Βυζάντιον

«Νo government here. People are happy». Αυτό το είδα ως μήνυμα «from Benghazi», στο twitter, μέσω του οποίου συμμετέχω στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Και όταν χορταίνω ακτιβισμό και εκτονώνω τη λίμπιντο του επαναστάτη, τότε την πέφτω στον καναπέ και βλέπω για άλλη μια φορά το «V for Vendetta». Φαντασιώνομαι το βράδυ που όλοι θα γίνουμε ίδιοι, θα φορέσουμε την ίδια μάσκα και θα δούμε τη Βουλή να μετατρέπεται σε πασχαλινό πυροτέχνημα. Μου αρέσει, αλλά δυστυχώς το βλέπω με τον ίδιο τρόπο που χαζεύεις πορνό. Ξέρεις ότι ποτέ δεν θα βρεθείς εκεί και –μεταξύ μας– το χαίρεσαι επειδή δεν σε παίρνει να συμμετέχεις σε όσα βλέπεις.

***

Όμως αυτό το μήνυμα από τη Λιβύη μού βάζει ιδέες, μου κινεί την περιέργεια. Πώς να είναι μια κοινωνία που κάνει επανεκκίνηση σαν υπολογιστής με «κολλημένα» Windows; Δεν ξέρω τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα στη Λιβύη. Ελπίζω ο Καντάφι να υλοποιήσει την υπόσχεσή του και να πεθάνει σαν μάρτυρας. Θα μου πείτε ότι έτσι όπως πάει θα χάσουμε τον Γιώργο, που θα τρέχει είτε στις κηδείες είτε στις δίκες των φίλων του. Αλλά αυτό δεν με απασχολεί προς το παρόν. Είναι καλό που ο Γιώργος ταξιδεύει. Το πρόβλημα αρχίζει επειδή επιστρέφει. Τέλος πάντων, έλεγα λοιπόν ότι η Λιβύη μπορεί να επιτρέψει στην Ιστορία να πειραματιστεί για να μάθουμε όλοι πώς τα κύτταρα της κοινωνίας αρχίζουν να δημιουργούν νέους οργανισμούς. Να, προσπαθήστε τώρα να προβάλετε αυτές τις συνθήκες πάνω στο σκισμένο πανί της μίζερης πραγματικότητάς μας. Ελάτε να το δοκιμάσουμε.
•••
Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκε μια τεράστια πορεία. Όλοι έκαναν τη δουλειά τους με συνέπεια, ιδιαίτερα οι συνδικαλιστές και οι ασφαλίτες, που κάνουν το παν για να μην ξανακατέβει κάποιος σε πορεία. Στο τέλος τής όχι και τόσο ήσυχης εκδήλωσης περίπου 3.000 άνθρωποι, με τις εκκλήσεις του Αλαβάνου στ’ αυτιά, έμειναν στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό που κυκλοφορούσε δήθεν σαν ψίθυρος ήταν ότι θα πρέπει να μιμηθούμε τους διαδηλωτές του Καΐρου και να παραμείνουμε στο Σύνταγμα. Δεν κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς θα ζητούσαμε, αλλά αυτό δεν ήταν το μείζον. Η Αστυνομία τούς ψέκασε και εκείνοι, βλέποντας και το πλήθος να αραιώνει, κατέβηκαν στο Μετρό για να χαθούν υπογείως στην πόλη. Υποθέτω ότι θα αρνήθηκαν να πληρώσουν και εισιτήριο, μια τελευταία έξαρση επαναστατικότητας πριν γυρίσουν στο σπίτι. Όμως το αστείο με το Κάιρο δεν τελειώνει εδώ. Εγώ θέλω να το τραβήξω σαν κλωστή από πουλόβερ. Ας υποθέσουμε ότι το κίνημα του «Δεν πληρώνω» απλώνει μια ουρά σαν του ποντικού και τραβάει πίσω του την κοινωνία. Αντιεξουσιαστές, οργισμένοι πολίτες, τζαμπατζήδες και αρνητές των διοδίων, νεολαίοι και εργαζόμενοι. Όλοι γινόμαστε ένα. Το ξεφωνητό και το λιντσάρισμα των πολιτικών όχι απλώς νομιμοποιούνται, αλλά επιβάλλονται κιόλας. Ζούμε σκηνές Αιγύπτου. Είμαστε όλοι στον δρόμο. Επιτέλους η ανυπακοή διεκδικεί συνταγματική ισχύ. Γουστάρω τρελά. Πείτε μου τι γίνεται μετά. Δεν θα γίνει τίποτα. Περιγράψτε μου ένα σενάριο με τους 300 να εγκαταλείπουν τη χώρα υπακούοντας στη λαϊκή βούληση. Μπορείτε να μου πείτε ποιος θα λειτουργήσει τη χώρα; Δεν μπορείτε. Διότι δεν μπορείτε ούτε καν να το φανταστείτε.
