ΗΜΙΥΠΑΙΘΡΙΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

Αλλά βαρύς συνδυασμός, δεν αρκούσε απόσυρση με συγγνώμη μαζί: Η απόπειρα κλοπής, με αφορμή τους γνωστούς πια ημιυπαίθριους χώρους, και άλλων χρημάτων από τις τσέπες των χειμαζόμενων πολιτών, με άθλιο τέχνασμα, ήρθε να επιβεβαιώσει τις υποψίες (ή και βεβαιότητες) όσων έβλεπαν ότι εδώ και καιρό η χώρα κυβερνάται με τρικ. Συγχρόνως έβγαλε από τα ρούχα τους τους καλοπροαίρετους που έδιναν χρόνο και ευκαιρίες στην κυβέρνηση, βασιζόμενοι στην παραδοχή ότι όντως έχει να αντιμετωπίσει μεγάλη οικονομική κρίση και είναι αναγκασμένη να κάνει δυσάρεστα πράγματα, ίσως και λάθη μέσα σε αυτά τα δυσάρεστα. Όμως κανείς απ’ αυτούς δεν περίμενε ότι θα βρισκόταν υφυπουργός που με περισσή κουτοπονηριά (δόλος αποκαλείται το συγκεκριμένο στα νομικά) θα προσπαθούσε να ξεγελάσει ήδη νόμιμους και «τακτοποιημένους πρώην ψιλοπαράνομους»: Προφανώς έκανε δεκτή εισήγηση συμβούλου του, περιεχομένου και ποιότητας «να τα πάρουμε με πονηριά απ’ τους ήδη ημιπαράνομους που θέλησαν να νομιμοποιηθούν με την ”τακτοποίηση Σουφλιά” και ήδη πλήρωσαν – γιατί να μην ξαναπληρώσουν το κατιτίς τους για άλλον λόγο αυτήν τη φορά;».

Τι δείχνει αυτό ως επιλογή; Την απόλυτη γύμνια της κυβέρνησης σε προγραμματισμό και βάθος σχεδιασμού, μια και όλη η στάση της προσδιορίζεται από τη λογική «να τα πάρουμε όπως και όσο μπορούμε απ’ αυτούς που μπορούμε». Δηλαδή τις οικογένειες, τους μικροαστούς και τους μεσοαστούς. Αυτούς που, έτσι κι αλλιώς, δηλώνουν ό,τι βγάζουν και έχουν, αυτούς που η παρανομία τους απέναντι στο κράτος εκτείνεται μέχρι του σημείου να φτιάξουν θέση πάρκινγκ σε μια πιλοτή ή να κλείσουν έναν χώρο με γυψοσανίδα.

Αυτό είναι όλο. Ο προγραμματισμός της κυβέρνησης εξαντλείται στην εξόντωση των μισθωτών και μικροεπιχειρηματιών και ο χρόνος της σπαταλιέται στην εφαρμογή εφευρημάτων για να μαζέψουν άλλες πέντε δραχμές (ή ευρώ τέλος πάντων, σε λίγο δεν θα έχει μεγάλη σημασία…) από αυτούς που ήδη έδωσαν όσα μπορούσαν. Δεν έχουν αγγίξει τους έχοντες, δεν έχουν θιγεί τα εισοδήματα άνω των 150.000 ευρώ ετησίως. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε επισήμως πόσα είναι αυτά τα εισοδήματα, τι ποσοστό κατέχουν στην κτήση του πλούτου και πόσο συμβάλλουν ποσοστιαία στη φορολογία και τα έσοδα του κράτους. Το πιο πιθανό είναι ότι θα βρεθούμε προ δυσάρεστης εκπλήξεως, αφού κανείς δεν έχει τολμήσει να φορολογήσει έτσι όπως πρέπει, με δικαιοσύνη και εντιμότητα, τις δέκα (μπορεί να είναι και παραπάνω) χιλιάδες οικογένειες που συγκεντρώνουν τον πλούτο της χώρας. Με την ίδια ακριβώς λογική που όλοι παραδέχονται ότι «περιουσίες δεν γίνονται από τα μεροκάματα», βλέπουν πια ότι τα τεράστιο χρέος της χώρας δεν ξεπληρώνεται με μειώσεις μισθών, περικοπές και στερήσεις σε βάρος των εργαζομένων. Γι’ αυτό άρχισαν να συζητούν περί «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας ώστε να βρεθούν (μέχρι το 2015 μάλιστα!) 50 δισ. ευρώ, όπως είπαν και οι εκπρόσωποι του υπερεθνικού σχήματος που κυβερνά (και αυτή) τη χώρα.

Κάθε σκέψη όμως, κάθε σχεδιασμός (που πάντως αμφιβάλλουμε αν υπάρχει…) αυτοϋπονομεύεται με κινήσεις σαν κι αυτή της πρόσθετης οικονομικής αφαίμαξης (κλοπής χρημάτων στην πραγματικότητα) μέσω και λόγω της «τακτοποίησης» των ημιυπαίθριων. Αντιθέτως η γελοιοποίηση του μέτρου και η συγγνώμη του υφυπουργού αποδεικνύουν τη δόλια σκέψη του κράτους να «τα ξαναπάρει» από τον κόσμο πιάνοντας κορόιδα όσους ήδη πλήρωσαν, τους οποίους άλλοι αποκαλούν ήδη «κορόιδα» επειδή «τσίμπησαν» και πήγαν να «τακτοποιηθούν». Έτσι το κράτος καθίσταται, για μια ακόμη φορά, αφερέγγυο και ανάγεται σε φυσικό εχθρό – αντίπαλο του πολίτη. Με αποτέλεσμα ο πολίτης να τίθεται εκ νέου (όπως ήδη κάνει τον τελευταίο ενάμιση αιώνα) απέναντί του και να προσπαθεί εύλογα να το εξαπατήσει με ό,τι μηχανευτεί. Γι’ αυτό και είναι λάθος η σύγκριση του ελληνικού κράτους με άλλα, όσο τουλάχιστον διαρκεί η λογική του πλιάτσικου από το ίδιο το κράτος.