά που βάλαμε στο κεφάλι μας…

Το σύστημα δεν θέλει ευτυχισμένους, χαμογελαστούς, χορτάτους λαούς… Πειθαρχημένους ανθρώπους και ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ χρειάζεται! Αυτή είναι η πραγματικότητα για να μην τρέφει κανείς μας αυταπάτες.

Έπειτα απʼ όλα αυτά που μας μαγειρεύουν, το ερώτημα είναι ένα: Μπορείς να ανατρέψεις, να σταματήσεις την πορεία προς το χθες; Χωρίς δισταγμό, η απάντηση είναι «ναι». Ο λαός, ο κάθε λαός, που είναι αποφασισμένος για όλα, ΜΠΟΡΕΙ. Πολύ περισσότερο όταν έχει ηγέτη με όραμα και που εμπνέει… Και μάχεται, διεκδικεί, απαιτεί αυτό που δικαιούται η πατρίδα του… Κι όταν χρειαστεί, τραβάει τον άσο, το «Μολών λαβέ»…