…Ασήμωνε, να σε λέω

Αλλά τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του! Τι άλλο να πάρεις από τον συνταξιούχο των 500 ευρώ; Τι άλλο να κόψεις από τον αγρότη που κόβει τα πορτοκάλια με 10 λεπτά; Τι άλλο να εισπράξεις από τον ταλαίπωρο επιβάτη που βλέπει λεωφορείο και λέει «καλύτερα με φορείο»;
Έτσι μοιραία φτάνουμε «στα ασημικά». Ιδέες πολυφορεμένες και ξεπερασμένες. Ίσα ίσα να επαναλαμβάνεται η Ιστορία, που αποδεικνύει ότι οι πολιτικοί μας στερούνται τόλμης και φαντασίας. Όταν το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο του φορολογούμενου (σιγά μην έφθανε και στο κόκαλο του απολογούμενου για σκάνδαλα ή απάτη), κυβέρνηση και κόμματα αντιπολίτευσης αρχίζουν την κολοκυθιά.
«Να πουλήσουμε το Γαϊδουρονήσι».
«Αμ, γιατί να πουλήσουμε;»
«Τι να κάνουμε τότε;»
«Να εκποιήσουμε το Αγαθονήσι».
«Για αγαθούς μας περνάτε; Τι διαφορά έχει η πώληση από την εκποίηση;»
«Ότι εμείς εννοούμε εκποίηση για αξιοποίηση».
«Έ, κι εμείς εννοούμε αξιοποίηση με τη μορφή της εκποίησης».
Μπερδεμένα πράγματα. Άντε να βγάλεις άκρη. Όταν οι πολιτικοί μας λένε άλλα εννοούν τα ίδια κι όταν εννοούν τα ίδια… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
«Εντάξει, ”αξιοποίηση”, αλλά τι να αξιοποιήσουμε; Κάτι κατσαρόλες, μας τις πήρε όλες η ”τρόικα”».
«Έχουν μείνει και τα ”ασημικά”».
«Πουλιώνται τα ασημικά του σπιτιού;»
«Έλα κι εσύ, βρε. Δεν μιλάμε για τ’ ασημικά του σπιτιού μας. Για τ’ ”ασημικά” της χώρας μιλάμε».
«Δεν πιστεύω να εννοείς την Ακρόπολη».
«Θεός φυλάξοι. Όχι και την Ακρόπολη. Τον Ακροκόρινθο όμως τι τον θέλουμε; Μαζί με κάτι άλλα κάστρα του Μωριά, θα τα μαζεύαμε, μωρέ, τα δισ. που χρειάζονται».
«Ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος. Δεν πουλιέται σπιθαμή ελληνικής γης».
«Για θάλασσα είπε τίποτα; Κάτι ξερονήσια, εκεί στην άκρη του αρχιπελάγους και κάτι παραλίες που τις ξέρουν μόνον οι τουρίστες, τι τα κρατάμε;»
«Κομμάτι δύσκολο να πουλήσουμε τέτοια κομμάτια. Καλύτερα να αρχίσουμε από τις ΔΕΚΟ που πιάνουν και δέκα δεκάρες».
«Συμφωνώ, αλλά δημοσίως θα διαφωνήσω».
Συμφωνούν-δεν συμφωνούν πάντα στα ίδια και τα ίδια καταλήγουν. Φορολογία, περικοπές, μνημεία, ΔΕΚΟ και πάει λέγοντας. Είπαμε, καμία φαντασία.
Απογοητευμένος πήγα και ρώτησα μια τσιγγάνα.
«Εσείς τι λέτε; Για να βρούμε τα 50 δισ. πρέπει να πουλήσουμε τ’ ασημικά μας;»
«Ασήμωνε, να σε λέω!»
Ασήμωσα και έμαθα πράματα και θάματα. Ε, ρε, τι έχουμε να πουλήσουμε σε «τρόικα» και ΔΝΤ. Σωρό αξίες που μας περισσεύουν και τις αφήνουμε ανεκμετάλλευτες.
«Πρώτα πρώτα, θα πουλήσουμε πνεύμα», μου είπε η τσιγγάνα κι εγώ την κοίταξα σαν να έβλεπα όρθιο το αυγό του Κολόμβου.
«Πώς δεν το είχα σκεφτεί. Φυσικά, αρχαίο πνεύμα, αθάνατο».
«Όχι, ρε κουμπάρε, αρχαίο πνεύμα. Αυτό δεν πιάνει μία στην πιάτσα. Θα πουλήσουμε σύγχρονο πνεύμα. Εξυπνάδα! Καπατσοσύνη! Πονηριά! Θέλεις κι άλλα;»
Εκεί στο τσαντίρι, ασημώνοντας και ρωτώντας, έμαθα και σας θυμίζω τι άλλο μπορούμε, ως λαός, να πουλήσουμε: «Να πουλήσουμε φούμαρα», «να πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες», «να πουλήσουμε μούρη», «να πουλήσουμε μαγκιά», «να πουλήσουμε αγριάδα», «να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας», «να πουλήσουμε προστασία», «να πουλήσουμε παραμύθι», «να πουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε»…
Αν και τούτο, το τελευταίο, φοβάμαι πως ήδη το έχουμε κάνει!