•••
Μην τρέφουμε αυταπάτες, ιδιαίτερα εσείς που γράφετε στα κοινωνικά δίκτυα και φαντασιώνεστε εξεγέρσεις. Όσο στα Μεσόγεια υπάρχουν αυθαίρετα, όσο οι παραλίες είναι σπαρμένες με εξοχικά και όσο οι τράπεζες μαζεύουν γραμμάτια για αυτοκίνητα, η κοινωνία θα διαμαρτύρεται μέχρι ενός συγκεκριμένου ορίου. Και πάντα αυτός που ξοφλάει το δάνειό του θα είναι έτοιμος να συγκρατήσει εκείνον που μόλις τώρα αρχίζει να πληρώνει. Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ Βόρεια Αφρική (αν και στην πραγματικότητα εκεί ανήκει) επειδή αισθανόμαστε ότι αυτά που θα κερδίσουμε είναι σαφώς λιγότερα από εκείνα που θα χάσουμε. Άλλωστε αυτό που φωνάζουμε στις πορείες δεν τολμάμε να το πούμε και διά της ψήφου. Κάπως έτσι, λοιπόν, συμπεριφερόμαστε σαν τα σκυλιά που ουρλιάζουν προς το φεγγάρι, αλλά κρατούν τα δόντια μέσα στο στόμα.

Τώρα διαβάζω κάπου ότι οι Atenistas καθάρισαν, λέει, την πλατεία Συντάγματος μετά τα επεισόδια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται γελοίο. Τόσο γελοίο, που δεν μπορώ να δώσω καν σχήμα στη σκέψη μου και να εξηγήσω γιατί είναι γελοίο.
•••
Η άλλη μεγάλη απογοήτευση της εβδομάδας που πέρασε ήταν το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση της Εθνικής με την Αlpha Bank. Μου άρεσε γιατί κατάλαβα ότι άρχισαν να χωνεύουν όλους εμάς και είπαν μετά να συγχωνευτούν μεταξύ τους. Όταν δε η Αlpha απάντησε αρνητικά, άρχισα να το σκέφτομαι μήπως της κάνω εγώ πρόταση συγχώνευσης. Δεν θα περπατούσε. Και τώρα έχουμε βυθιστεί σε κάτι σαν κατήφεια. Διότι θα παίρναμε τα πάνω μας αν εκατό τύποι έβαζαν εκατομμύρια στην τσέπη και μερικές χιλιάδες υπαλλήλων έχαναν τη δουλειά τους. Θα άλλαζε όμως το κλίμα, ε;
•••
Γι’ αυτό, λοιπόν, σας λέω να χαλαρώσετε. Το καθεστώς δεν καταρρέει, το όνειρο της ευημερίας θα παραμείνει ζωντανό, η χώρα θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και χωρίς εμάς. Αυτό που καταρρέει είναι οι τιμές. Λοιπόν έχω ωραίο ρεπορτάζ από το ταξίδι Παμπούκη στο Κατάρ με σκοπό το σπρώξιμο του Ελληνικού. Είναι πόρνη η σημειολογία. Θα μπορούσε, ρε παιδί μου, η πώληση των ασημικών να ξεκινήσει από κάτι άλλο, ει δυνατόν από τα Τουρκοβούνια. Αλλά αρχίζει από το Ελληνικό, ρε γαμώτο. Όπως με πληροφορεί άνθρωπος που βρέθηκε στις συζητήσεις με τον εμίρη, τον πρωθυπουργό και τους άλλους με τις κελεμπίες, το κλίμα ήταν όντως καλό. Και γιατί να μην είναι; Έχω ακούσει τα καλύτερα για το διαπραγματευτικό team της ελληνικής πλευράς. Δεν θα σας πω ονόματα γιατί δεν θα τα αναγνωρίσετε. Όμως όσα