Δαμόκλειος σπάθη για τον Ελληνισμό

ΤΗΝ ώρα που κατά τρόπο δραματικό αναδιατάσσεται ολάκερο το στρατηγικό τοπίο στην ευρύτερη περιοχή (και που αυτά τα οποία τείνουν νʼ αναπαραχθούν θʼ αποβούν προδήλως προσδιοριστικά και για μας εδώ) δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι σε θέση: Ούτε να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο. Αλλʼ ούτε και να διαχειρισθεί ενδεχόμενες τροπές. Και όχι μόνον, αλλά: Κατά τραγικότερη συγκυρία, τείνει να συνθλιβεί αφενός από ασήκωτα προβλήματα που την ταλανίζουν. Και αφετέρου γίνεται αποδέκτης έως και ταπεινωτικών συμπεριφορών από κάποιες συμμαχικές (υποτίθεται) κατευθύνσεις. Που επιδεινώνουν τα βάρη και ακυρώνουν προοπτικές ανατάξεως.
Αυτά που προάγονται στο ευρύτερο τόξο της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής θʼ ασκήσουν με βεβαιότητα την αποφασιστική επιρροή τους και σε βάθος χρόνου και σε εύρος χώρου. Και θα διαμορφώσουν ισορροπίες που θα επιδράσουν καταλυτικά στις περιφερειακές εξελίξεις. Κατά τρόπο που θα γίνουν αισθητές σε όλους. Αναλόγως.
Αναλόγως δηλαδή με τη διαχείριση που θα υπάρξει από τις ενδιαφερόμενες ευρωπαϊκές δυνάμεις (και τους υπόλοιπους εταίρους) που έχουν και άμεση συνάφεια και άμεσα συμφέροντα. Όχι μόνον όσον αφορά τις ενεργειακές ανάγκες και προοπτικές, αλλά και σχετικά με τις στρατηγικές ισορροπίες που θα επικρατήσουν. Το αυτονόητο βεβαίως.
Και το ακόμη πιο αυτονόητο: Το κατά πόσον αυτές οι καταιγιστικές εξελίξεις θα διαμορφώσουν ευμενείς προοπτικές ή αντιθέτως θα επιδράσουν αρνητικά, εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τις δυναμικές διαχειρίσεως των πραγμάτων. Κάτι που συναρτάται προς τους παράγοντες ισχύος που οι ενδιαφερόμενοι διαθέτουν ή μπορούν νʼ αναπτύξουν. Κι από αυτήν ακριβώς την άποψη, ο Ελληνισμός (όσον αφορά τουλάχιστον το μητροπολιτικό του κέντρο) δεν βρίσκεται σήμερα στην καλύτερη θέση.
• Βρίσκεται αντιθέτως στη χειρότερη που θα μπορούσε:
α) Με την επαπειλούμενη χρεοκοπία να επενεργεί ως δαμόκλειος σπάθη, αιωρούμενη πάνω από τον εθνικό τράχηλο.
β) Με την εσωστρέφεια να υποτρέπεται, αναπαράγοντας καταθλιπτικές αγκυλώσεις, καθηλώνοντας δυνατότητες και αποδομώντας αντιστάσεις.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα. Με τις προοπτικές να είναι ακόμη πιο ζοφερές. Καθώς η Ελλάδα περιβάλλεται από επιπλέον κινδύνους, σε ό,τι αφορά την εθνική της κυριαρχία σε συγκεκριμένες περιοχές της. Κάτι που πρέπει να επενεργήσει ως επώδυνο σήμα κινδύνου, τόσο σʼ επίπεδο νοσούντος πολιτικού συστήματος, όσο και σʼ επίπεδο πολιτών. Οι οποίοι και εισπράττουν τελικά τα επαχθέστατα παράγωγα της κακοδαιμονίας. Και που θα επαναθυματοποιηθούν κατά μοιραιότερο τρόπο, εάν δεν υπάρξει αναστροφή πορείας. Με την έννοια: Της αφυπνίσεως αφενός. Και της προαγωγής τέτοιων ουσιαστικών (και προπαντός αποφασιστικών) συγκλίσεων, που θʼ αποδώσουν αποτελεσματικότερη διαχείριση των πραγμάτων.
Κι αυτό σημαίνει α) ανακοπή των επιταχυνομένων ολισθήσεων, β) μεθόδευση σωστικών διεξόδων από τις αδιέξοδες τελματώσεις, όπου τείνουν να εγκλωβισθούν οι προοπτικές και γ) υποκατάσταση της αποσυνθετικής εικόνας που η χώρα εμφανίζει, με αποτελεσματική πολιτική ενότητα. Η οποία και να μεταφρασθεί σε στρατηγική αποφασιστικότητα, με ουσιαστικές δυναμικές.
Διαφορετικά όσα εν τω μεταξύ (επί γεωπολιτικού επιπέδου) επισυμβούν, δεν θα είναι πλέον αναστρέψιμα. Και ο κίνδυνος εθνικών ακρωτηριασμών είναι και πραγματικός και ανατασσόμενος. Πέραν του γεγονότος ότι: Θʼ αποβεί ουραγός των περιφερειακών διαμορφώσεων και αδύναμος κρίκος στη σύνολη περιοχή…