δοντάκια κι αν δείξαμε στους Άραβες, εκείνοι μας δείχνουν ένα ωραίο χαμόγελο, ελαφρώς ειρωνικό. Δεν ξέρω τι θα διαβάσετε στις εφημερίδες, εγώ θα σας πω τι πραγματικά έγινε εκεί. Οι Άραβες μας είπαν ότι μέχρι τον Ιούνιο θα έχουν έτοιμη την πρότασή τους για το Ελληνικό. Και εμμέσως πλην σαφώς σημείωσαν ότι περιμένουν πρώτα να δουν σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα και μετά θα πάρουν οριστικές αποφάσεις. Κοινώς, αν εμείς εδώ έχουμε τινάξει τα πέταλα ή την ανθισμένη αμυγδαλιά, οι του Κατάρ δεν θα ρίξουν ευρώ ούτε σε αυτόματο πωλητή. Αυτό που θα ήθελαν να δουν είναι την Ευρώπη να στηρίζει εμπράκτως την Ελλάδα και μας είπαν ότι και οι ίδιοι θα παρακολουθήσουν με τεράστιο ενδιαφέρον τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου. Μετά ως αποστολή μαζέψαμε τα πράγματά μας και επιστρέψαμε στη δοκιμαζόμενη πατρίδα μας.
•••
Μια άλλη ιδέα που μου ήρθε τώρα αυθορμήτως είναι να μετατρέψουμε τη χώρα σε πολυτελές άσυλο αράβων φίλων μας, που τώρα σιγά σιγά αρχίζουν και τα μαζεύουν αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο. Του κερατά, ο Μουμπάρακ είναι πλουσιότερος του Bill Gates, ο Αλί της Τυνησίας μπορεί μόνος του να αγοράσει το Ελληνικό. Ο δε Καντάφι, έτσι και τον καλμάρεις λίγο, ξέρεις τι ωραία θα περάσει έτσι και του στήσεις το τσαντίρι στον Σχοινιά; Και με την ευκαιρία, μια και έχουμε να κάνουμε με δικούς μας ανθρώπους, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιο λόγο τα καθάρματα στη Λατινική Αμερική ήταν δικτάτορες, ενώ οι αλήτες της δικής μας περιοχής αποκαλούνται «ηγέτες»; Αχ, ρε Ανδρέα…
•••
Λέω κάθε εβδομάδα να κλείνω τη στήλη με αυτό που απειλεί τα παιδιά. Ούτως ή άλλως ως εφημερίδα έχουμε ειδίκευση στις απειλές. Τη μια εβδομάδα απειλείται η γλώσσα μας από τους υπολογιστές, την άλλη η Ιστορία μας, ενώ παίζουμε σταθερά το γνωστό στάνταρ, δηλαδή την επιβουλή από την Τουρκία. Αλλά αυτό θα το κάνω από την επόμενη εβδομάδα. Πώς θα μπορούσα, αλήθεια, όταν πριν από λίγες μέρες ο Βαγγέλης Μαρινάκης είπε ότι τα παιδιά μας πρέπει να γίνουν ολυμπιακοί για να πηγαίνουν με αυτοπεποίθηση στο σχολείο; Γι’ αυτό και λάτρεψα τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Επειδή έχει κάνει στον Ολυμπιακό μεγαλύτερη ζημιά και από την εφτάρα στο Champions League. Επειδή είναι τόσο λαϊκός, που δεν τον ξεχωρίζεις από τους σεκιουριτάδες. Και κυρίως επειδή είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που νομίζεις ότι φτιάχτηκε από ένα κομμάτι του Κόκκαλη και από ένα του Πάγκαλου.